Πρόσφατα άκουσα σε μια τηλεοπτική σειρά τη φράση «Καλά στην ηλικία σου, δεν έχεις άλλη δουλειά να κάνεις; Μεγάλη γυναίκα είσαι.». Χτύπησαν καμπανάκια παντού και έψαχνα να δω ποιος είναι στο δωμάτιο και μου μιλάει. Ένιωσα πως όπως απηύθυνε τον λόγο στην πρωταγωνίστρια, έστρεφε το βλέμμα του και καταπάνω μου, λέγοντας «ψιτ, μην κοιτάς αλλού, και για σένα τα λέω».
Αυτή, λοιπόν, η αντίληψη -πως και καλά οι ικανότητες των ανθρώπων πάνε με βάση το φύλο και τα χρόνια τους- δε με άγγιξε καν. Και ας ξέρω πως δεν είναι ο μόνος γύρω μου που την ασπάζεται. Σε όλους εκείνους της ίδιας λογικής εκεί έξω έχω να πω πως δε με ένοιαξε καθόλου το θέμα της ηλικίας, καθώς είναι μονάχα ένας αριθμός. Λατρεύω να βάζω όλα τα κεράκια στην τούρτα μου, παρ’ όλο που δυσκολεύομαι να τα σβήσω με μια ανάσα, καθώς είναι αρκετά. Αγαπώ τις εκφράσεις των άλλων όταν αποκαλύπτω πως έχω διανύσει μισό αιώνα ζωής. Κάποιοι μετράνε για να υπολογίσουν και κάποιοι νεότεροι σκέφτονται από ποιο πόλεμο επιβίωσα.
Έφτασα εδώ, περνώντας από όλα τα στάδια και έχοντας περάσει κι απ’ την ηλικία των 20. Και ερωτεύτηκα, και με αγάπησαν, και έζησα τις στιγμές μου και έκανα όνειρα για όλα τα επόμενα που θα έρθουν. Μόνο που δεν τα έκανα από την οθόνη ενός κινητού. Ταξίδευα χιλιόμετρα για να πω ένα «σ’ αγαπώ», χτυπούσα κουδούνια για να περιμένω τους φίλους μου να κατέβουν στα ραντεβού μας και ο έρωτάς μου είχε αφή και όσφρηση και όχι την ακοή και την επικοινωνία από την οθόνη ενός κινητού τηλεφώνου.
Ως «μεγάλη γυναίκα» δε θα ήθελα να μπορούσα να γυρίσω πίσω. Κάθε χρόνος που πέρασε από πάνω μου, κάτι με δίδαξε. Τώρα ξέρω περισσότερα, η ζωή με γέμισε σοφία. Πολλές φορές ασχολούμαστε με πράγματα επιφανειακά που στην πορεία, μεγαλώνοντας, καταλαβαίνουμε πως είναι δευτερευούσης σημασίας. Όμως, όλα είναι μαθήματα ζωής που κουβαλάς και μαζί τους πορεύεσαι. Η αυτογνωσία είναι το καλύτερο μάθημα με το πέρασμα των χρόνων. Αναρωτιέμαι πολλές φορές ποια είναι η εναλλακτική που έχω όσο μεγαλώνω και σκέφτομαι πως μπορώ να κάθομαι απαθέστατη μεριάζοντας για τα χρόνια που κουβαλώ πάνω μου, περιμένοντας το φυσικό μου τέλος. Λυπάμαι που σας το χαλάω, αλλά προτιμώ να ασχοληθώ με την εμμηνόπαυση μου, τη γυμναστική για να σφίξω το χαλαρό μου στήθος, τις πλαστικές για να διορθώσω τις ρυτίδες μου και ότι άλλο με κάνει να τα έχω καλά με το μέσα μου και το έξω μου.
Στην ηλικία μου έχω πολλές δουλειές να κάνω. Και την επιλογή να τις κάνω χωρίς να λογοδοτώ. Δεν έχω να αποδείξω τίποτα. Είμαι εγώ και οι επιλογές μου. Όλα όσα έχω κάνει και όσα έχω σχεδιάσει να κάνω. Έζησα τους ρόλους της μάνας, της εργαζόμενης, της κοινωνικά αποδεκτής, της συζύγου.
Το αίσθημα της ελευθερίας είναι περισσότερο ανεπτυγμένο από ποτέ. Ακόμη και από τότε που ήμουν νέα. Γιατί πλέον ξέρω πώς δείχνω και επειδή δεν έχω επιλογή να σταματήσω τον χρόνο, αποφάσισα να τον ρουφήξω μέχρι το μεδούλι. Αποφασίζω για τα «όχι» της ζωής μου, για τους ανθρώπους που επιλέγω να είναι δίπλα μου, δε φοβάμαι μήπως με σχολιάσουν, εκτίθεμαι, κάνω όνειρα, γδύνoμαι χωρίς ντροπές και ανασφάλειες, παραδίδομαι άνευ όρων και ζω τις χαρές μου και τις λύπες μου συνειδητοποιημένη. Γεμίζω δύναμη από τις εμπειρίες που φέρνω μαζί μου για να αντιμετωπίσω όλους εκείνους με τη μίζερη φαλλοκρατική λογική πως μια γυναίκα στα 50 έχει κάνει τον κύκλο της ενώ ένας άντρας είναι στο απόγειό του.
Κάθε φορά που ένα βλέμμα σάς κοιτάζει και από μέσα του θα αναρωτιέται αν δεν έχετε άλλη δουλειά να κάνετε στην ηλικία σας, να αντλείτε έμπνευση. Έμπνευση για ζωή. Γιατί αυτή είναι που έχει και τη μεγαλύτερη σημασία…
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
