Πώς βρίσκει ταίρι κάποιος που φοβάται τη δέσμευση;

Οι μεν και οι δε. Οι λάτρεις των σχέσεων και οι αγαπημένοι single. Και αν για τους πρώτους έχουν γραφτεί έπη στους μεν δεύτερους αναρωτιόμαστε πάντα γιατί άραγε. Από επιλογή ή από ανάγκη; Από δυσκολία επικοινωνίας ή επειδή έχουν θέσει ψηλά στάνταρ για τα οποία δεν κάνουν σκόντο; Ο φόβος της δέσμευσης ίσως;

Επιστημονικά θα αναφέρω πως έρευνα των Dekel και Farber (Αμερικάνων ψυχιάτρων) το 2012 σχετικά με τους λόγους αποφυγής της δέσμευσης, έδειξε πως σε ποσοστό 22%, σχεδόν το ¼ -αρκετά σημαντικό ποσοστό- επισήμανε πως αυτοί που είχαν τη μεγαλύτερη δυσκολία προέρχονταν από οικογένειες, όπου πήραν πολύ ή ελάχιστη αντίστοιχα προσοχή. Πολύ απλά η πολλή προσοχή ή η πολύ λίγη, μπλοκάρει τη συναισθηματική μας ζωή.

Η υπερπροστατευτικότητα από τους γονείς μας κατά την παιδική ηλικία, στην ενηλικίωση μάς κάνει να απορρίπτουμε ανάλογους συντρόφους, καθώς αισθανόμαστε ότι απειλείται η ελευθερία μας, χάνεται το δικαίωμα της ανεξαρτησίας μας και περιοριζόμαστε, μην μπορώντας να λειτουργήσουμε ελεύθεροι. Ομοίως το ίδιο αισθάνονται και εκείνοι που εισέπραξαν ελάχιστη σημασία. Ζούσαν με απόμακρους γονείς στερημένοι αγκαλιάς και συναισθηματικής φροντίδας. Έτσι καταλήγουμε σε ένα κοινό παρονομαστή διαφορετικών δεδομένων.

Αναρωτιόμαστε λοιπόν ποιος είναι ο ιδανικός σύντροφος σ’ αυτή την περίπτωση. Ποια τα χαρακτηριστικά που αναζητούν στο έτερον ήμισύ τους. Ο Δρ. Sharon Dekel, ο πρώτος συγγραφέας της έρευνας που προαναφέραμε, υποστηρίζει πως «Τα άτομα που αποφεύγουν τη δέσμευση, αναζητούν κάποιον για να τα επικυρώσει, να τα δεχτεί όπως είναι, να ανταποκριθεί με συνέπεια στις ανάγκες τους και να παραμένει ήρεμος. Να μη δημιουργεί δηλαδή αναστάτωση για τίποτα και να μην παρεμβαίνει στα προσωπικά τους ζητήματα».

Έτσι λοιπόν τα άτομα που αποφεύγουν τη δέσμευση προβληματίζονται για την καταλληλόλητα του συντρόφου που θα επιλέξουν ή τελικά αποφασίζουν πως θα είναι πάντα μόνοι τους. Πολλές φορές έχουμε ακούσει ανθρώπους να λένε πως έχουν περισσότερο ανάγκη από έναν σύντροφο που θα προσφέρει απλόχερα μια αγκαλιά, μια φροντίδα, ένα χάδι, παρά έναν σύντροφο ώριμο ή/και πνευματώδη. Και ίσως εδώ να είναι και η αρχή της λύσης του προβλήματός τους.

Και ίσως, αν με ρωτάτε, θεωρώ πως αυτή η κατηγορία ανθρώπων να βιώνει μεν σπάνια και ίσως πολύ επιλεκτικά τα συναισθήματα αλλά είναι οι πιο τρυφεροί και δοτικοί άνθρωποι. Προσπαθούν πρωτίστως να αποδείξουν στον εαυτό τους  και να αναγνωρίσουν πως έχουν συναισθήματα, έχουν τη διάθεση να αφεθούν, να παραδοθούν, να κάμψουν τις άμυνές τους και να παραμερίσουν τους φόβους τους. Δεν είναι επιλεκτικά μοναχικοί, δε λατρεύουν τη μοναξιά τους. Απλά δε θέλουν να συμβιβαστούν σε δεδομένα που έχουν περάσει και έχουν αφήσει το στίγμα τους στην ψυχή τους. Δε θέλουν να βιώσουν μια ακόμη απόρριψη την οποία όμως αυτοί τη φορά θα τη χρεώσουν αποκλειστικά στον εαυτό τους καθώς θα έχουν οι ίδιοι το βάρος της συναισθηματικής επιλογής, όντας ενήλικοι.

Ο σύντροφός τους δε θα λειτουργεί σαν γονιός όπως πολλές φορές παρασυρόμαστε όλοι μας και μας πιάνει μια «μαμαδίστικη» συμπεριφορά υπερβολικής έως φορτικής φροντίδας και ενδιαφέροντος. Ο σύντροφός τους θα είναι δίπλα τους να τους επιβεβαιώνει, να τους επιβραβεύει χωρίς όμως να τους κρίνει και να τους αποδέχεται ίσως μόνο με τους όρους που αυτοί οι ίδιοι θα θέτουν.

Κάποιοι προσπαθούν και κάποιοι αποφασίζουν να μη δεσμευτούν. Ποτέ όμως δε θα ξέρεις αν θα πετύχεις αν δε ρισκάρεις. Κανένα όριο δεν ξεπερνιέται αν δεν το δοκιμάσουμε. Άλλωστε η αγάπη όλα τα αντέχει, όλα τα υπομένει και όλα τα νικά. Μην τη φοβάστε!