Στο τέλος σκέφτεσαι πάντα την αρχή

Κλακέτα σκηνή 10. Ίσως και παραπάνω, αν τις μετρήσω ξανά. Τόσες φορές οι αποτυχημένες σχέσεις της ζωής μου. Και τώρα, στην πολυθρόνα του σκηνοθέτη, κάνω τον απολογισμό μου και να μη μου βγαίνουν οι επιτυχίες. Κι ενώ εγώ γράφω το σενάριό μου, σκηνοθετώ και πρωταγωνιστώ, καταφέρνω σχεδόν πάντα ν’ αποτελώ εισπρακτική αποτυχία στην αποτίμηση του τέλους των σχέσεών μου.

Διατηρώ όμως το δικαίωμα να ξαναγράψω. Ανασκουμπώνομαι και σκέφτομαι πάντα την αρχή. Νέο σενάριο, νέος παρτενέρ. Ξεκινάω να γράφω με την επαφή της πρώτης φοράς κι όπως κάθε πρώτη φορά, πειραματίζομαι, βγάζω την υπεροχή μου, τη δύναμή μου ή αντίστροφα φανερώνω τις αδυναμίες μου και προκαλώ. Προκαλώ εγώ το μπέρδεμά μου. Μπέρδεμα είναι ο έρωτας. Από τη μια, μάς διεγείρει όλες τις αισθήσεις, μάς εξιτάρει κι από την άλλη μάς τυφλώνει, μάς κλείνει τ’ αυτιά να μην ακούμε αυτά που δε θέλουμε ν’ ακούσουμε. Κι αφήνομαι να με οδηγήσει το άγνωστο. Μόνο που εδώ η ελπίδα δεν είναι βάρκα κι αν βουλιάξω δε θα έχω σωσίβιο. Κι αυτά είναι επίσης στοιχεία του έρωτα, η απερισκεψία κι ο αυθορμητισμός. Και μυαλό δε θα βάλω στο κεφάλι μου. Σταθερότητα στο «δεν αλλάζω».

Κατεβάζω την αυλαία. Μαζεύω το σκηνικό κι αναρωτιέμαι τι πήγε λάθος. Γιατί πάλι; Πόσο αντιφατικό ν’ αναρωτιέμαι όταν ήδη γνωρίζω τις απαντήσεις. Γιατί είχα τα μάτια μου κλειστά, γιατί ξέχασα να δείχνω τι σημαίνει σ’ αγαπώ, γιατί το θεώρησα δεδομένο μέχρι που άφησα στα αζήτητα την κοινή μας ζωής. Γιατί ποτέ δε σκέφτηκα να κάνω ένα κλικ παραπάνω για να τελειοποιήσω το σενάριό μας. Γιατί φρόντιζα το φαίνεσθαι και ξέχασα την ουσία. Γιατί άφησα το «εμείς» να γίνει «εγώ» κι ο δηλωμένος μου εγωισμός δεν το παραδέχτηκε ποτέ. Γιατί όταν μου ζήτησε ένα «θέλω» αρνήθηκα, προτάσσοντας την αυταρέσκειά μου. Γιατί είχα υποβολέα και ξέχασα να μιλάω. Γιατί με τύφλωναν τα φώτα και δεν κοίταξα ποτέ στα μάτια. Γιατί μυαλό δεν θα βάλω ποτέ.

Και πριν αποφασίσω να καθίσω στη γωνίτσα μου και να ξαναγράψω το νέο μου σενάριο, θα πρέπει να σκεφτώ ότι οι άνθρωποι υπάρχουν για να μας ερωτευτούν, να μας αγαπήσουν και μετά να μας πληγώσουν. Κι αυτή η σειρά δε θ’ αλλάξει ποτέ. Και μ’ αυτή τη σειρά θα στήσω τη νέα μου παράσταση και θα μάθω να εκτιμώ την κάθε στιγμή, να διορθώνομαι, να εξελίσσομαι, να σέβομαι τις αδυναμίες, τα όνειρα και τα θέλω του άλλου, να μάθω να κάνω πίσω. Οφείλω να ξέρω πως ο έρωτας ενώνει τους ανθρώπους αλλά θρέφεται από τους χαρακτήρες και των δύο για ν’ ανθίσει. Λουλούδι είναι και ποτίζεται από τις ανάγκες που ο καθένας τολμάει ν’ αποκαλύψει. Γιατί στον έρωτα δεν κρυβόμαστε. Κουβαλάμε τόση ειλικρίνεια που οτιδήποτε άλλο θα ήταν αδιέξοδο.

Κι ίσως για πρώτη φορά γράφοντας τον επίλογο θα καταλάβω ότι το τέλος είναι αυτό που σε ξαναγεννά, σε ανασταίνει, σου αφήνει τις θύμισες να σε καθοδηγούν, να γίνεις πιο σοφός την επόμενη φορά. Το τέλος σου δείχνει την αρχή, σού μαθαίνει ν’ αγαπάς (ακόμα κι αυτό το ίδιο), σού φανερώνει τον τρόπο να ανακαλύπτεις τις αδυναμίες σου, τα αίτια από τις ήττες σου, σε στέλνει στην αρχή για να επιστρέφεις πιο δυνατός κοντά του. Τελικά στο τέλος ανακαλύπτεις τη μαγεία.