«O ιδανικός άντρας και η ιδανική γυναίκα δεν υπάρχουν. Πρέπει να μάθεις να ξεχωρίζεις τι θέλεις, τι ζητάς. Ζητάς κάποιον που ξυπνά κάτι που είναι θαμμένο μέσα σου κι εφόσον κάποιος το κάνει, εσύ θέλεις αυτό να συμβαίνει συνέχεια και μένεις μαζί μ’ αυτόν τον άνθρωπο. Όμως, δύο άνθρωποι ερωτευμένοι, δεν είναι ερωτευμένοι μονάχα ο ένας με τον άλλο, υπάρχει ένα τρίτο στοιχείο που αναμιγνύεται κι αυτό το στοιχείο είναι ένα ιδεώδες. Κι οι δύο πρέπει να αγαπούν το ίδιο ιδεώδες, να το μοιράζονται. Αν δεν υπάρχει αυτό, τότε δεν είναι αγάπη, είναι αναγκαιότητα.»
Bob Dylan
Και μην μπερδέψετε ποτέ το ιδεατό με το πραγματικό θα συμπληρώσω εγώ. Θα έχετε καταστρέψει το μεγαλείο του έρωτα, θα έχετε απομυθοποιήσει το πιο δυνατό συναίσθημα του κόσμου. Και να θυμάστε. Ο έρωτας αντιδράει όταν τον αδικείς και τον παραμελείς. Μαίνεται και πέφτει πάνω σου και σε βάζει στη δίνη του να ζήσεις το απόλυτο, ολοκληρωτικό, μη συμβατό, ιδεώδες του. Να ζήσεις αυτόν τον ίδιο ακόμη κι αν χρειαστεί να σε εγκαταλείψει με τη φυγή του.
Και στον έρωτα ζητάς. Ζητάς να ρθει ο άλλος να σε ψάξει, να σκαλίσει όλα τα θαμμένα κομμάτια της ψυχής σου. Να είναι εντέχνως έξυπνος και να τα ανακαλύψει χωρίς να τα φανερώσεις. Να τρυπώσει και να σαρώσει τόσο όσο να απορείς με τον ίδιο σου τον εαυτό. Να ζητάς την κάθε επανάληψη της εξερεύνησης του γιατί πλέον είναι το οξυγόνο σου. Γιατί έχεις καταλήξει. Γιατί ο κόσμος σου είναι πια παραδομένος. Ιδεατό δεν είναι η απόλυτη ταύτιση. Ιδεατό είναι η ανακάλυψη των διαφορετικών κόσμων που έρχονται και μπαίνουν ο ένας μέσα στον άλλο.
Δυο άνθρωποι. Δυο κόσμοι. Κανένας από αυτούς τέλειος. Αλλά ποια τελειότητα αναζητάμε; Δεν υπάρχει. Υπάρχει ό,τι εμφανίζεται μπροστά μας, με ό,τι κουβαλάει πάνω του, με όσες πληγές, κατάλοιπα, ευτυχισμένες εικόνες φέρνει. Και ‘μεις πρέπει να ζυγίσουμε, να εξερευνήσουμε και να αποφασίσουμε τι θέλουμε και τι ζητάμε από τον άλλον. Κι ίσως το «θέλω» να είναι το πιο εγωιστικό ρήμα του έρωτα αλλά στο «θέλω» και στο «ζητώ» γεννήθηκαν οι μεγαλύτεροι έρωτες.
Τίποτα γύρω μας δεν είναι ιδανικό. Ιδανικό είναι οτιδήποτε φαντάζει στα μάτια μας άψογο, τέλειο, χωρίς μειονεκτήματα. Εκείνο που αποτελεί πρότυπο. Ακόμη και στο «εμείς» του έρωτα δεν υπάρχει ο ιδανικός άντρας και η ιδανική γυναίκα. Δεν υπάρχει το ιδανικό ζευγάρι. Ο έρωτας είναι το στοιχείο, εκείνο που σε μεταμορφώνει. Είναι το κοινό ζητούμενο μεταξύ δύο ανθρώπων. Είναι το ένστικτο και η ανάγκη να επιβιώνεις μέσα από τον σύντροφό σου κάθε μέρα. Αυτό που περίμενες, που έψαχνες και που αναζητούσες για να ξυπνάει μέσα σου τη δύναμη της ζωής.
Όταν ανακαλύπτεις τον έρωτα, ανακαλύπτεις το ιδεώδες. Την υπόσταση της ύπαρξης σου μέσα σ’ αυτόν και μέσα από αυτόν. Ας μη γελιόμαστε. Το να αγαπάς, να αγαπιέσαι, να δίνεσαι και να σου προσφέρονται είναι μέγιστες αξίες. Κι όλα μπορείς να τα απαρνηθείς κάποια στιγμή στην πορεία της ζωής σου αλλά το έρωτα, ακόμη και να προσπαθήσεις, ίσως να μην το καταφέρεις ποτέ.
Και δεν είναι μόνο ο έρωτας το ζητούμενο αλλά και η εξέλιξη του. Αυτό το ζητούμενο μόνο και οι δύο μέσα στη σχέση μπορούν να το καταφέρουν. Κανένας δεν πορεύεται και κανένας δε μένει μέτρα πίσω. Στα ίδια βήματα, το μοίρασμα του ίδιου ιδεώδες. Στην οποιαδήποτε άλλη περίπτωση έχεις να κάνεις με αναγκαιότητα. Και η αναγκαιότητα είναι συμβιβασμός. Και μπορεί να μην είναι εμφανές, μπορεί να είναι συγκαλυμμένος ή και σιωπηρός αλλά είναι ένα σπυρί που όταν θα σκάσει θα μολύνει τη σχέση.
Να αναζητάμε το ιδεώδες. Να μη χαριστούμε σε τίποτα λιγότερο. Ο έρωτας νικά τον φόβο. Να μην τρομάζουμε, χάνοντας έτσι το νόημα στο όνομα μιας δήθεν ευτυχίας. Γιατί υπάρχει και η άλλη. Η πραγματική.
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
