H ζήλια, πέραν της κλασικής της μορφής, έρχεται από το ερωτικό παρελθόν μας και μάλιστα με αναδρομική μορφή. Μας συστήνεται με γυναικείο όνομα. Πάρτε μικρές ανάσες για όσα θα διαβάσετε και καλωσορίστε την αναδρομική ζήλια με το επίσημο όνομά της, ως Σύνδρομο Rebecca.
Η Rebecca ήταν ο τίτλος μυθιστορήματος της Daphne du Maurier, το οποίο κυκλοφόρησε το 1938 σημειώνοντας τεράστια αναγνωστική επιτυχία. Μεταφέρθηκε στο ραδιόφωνο από τον Όρσον Γουέλς κι έγινε ταινία από τον μοναδικό Άλφρεντ Χίτσκοκ. Διαπραγματεύεται την ιστορία μιας γυναίκας η οποία παντρεύεται έναν χήρο κι ενώ όλα κυλάνε υπέροχα, εμφανίζεται το φάντασμα της Ρεβέκκας, της εκλιπούσης συζύγου. Το φάντασμα προσπαθεί να χωρίσει τον χήρο σύζυγο από τη νέα του γυναίκα, κάνοντάς τον να νιώσει ανασφάλεια για την απόφασή του να ξαναπαντρευτεί και τονίζοντας συνεχώς πως η νέα σύζυγος δε θα είναι ποτέ τόσο καλή για ‘κείνον. Το νέο ζευγάρι οδηγείται σε συγκρούσεις καταστρέφοντας τη σχέση του.
Το Σύνδρομο Ρεβέκκα είναι μια μορφή ζήλιας προερχόμενη από το συναισθηματικό κι ερωτικό παρελθόν των συντρόφων μας. Κι αν στην κοινή ζήλια την οποία κι ως ένα βαθμό θεωρούμε δικαιολογημένη, δίνουμε πολλές φορές τη δικαιολογία του αναμενόμενου, το στοιχείο που διαφοροποιεί τη ζήλια που προκύπτει από το Σύνδρομο Ρεβέκκα είναι η παθολογική εμμονή με τα πρώην πρόσωπα της ζωής μας. Έτσι λοιπόν, όπως και στο βιβλίο, η ζήλια παίρνει την μορφή “φαντάσματος” με τη θύμηση των πρώην συντρόφων και στοιχειώνει το ζευγάρι.
Οι αιτίες πολλές. Άλλες κατανοητές κι άλλες εξωπραγματικές. Συνήθως έχουν να κάνουν με τη χαμηλή αυτοεκτίμηση του ενός συντρόφου που οδηγεί στη σύγκριση με τους ανθρώπους του παρελθόντος μας. Το αίσθημα της κατωτερότητας που πιθανόν αναπτύσσουν, ίσως να είναι γενικό στοιχείο του χαρακτήρα τους, δημιουργεί φόβο και πυροδοτεί εμμονές μυθοποίησης. Κι ενώ ξεκινάει με μια μικρή δόση, ένα τσιμπηματάκι ζήλιας που όλοι μας κατά καιρούς έχουμε νιώσει μαθαίνοντας το παρελθόν των συντρόφων μας, χειροτερεύει με την πάροδο του χρόνου, σε σημείο που το παρελθόν των πρώην βιώνεται στη σχέση περισσότερο από το παρόν. Η ανάγκη να μάθουν τα πάντα προσπαθώντας ν’ ανακαλύψουν κάτι κακό για το παρελθόν και να συγκρίνουν τις δυο σχέσεις, οδηγεί αυτή την αβάσιμη κατά τα άλλα ζήλια στην αίσθηση πως πλέον υπάρχει σχέση, όχι δύο αλλά, τριών ατόμων συμπεριλαμβανομένων και των πρώην.
Ένας σύντροφος πάσχων από το Σύνδρομο Ρεβέκκα πιθανόν να έχει βιώσει τραυματικές εμπειρίες εγκατάλειψης από παλαιότερες σχέσεις, είτε είναι απιστία, προδοσία αλλά κι οικογενειακές συγκρούσεις. Αν οικογένεια και φίλοι ενισχύουν και θυμούνται παλαιότερους συντρόφους με θετικό τρόπο, επίσης πυροδοτείται αναπόφευκτα η σύγκριση με τη μορφή έντονου ανταγωνισμού ακόμη κι διωκτικής συμπεριφοράς προς τους πρώην.
Έχει συμβεί ν’ αναζητάμε στις νέες μας σχέσεις στοιχεία των πρώην μόνο και μόνο για ν’ αναμοχλεύουμε όμορφες παλαιές ρομαντικές στιγμές μας. Όταν ειδικά μια παλαιότερη σχέση μας κι ενώ είχε όλες τις εγγυήσεις πως ήταν ιδανική τελείωνε από την πλευρά των πρώην, μπορεί να συμβεί να ψάξουμε έναν νέο σύντροφο ως πιστή αντιγραφή ακόμη και σ’ εξωτερική εμφάνιση, θέλοντας να επαναλάβουμε το ιδανικό μοτίβο. Είναι αναπόφευκτο πως στο νέο ζευγάρι θα υπάρχει το στοιχείο της, καθώς ο ένας αισθάνεται πως υποκαθιστά ή ακόμη κι ανταγωνίζεται μνήμες του παρελθόντος.
Η αναδρομική ζήλια δεν αναγνωρίζει πρόσφατους ή παλαιότερους συντρόφους. Μπορεί να αφορά από την πρώτη σχέση της ζωής μας πηγαίνοντας πολλά χρόνια πίσω, μέχρι κάποιον που δεν είναι πια στη ζωή. Στη δεύτερη περίπτωση, παρ’ όλο που υπάρχει προσπάθεια για κατανόηση της θλίψης της απώλειας, υπάρχει η ζήλια κι η ανασφάλεια ως στοιχείο σύγκρισης θεωρώντας πως ποτέ δε θα επιτευχθεί ανάλογη βαθιά ιστορία αγάπης.
Το Σύνδρομο Ρεβέκκα δεν έχει φύλο. Η διαφορά της έντασης εστιάζεται στην αιτία της ζήλιας. Η αντιμετώπιση της κατάστασης έχει να κάνει με την ειλικρινή παραδοχή της και μετέπειτα με τους τρόπους βελτίωσής της. Πρωτίστως οι άνθρωποι που πάσχουν από το Σύνδρομο Ρεβέκκα θα πρέπει να δουλέψουν οι ίδιοι πάνω στην αυτοεκτίμησή τους. Γιατί ζηλεύουν προηγούμενες σχέσεις, γιατί φέρνουν τον εαυτό τους σ’ αυτή την κατάσταση και τι συνέπειες έχει το κυνήγι φαντασμάτων στον δεσμό τους. Ως ζευγάρι επίσης δε θα κρύψουμε ένα υπαρκτό πρόβλημα. Ο διάλογος κι οι σωστές λέξεις που θα χρησιμοποιηθούν, θα θεραπεύσουν όλους τους φόβους που έχουν προκύψει.
Προσωπικά θα έλεγα πως όλοι είχαμε στη ζωή μας προηγούμενες σχέσεις κι οφείλουμε να αποδεχόμαστε το ίδιο και στις ζωές των συντρόφων μας. Δεν είναι φαντάσματα του παρελθόντος, ούτε απειλές που εμφανίζονται. Είναι οι ιστορίες που έχουμε χτίσει κι έγιναν μέρος του χαρακτήρα που έχουμε σήμερα. Όλοι έχουμε το παρελθόν μας κι είναι λογικό να νιώθουμε πως συγκρίνουμε τον εαυτό μας κάποιες φορές. Πάντα θα υπάρχουν πράγματα καλύτερα ή χειρότερα που κάναμε κι οι ίδιοι σε μια σχέση. Αλλά είναι παράλογο να νιώθουμε απειλή και να θέτουμε τη σχέση μας σε κίνδυνο για κάτι που τελείωσε.
Δημιουργήστε εικόνες και συναισθήματα της σχέσης σας δυνατά κι αμοιβαία με βάση το παρόν και την πραγματικότητα. Ικανά να βάλουν θεμέλια που δε θα γκρεμίζονται με φαντάσματα του παρελθόντος. Άλλωστε, να θυμάστε πως αν κάτι άξιζε δε θα ήταν παρελθόν.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
