Όταν χρειάστηκε να βιώσω πρόσφατα τον χωρισμό μου, συνειδητοποίησα αυτό που πάντα οι άλλοι έλεγαν και τους αντιμετώπιζα με απορία. Πως ένας χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Και πως το πένθος του χωρισμού. είναι μια διαδικασία οδυνηρή κι επώδυνη, η οποία περιλαμβάνει όλες εκείνες τις ψυχολογικές μεταπτώσεις ενός θανάτου. Κι ίσως στην αρχή να σκέφτεσαι πως πονάει περισσότερο από το πένθος του θανάτου, καθώς εκεί ξέρεις πως ποτέ δε θα ξαναδείς τον άλλον, ενώ όταν τελειώνει μια σχέση, απλώς φεύγει μακριά σου, αλλά υπάρχει και κινείται γύρω σου. Καταλήγεις όμως στο ίδιο συμπέρασμα πως είτε έτσι, είτε αλλιώς, πρέπει να δώσεις χρόνο στον εαυτό σου να θρηνήσει. Να θρηνήσει την απώλεια, τα όνειρα που έχεις κάνει, το χρόνο που πέρασες, τις αναμνήσεις που απέκτησες, καθώς και τη λήξη όλων αυτών των «μαζί» που σχεδιάζατε. Γιατί όλα είναι εκεί, να σου θυμίζουν καθημερινά τη φυγή, την απώλεια, την απουσία. Ότι έφυγε.
Δε θα σας αναλύσω τα συμπτώματα και τις μεταπτώσεις από τα οποία είχα περιέλθει, καθώς ούτε εγώ η ίδια θα ήθελα να τις θυμάμαι. Θα σταθώ μόνο σ’ ένα συναίσθημα που ενώ στην αρχή δεν μπορείς να καταλάβεις -γιατί όλα είναι ακόμη σε πρώιμο στάδιο και σκεπασμένα από το πέπλο της θλίψης- στην πορεία βγαίνει στην επιφάνεια. Το στοιχείο του εγωισμού. Η Μαλβίνα είχε πει κάποτε πως «δε γουστάρω να περνάω καλά χωρίς εσένα. Θέλω να λες από μέσα σου να είναι όλα μαύρα εκεί που πάει χωρίς εμένα. Γιατί έτσι λέω κι εγώ. Τι να σου κάνω, ανωτερότητες; Γιατί είμαστε έτσι φτιαγμένοι να μη μας αρέσει να περνάει καλά ο άλλος χωρίς εμάς». Κι αυτό είναι ό,τι πιο κοντινό στο στοιχείο του εγωισμού που νιώθεις.
Έπιανα τον εαυτό μου ανάμεσα στις κυκλοθυμίες μου ν’ αναρωτιέται γιατί έτσι; Γιατί νιώθω μίσος ξέροντας πως ο άλλος είναι αλώβητος και βολεμένος σ’ ένα τέλος που ο ίδιος ζήτησε και τώρα απολαμβάνει; Τι είναι τελικά όλο αυτό; Τα πληγωμένα μου αισθήματα; Ο πόνος της αγάπης μου; Η δύναμη της συνήθειας που επίσης ξεπερνιέται δύσκολα, ή ένας εγωισμός ακραίος που με βάζει σ’ αυτή τη διαδικασία;
Πάντα, ακόμη και σ’ έναν χωρισμό, έχουμε ανάγκη να υπάρχει ο θύτης και το θύμα. Κι ίσως επειδή όλοι στη ζωή μας έχουμε υπάρξει κι από τις δυο πλευρές, μπορούμε ν’ αναγνωρίσουμε πάνω μας χαρακτηριστικά που στο όνομα του πόνου μάς μεταμορφώνουν. Μεταξύ αυτών κι ο εγωισμός. Γιατί όταν κάτι τελειώνει, οφείλεις να παραδεχτείς κάποια στιγμή πως τελείωσε. Ο χρόνος της παραδοχής έρχεται ανάλογα με τον τρόπο που δόθηκε το τέλος. Σ’ ένα ξεκάθαρο τέλος, παίρνεις τον χρόνο σου και κάνεις τον απολογισμό σου. Σ’ ένα τέλος που δε δίνεται ποτέ και σ’ αφήνουν να το μαντέψεις ή προβάλλονται δικαιολογίες, ίσως χρειαστεί να σκεφτείς περισσότερο, βάζοντας τα γεγονότα χρονικά στη σειρά, πριν καταλήξεις να βγάλεις μόνος σου το συμπέρασμα.
Όλα καλά λες, θα περάσει κι αυτό. Δε διαγράφεις, δεν ξεχνάς, δίνεις χρόνο στον χρόνο να φέρει τη λήθη. Το μυαλό σου τρέχει με ταχύτητα φωτός στις σκέψεις, μέχρι που ανακαλύπτεις πως όσο εσύ έπαιρνες χρόνο για να σκεφτείς, οι άλλοι έχουν ήδη προχωρήσει τη ζωή τους. Άφησαν με τρομερή άνεση ό,τι είχατε ζήσει κι απλά συνεχίσανε σε μια άλλη ευτυχία. Και ‘κει έρχεται ξαφνικά πάλι να χωθεί στις σκέψεις ένας εγωισμός. Να πιάνεις τον εαυτό σου για μια ακόμη φορά να ενοχλείται, να πονάει αλλά να δυσκολεύεται να φτάσει στην αποδοχή. Σκέφτεσαι πόσο αλώβητος έμεινε ο άλλος. Αναρωτιέσαι αν όλο αυτό είναι υγιές.
Είναι; Δε βιώνουμε όλοι το χωρισμό με τον ίδιο τρόπο. Άλλους μας παίρνει καιρό να τιμήσουμε, να θρηνήσουμε κι άλλοι μπορεί απλώς να πιουν ένα μπουκάλι και την άλλη μέρα να είμαστε παρελθόν. Ο εγωισμός χώνεται σαν μικρόβιο και σε τρώει καθώς ανακαλύπτεις πως αυτά που ενδόμυχα ήθελες να νιώθει ο άλλος, δε συμβαίνουν. Ήθελες να μην προχωρήσει, ήθελες να πενθεί το ίδιο μαζί σου, ακόμη και να έχει μετανιώσει για το τέλος που ήρθε. Τι κι αν νόμιζες πως όλα περιστρέφονταν γύρω από σας; Παιχνίδια που δε βγάζουν κανένα νικητή. Κι ίσως στην παρούσα φάση να είναι τελικά ένας υγιής εγωισμός, που τον χρειάζεσαι γιατί αυτός είναι που θα σου δώσει στο τέλος το χαστούκι για να ξυπνήσεις.
Μερικοί ξεχνάνε πως η αγάπη έχει νοιάξιμο και φροντίδα και σεβασμό κι αφού τελειώσει. Πως η αξιοπρέπεια είναι ό,τι απομένει από μια σχέση. Και πως αν αγάπησες, όχι μόνο οφείλεις να σεβαστείς αλλά να εύχεσαι ο άλλος να βρει τον δρόμο που του αξίζει. Γιατί ξέρεις πως σ’ αυτόν τον δρόμο έχεις αφήσει και ‘συ τα δικά σου πατήματα.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
