Στο κέρατο συντρόφου με φίλο σου, δε συγχωρείς κανέναν απ' τους δυο

Όταν γράφουμε ένα άρθρο βάζουμε την ψυχή μας και πολλές αλήθειες. Από ‘κείνες που μπορεί να κάνουν κάποιον να χαμογελάσει, να τον εκνευρίσει ή να του περάσει αδιάφορο. Σήμερα θα μιλήσουμε για απιστία. Ξέρετε εκείνη τη «γάγγραινά» των σχέσεων που στο όνομά της βγάζουμε εξανθήματα σε όλο μας το σώμα κι αν την έχουμε ζήσει, τότε έμειναν ανεξίτηλα τα σημάδια της. Πιστεύω πως οι περισσότεροι από μας έχουμε φάει ένα κέρατο κάποια στιγμή στη ζωή μας. Και δεν ήταν κομμάτι από το χριστουγεννιάτικο τάρανδο, αλλά από τους συντρόφους μας.

Τι γίνεται όμως όταν ο έρωτας της ζωής σου, το αίσθημά σου, ο άνθρωπος που είχες επενδύσει πάνω του σε απατά με κάποιον που γνωρίζεις; Με το καλύτερο φιλαράκι σου; Τι γίνεται όταν δε χρειάζεται να πας μακριά για να την ανακαλύψεις, όταν έχεις την απιστία δίπλα σου; Όταν καταλάβεις πως έχοεις να κάνεις με μια διπλή προδοσία; Δυο πράξεις σε ένα έργο από δύο διαφορετικούς ανθρώπους της ζωής σου που με τον καθένα τους σέ δένει μια ιστορία. Πόσες απώλειες να μετρήσεις και πόση επεξεργασία να χωρέσει στο μυαλό σου για να το διαχειριστείς;

Η απιστία είναι ένα είδος απάτης. Κάποιοι εξαπατούν τα συναισθήματα εκείνου που τούς εμπιστεύθηκε. Κι αν είμαστε εμείς στη θέση αυτή, δεν υπάρχουν λέξεις που απαλύνουν αυτό που νιώθουμε. Είναι η βιαιότητα της προδοσίας που πονάει περισσότερο. Είναι η «κατάρα» για την αγάπη που προσφέραμε. Αλλά με τους δικούς μας φίλους; Όχι μόνο έχουμε βιώσει το κέρατο, αλλά έχουν αφήσει κι ένα κομμάτι τους στους φίλους μας. Δε θα αναλύσουμε τα σημάδια κι αν μπορούσαμε ή όχι να το καταλάβουμε, αλλά θα σταθούμε στην ουσία. Και η ουσία είναι τι κάνουμε μετά από αυτό;

Ναι, έγινε κι είναι μια παραδοχή. Ναι, το κεφάλι μας θα σπάσει από τα απανωτά εγκεφαλικά προσπαθώντας να εξηγήσουμε γιατί. Γιατί το έκαναν; Δε μας σκέφτηκαν; Πώς μπόρεσαν να μας προδώσουν έτσι; Τι πρέπει να κάνουμε εμείς τώρα; Αυτές είναι οι μόνες ερωτήσεις που μπορούμε να δεχτούμε. Και το λέμε αυτό, καθώς το μυαλό που μας «παίζει» σ’ αυτές τις περιπτώσεις αρχίζει και μας τρελαίνει κάνοντάς μας να σκεφτούμε ακραία, του τύπου «ποιον να συγχωρήσω;», «ποιον θα επιλέξω να χάσω» «σε ποιον να δώσω δεύτερη ευκαιρία». Πιστέψτε με, μια ερώτηση που μπορεί να μας τρελάνει.

Υπάρχουν ακόμη μεταξύ μας άνθρωποι που μπορεί να θέσουν αυτό το ερώτημα στον εαυτό τους; Για ποιες φιλίες και για ποιους έρωτες να συνεχίσουμε να μιλάμε, όταν κανείς δε μας σεβάστηκε. Όταν μας ήξεραν, μας αγαπούσαν ο καθένας με τον τρόπο του κι επέλεξαν να είμαστε απλώς ο τρίτος τροχός. Ποιος θα είναι ο ένας από τους δύο που θα τολμήσει να πει «δεν ήξερα», «ήταν πάνω από μένα». Λυπάμαι που γίνομαι σκληρή, αλλά ο σεβασμός κι οι αξίες είναι αδιαπραγμάτευτα στη ζωή μας. Ακόμη και πάνω από τους μεγαλύτερους έρωτες. Να τους βράσουμε βέβαια τέτοιους έρωτες, λέμε τώρα.

Ποτέ δεν είπαμε πως ακόμη και στις απιστίες δε δίνουμε δεύτερη ευκαιρία. Πολλοί από μας το έχουμε κάνει. Αλλά και οι δεύτερες ευκαιρίες, έχουν τους άγραφους νόμους τους. Ο πρώτος εξ αυτών πως δε δίνονται όταν έχουμε μια τέτοιας μορφή απιστία κι όταν η προδοσία έρχεται από μέσα. Θυμηθείτε την ατάκα της Μαλβίνας που έλεγε «Έλα όμως που η προδοσία έρχεται σχεδόν πάντα από μέσα. Από εκείνους που βρέθηκαν μαζί σου για λίγο. Από ανάξιους που εμπιστεύθηκες. Από ανθρωπάρια που σε φακέλωσαν πάνω στις πιο εξομολογητικές σου ώρες».

Τους μεν «φίλους μας», αν αποφασίσουμε να τους συγχωρέσουμε, θα πρέπει να ξέρουμε πως δεν υπάρχει πλέον πίστη καθώς ένα σ3ξ ήταν πιο σημαντικό από τη φιλία που μοιραστήκαμε. Ακόμη και να μας το εξομολογήθηκαν οι ίδιοι, δε σημαίνει άφεση αμαρτιών. Σημαίνει τύψεις για τον ίδιο τους το εαυτό. Μην αναλωθείτε να αναζητήσετε τη ρίζα του κακού της φιλίας σας. Οι φίλοι μας στηρίζουν όταν χρειαζόμαστε παρηγοριά, δεν πηδ@#$νται με τους έρωτές μας. Όσο για τον έρωτα, εδώ δεν μπορούμε, μας απαγορεύεται να συγχωρήσουμε, όχι γιατί δε θα μπορούσαμε, άλλωστε κι αυτό είναι μέσα στο παιχνίδι των σχέσεων, αλλά γιατί δεδομένων των συγκεκριμένων συνθηκών οι άνθρωποι αυτοί μας αποδεικνύουν πως δεν έχουν αξίες, σεβασμό και ηθική. Δε θέλουμε να ζούμε με ανθρώπους που παρασύρονται σκεπτόμενοι πως «ας περάσω καλά και δε με νοιάζει όποιοι κι αν είναι».

Σηκωθείτε από τα πατώματα, ευχαριστείτε όποιον Θεό πιστεύετε γιατί ζήσατε την αλήθεια και δεν πορευτήκατε ανάμεσα στα ψέματα συντρόφων και φίλων και τερματίστε τις σχέσεις και με τους δυο. Δώστε όσο χρόνο θέλετε στον εαυτό σας, ίσως επανεκτιμήσετε και πραγματικούς φίλους που δεν τους δώσατε την ευκαιρία να σας το δείξουν. Αξίζετε πολλά περισσότερα από έναν έρωτα και μια φιλία που αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων.