Να ερωτευτούμε ξανά, χωρίς να κρύβουμε τίποτα πια

Πάντα πίστευα πως οι σχέσεις απαιτούν δουλειά. Βάρδιες 24ωρου χωρίς παράπονο και χωρίς αυτό να είναι εύκολο.  Αν ήταν τόσο εύκολο, άλλωστε, θα ήμασταν με τους ίδιους ανθρώπους όλη μας τη ζωή και θα την περνούσαμε πάνω σε ροζ συννεφάκια. Οι σχέσεις απαιτούν κι επιβάλλουν –σκληρή αλλά αληθινή η λέξη “επιβάλλω”– να είμαστε ευάλωτοι μεταξύ μας. Αυτή η περίπλοκη κατά τα άλλα έννοια, όμως, στην πραγματικότητα δεν είναι κάτι που βγαίνει εύκολα σε όλους μας.

Όταν εννοούμε ευάλωτος σημαίνει να δείχνουμε στους συντρόφους μας ποιοι ακριβώς είμαστε, πώς νιώθουμε, χωρίς δεύτερες σκέψεις, εγωισμούς κι άμυνες που χτίζουμε για να προστατευτούμε. Εκθέτουμε τον εαυτό μας με τον κίνδυνο να πληγωθούμε ή να μας απορρίψουν στην πορεία. «Δε θέλω να κρύβομαι από σένα» είναι μια φράση που χρησιμοποιώ στις σχέσεις μου και το εννοώ. Μπορεί να με κάνει να νιώθω καλά αλλά κάποιες φορές με ανησυχεί γιατί δεν ξέρω τι θα μου απαντήσουν οι άλλοι. Γιατί μπορεί η δική μου πραγματικότητα να μην είναι αρεστή ή ακόμη χειρότερα να μην εκτιμηθεί κι έτσι η απόρριψη να είναι μέσα στα πλάνα της σχέσης. Κι αυτό είναι κάτι που πονάει πολύ.

Πολλές φορές όντες μέσα με μια σχέση αναρωτιόμαστε αν πρέπει να λειτουργούμε με ευαλωτότητα. Διστάζουμε σκεπτόμενοι γιατί να το κάνουμε και να μην κρατήσουμε τα συναισθήματα μέσα μας. Δε θα είναι καλύτερα; Όχι δε θα είναι καλύτερα. Δε γίνεται ρε παιδιά. Αν δε λειτουργήσουμε έτσι, δεν μπορούμε να έχουμε κι απαιτήσεις από τους ανθρώπους μας να καταλάβουν τις ανάγκες μας, τι χρειαζόμαστε και τι θέλουμε στην τελική από τους ίδιους. Όταν επιτρέπουμε κι αποφασίζουμε να λειτουργήσουμε με ευαλωτότητα μόνο κερδισμένοι ήμαστε ως ζευγάρι. Σε διαφορετική περίπτωση, παραμένουμε στη σχέση δίνοντας της μια άχρωμη, άγευστη και καθημερινή ρουτινιασμένη πραγματικότητα. Μέχρι που στο τέλος νιώθουμε πως αυτό δεν είναι πλέον σχέση αλλά η μέρα της Μαρμότας.

Τελικά, ίσως είναι δύσκολη η ευαλωτότητα στη σχέση όχι γιατί δε μας δίνουν οι άλλοι το πάτημα να εκτεθούμε, αλλά γιατί ίσως έχουμε εμείς το πρόβλημα με τον εαυτό μας.  Ίσως προτιμούμε να μένουμε σε εξ απαλών ονύχων καταστάσεις τύπου «τι θα φάμε σήμερα;» ή «πώς ήταν η μέρα σου» από το να γίνουμε ευάλωτοι με τον εαυτό μας και να αντιμετωπίσουμε τα συναισθήματά μας. Φαντάζεστε όμως να αφεθούμε και να ανοιχτούμε στις σχέσεις και τους συντρόφους μας! Να τολμήσουμε να χτίσουμε εμπιστοσύνη και να τους δείξουμε τον τρόπο που μπορούμε να λειτουργήσει αυτή η σχέση προς το καλύτερο. Να μην κρύβουμε τα όνειρα και τις επιθυμίες μας και να τους δώσουμε έναν εαυτό που να δίνει την αίσθηση πως είμαστε ένα μαζί κι όλα τα ανυπέρβλητα να ξαναγίνουν εφικτά. Ακόμη και να ξαναερωτευτούμε, αν το έχουμε χάσει στην πορεία της σχέσης.

Υπήρχαν στιγμές στη ζωή μου που ήθελα να εξομολογηθώ στον σύντροφό μου όλα εκείνα που ονειρευόμουν να κάνω. Δίσταζα σκεπτόμενη πως αυτά που εγώ έλεγα «σχέδια», για εκείνον ίσως φάνταζαν ουτοπικά σενάρια. Ανησυχούσα να το εξομολογηθώ σκεπτόμενη την αντίδρασή του. Όταν αποφάσισα να το κάνω, επιτρέποντας στον εαυτό μου να μιλήσει, αντίκρισα μπροστά μου τον σύντροφό μου ως σύμμαχο όλων αυτών που είχα στο μυαλό μου. Κατανόησε τις επιθυμίες μου, με βοήθησε να νικήσω τους φόβους μου και μου εξομολογήθηκε πόσο πιστεύει στη δύναμη και τις δυνατότητές μου. Από κείνη τη στιγμή έβγαλα φτερά και πέταξα.

Δεν υπάρχουν εγγυήσεις πως οι σχέσεις μας θα σωθούν πάντα από το πόσο ευάλωτοι μπορούμε να γίνουμε. Μπορούμε όμως να προσπαθήσουμε. Γιατί το να αγαπάμε έχοντας ανοιχτά όλα τα χαρτιά των πτυχών του χαρακτήρα μας, ίσως είναι το κλειδί μιας πετυχημένης σχέσης. Ίσως είναι το μυστικό της προσωπικής μας ευτυχίας. Και μόνο γι’ αυτόν τον λόγο αξίζει να το προσπαθήσουμε.