Σελίδες ατέλειωτες θυσιάστηκαν κι άρθρα έχουν γραφεί για τις σχέσεις από απόσταση. Αναλύθηκαν ψυχοσυνθέσεις, ζωδιακοί χάρτες των ζευγαριών της απόστασης, οι τρόποι μετακίνησης κι επικοινωνίας και οτιδήποτε άλλο περιλαμβάνει η γκάμα του πακέτου «σχέση από απόσταση». Δε θα επανέλθουμε σε τίποτα από αυτά, αλλά θα εστιάσουμε στην άβολη καθημερινότητα των ζευγαριών της απόστασης. Πώς περνάνε αυτές οι χωριστές μέρες, πώς μαθαίνουν κι εκπαιδεύονται για να αντέξουν.
Διότι δεν μπορούμε να λέμε πως είναι όλα καλά και ρόδινα και πως λειτουργεί ευεργετικά και το μόνο που θέλει είναι δυνατούς χαρακτήρες. Όσοι από εσάς το έχετε τολμήσει και το τολμάτε ακόμη, σας συγχαίρω. Αν υπήρχε Όσκαρ υπομονής θα έπρεπε να το λάβετε χωρίς καν να έχετε αντίπαλο.
Ας μιλήσουμε λοιπόν για το πιο δύσκολο και πρακτικά το πιο σημαντικό κομμάτι, αυτό της επικοινωνίας των συντρόφων από απόσταση. Να ξεκαθαρίσουμε πως με τον όρο σχέση από απόσταση, δεν εννοούμε ότι ο σύντροφός μας μένει 3 στάσεις μακριά με το Μετρό. Εννοούμε πως είναι μακριά. Κι όπου «μακριά», εκεί που δεν έχουμε τη δυνατότητα να μπούμε στο αυτοκίνητό μας και να πάμε για έναν καφέ. Εννοούμε τις αποστάσεις που πρέπει να οργανώσουμε, τους χρόνους και τις άδειες που πρέπει να κανονίσουμε, την οικονομική μας κατάσταση που γίνεται τροχοπέδη καθώς και το να πείσουμε τον εαυτό μας, πως όσες μέρες και να είναι οι από κοντά, ποτέ δε θα είναι αρκετές.
Αφού λοιπόν πρακτικά είναι δύσκολο να το κάνουμε όσο συχνά θα θέλαμε, επιστρέφουμε στον τρόπο επικοινωνίας με τα εξ αποστάσεως ταίρια μας. Κι εδώ ευγνωμονούμε τα σόσιαλ. Εν μέρει δηλαδή, γιατί κι αυτά ώρες-ώρες γίνονται πηγή κακού και λάθος εντυπώσεων. Μηνύματα, τηλέφωνα και βιντεοκλήσεις. Τρία στον αριθμό, τα πιο συχνά κι ευρέως διαδεδομένα. Κι αν ο χρόνος για τηλέφωνα ή βιντεοκλήσεις είναι λιγότερο περιορισμένος λόγω των πρακτικών συνθηκών, όπως οι ώρες εργασίας ή τα διαφορετικά προγράμματα, τα μηνύματα παίρνουν το φωτοστέφανο του νικητή και κερδίζουν παγκόσμιο ρεκόρ στους Ολυμπιακούς των σχέσεων από απόσταση.
Κι αν μέχρι χθες βαριόμασταν να γράψουμε ένα απλό γεια, σήμερα η ταχύτητά μας ξεπερνά αυτή του ήχου στο σύμπαν. Και μην αναρωτιέστε για τους κάλους στα δαχτυλάκια κι ενίοτε το πιάσιμο στα άκρα των χεριών, δεν προέρχεται από τη χειρωνακτική μας εργασία, αλλά από την ταχύτητα και τη συχνότητα των μηνυμάτων. Λογικά, αργά ή γρήγορα θα του δώσουν κι ορισμό πάθησης ή συνδρόμου, αν δεν υπάρχει ήδη, αλλά και συνταγογράφηση φαρμακευτικής αγωγής.
Καταλήγουμε λοιπόν μετά από κοινή απόφαση και των δυο, πως η επικοινωνία μέσω μηνυμάτων είναι ο πιο άμεσος και γρήγορος τρόπος επικοινωνίας όλο το 24ωρο. Βέβαια και παραπάνω ώρες να είχε η μέρα, θα είχαν εξαντληθεί κι αυτές. Όλη αυτή η αλληλεξάρτηση μέσω μηνυμάτων οφείλεται στο γεγονός πως αποζητάμε την παρουσία ο ένας του άλλου στην καθημερινότητά μας. Ωραία ως εδώ και δεκτό.
Η ποιότητα των μηνυμάτων; Χάνεται ο μπούσουλας, το μέτρο κι ενίοτε και το νόημα. Κι άντε καλά να ξυπνάμε με μια «καλημέρα» και να συνεχίζουμε με τα βασικά «τι περιλαμβάνει το πρόγραμμά σου;» ή αργότερα «είσαι καλά; Τα λέμε το βράδυ» και μετά το βράδυ μια «καληνύχτα».
Σιγά να μη μέναμε εδώ. Και σιγά να μην αντέχαμε να μείνουμε εδώ. Διότι καιγόμαστε να μάθουμε πώς πέρασε τη νύχτα –αν στο μεταξύ δεν έχει μεσολαβήσει και μήνυμα του τύπου «κοιμάσαι;», και συνεχίζουμε «ξεκουράστηκες;», «έφαγες πρωινό;», «με είδες στο όνειρό σου;». Συγνώμη ξέχασα και τις συνομιλίες των ζηλιάρηδων ζευγαριών. «Κοιμάσαι μόνος;». Αυτό εννοείται πως συνεχίζεται καθ΄ όλη τη διάρκεια της μέρας. Και συμπεριλαμβάνει ερωτήσεις αναλόγως των ωρών της ημέρας, κι έξτρα πόιντ ερωτήσεις τύπου «μόλις είδα ένα αυτοκίνητο που μ΄ αρέσει. Τι λες κι εσύ;» ή «Πάω να πάρω μια τυρόπιτα. Κουρού ή σφολιάτα;».
Αναρωτιέμαι αν ο Ζούκερμπεργκ είχε την ικανότητα της λογοκλοπής των μηνυμάτων -γελάμε- θα είχε διαγράψει αυτούς τους διαδικτυακούς λογαριασμούς ή θα τους είχε δώσει ως δείγμα προς ανάλυση συμπεριφοράς. Επίσης, αν γνωρίζατε ακριβώς πόσες χιλιάδες μηνύματα έχετε στείλει κι έχετε λάβει και τα μετατρέπατε σε νούμερο, θα είχατε μείνει με το στόμα ανοιχτό και το και το μάτι πεταμένο έξω.
Καλώς ή κακώς, αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα κι όπως και να το κάνουμε, τα μηνύματα είναι ένας τρόπος να δηλώνουμε την παρουσία μας. Ακόμη κι αν αισθανόμαστε πως υπάρχουν φορές που χάνεται η ουσία με την ποιότητα όλων αυτών των μηνυμάτων. Ακόμη κι αν ξέρουμε πως ποτέ δε θα δώσουν την πραγματική διάσταση όλων όσων νιώθουμε ή θέλουμε να πούμε. Αλλά δυστυχώς, αυτός είναι και ο μοναδικός τρόπος. Ίσως στις κάποιες φορές που μπορεί να νιώθουμε αν κάνουμε καλά ή άσχημα, να σκεφτόμαστε το παρήγορο, πως και τα ζευγάρια που ζουν τη σχέση τους από κοντά κάνουν και λένε όλα αυτά τα «περιττά» ή υπερφίαλα μέσα στη μέρα τους.
Χαλαρώστε λοιπόν κι απενοχοποιείστε οποιαδήποτε αρνητική σκέψη έχετε για το αν κάνετε καλά ή όχι. Άλλωστε, δεν κουράζει το πολύ, κουράζει το μακριά. Εκεί εστιάστε και βρείτε τρόπους να εκμηδενίσετε τις αποστάσεις. Και μπορεί κάποιες φορές να χάνονται η ποιότητα και το νόημα των λέξεων, αλλά κερδίζετε εκείνα τα μοναδικά λεπτά που κανένας δε θα σας τα φέρει κοντά.
Τι είναι οι σχέσεις; Ένα «μαζί» με τα πάνω και τα κάτω του ένα μπες -και μη βγεις- το ενός στη ζωή του άλλου. Πάρτε τώρα το τηλέφωνό σας και στείλτε ένα μηνυματάκι. Έχει ήδη περάσει η ώρα όσο διαβάζετε.
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
