Τα 7 στάδια του ανεκπλήρωτου έρωτα

Θα σας θέσω ένα δίλημμα. Τι είναι πιο εύκολο: Να ξεπεράσουμε κάποιους με τους οποίους έχουμε συνδεθεί συναισθηματικά αλλά έχουν φύγει από τη ζωή μας ή να ξεπεράσουμε έναν έρωτα χωρίς ανταπόκριση; Ίσως οι περισσότεροι απαντήσετε «μα φυσικά το πρώτο», αλλά για σκεφτείτε. Στην πρώτη περίπτωση το ζήσαμε, ανακαλύψαμε τα υπέρ και τα κατά και για να φτάσουμε σήμερα στην απάντηση, σημαίνει ότι έχει τελειώσει με τον ψυχικό πόνο ενός εκ των δύο ή και των δύο. Στη δεύτερη περίπτωση, υπάρχει ένα «γιατί;» κι ένα «γαμώτο» καθώς δεν καταφέραμε να το ζήσουμε, να το γευτούμε και το πιο σημαντικό, να το ομολογήσουμε.

Γιατί αυτό είναι και το αγκάθι της ανεκπλήρωτης αγάπης. Τα συναισθήματά μας τις περισσότερες φορές είναι μονόπλευρα, δεν καταλαβαίνουμε αν ανταποκρίνονται τα άτομα που μας ενδιαφέρουν, με αποτέλεσμα να δημιουργούμε στο μυαλό μας καταστάσεις σύγχυσης και στο τέλος απομένουμε «παρέα εμείς κι ο πόνος μας» όπως έλεγε κι ένα τραγούδι.

Ανεκπλήρωτος έρωτας υπάρχει με διάφορες μορφές, όπως το να αγαπάμε κάποιους και να μην υπάρχει ανταπόκριση, να αγαπάμε κάποιους που δεν είναι διαθέσιμοι ή μπορεί και να ήταν πρώην σχέσεις μας και να νιώθουμε την επιθυμία να θέλουμε πάλι να μπουν στη ζωή μας. Και τέλος, υπάρχει κι εκείνο το είδος της ανεκπλήρωτης αγάπης που έχει να κάνει με ανθρώπους που τους θέλουμε, αλλά ξέρουμε πως δε θα μπορούσαμε να τους έχουμε ποτέ.

Όταν συμβαίνουν όλα τα παραπάνω μία είναι η λύση. Δεν το έχουμε, άρα προχωράμε μπροστά. Δεν είναι εύκολο, ίσως και να είναι πιο δύσκολο απ’ όσο φανταζόμασταν, αλλά οφείλουμε στον εαυτό μας να το κάνουμε, αφού πρώτα περάσουμε διά πυρός και σιδήρου από τα παρακάτω στάδια:

1. Ήπια άρνηση

Σ’ αυτό το στάδιο είμαστε ακόμη στα πρώτα βήματα και προσπαθούμε να δικαιολογηθούμε για το γεγονός πως έχουμε αρχίσει και νιώθουμε αρκετά για κάποιους ανθρώπους που μπορεί να μας γνωρίζουν, μπορεί και όχι. Υπάρχει μια ήπια πρώιμη άρνηση τύπου «μπα, ιδέα μας είναι» ή «μάλλον χρειάζομαι ξεκούραση, το μυαλό μου δεν πάει καλά».

2. Πλήρης άρνηση

Ήρθε η ώρα να παραδεχτούμε πως την έχουμε πατήσει. Σ’ αυτό το στάδιο δε θέλουμε να πιστέψουμε πως νιώθουμε έτσι. Συνήθως εδώ βαράμε για πρώτη φορά το κεφάλι μας στον τοίχο, γιατί θα έρθουν κι άλλες στη συνέχεια. Αυτό το «είναι δυνατόν να νιώθω ερωτευμένη/ος;» γίνεται μια μόνιμη απορία. Ξεκινάμε να σκεφτόμαστε όλα τα πιθανά λανθάνοντα σημάδια για να μας αποδείξουμε πως δε γίνεται να συμβαίνει κάτι τέτοιο κι αποτυγχάνουμε οικτρά.

3. Θυμός

«Μέσα μου έχω να θυμό» που λέει και το τραγούδι. Και δεν έχουμε θυμό μόνο με τον εαυτό μας που νιώθουμε έτσι. Είμαστε θυμωμένοι με αυτούς που δεν κατάλαβαν τα αισθήματά μας, είμαστε θυμωμένοι με τους φίλους μας που προσπαθούν να μας φέρουν στην τάξη, θυμωμένοι μέχρι και με τον σκύλο, τη γάτα, τους γονείς τους, τα φλερτ τους που είναι πιο κοντά σ’ αυτούς παρά σε μας. Αλλά με βεβαιότητα ο μεγαλύτερος θυμός είναι απέναντι στον εαυτό μας «την τύχη μου μέσα τώρα» ή «σε μένα βρήκε να συμβεί;». Να μην ξεχάσω πως κι εδώ χτυπάμε κεφάλι στον τοίχο.

4. Διαπραγμάτευση

Χμ, εδώ κάτι αρχίζει να φαίνεται στον ορίζοντα. Γιατί υπάρχει και ‘κείνη η στιγμή που συνειδητοποιούμε πως δεν μπορούμε να ζούμε μ’ αυτές τις σκέψεις και πως οφείλουμε να κάνουμε κάτι. Εδώ επουλώνουμε τις πληγές από τα χτυπήματα στον τοίχο μήπως και χρειαστεί να ομολογήσουμε τον έρωτά μας και μας νοιάζει να είμαστε όμορφοι. Γιατί ως γνωστόν αφού τα βρούμε με τον εαυτό μας, αποφασίζουμε να κάνουμε τα πάντα για να βρούμε ανταπόκριση. Για καλό και για κακό ρωτήστε μαμά και φίλους σε ποιους αγίους κάνουν τάματα και κάντε και ‘σεις ένα.

5. Σύγχυση

Το στάδιο αυτό είναι για τους φίλους μας μια ταινία κωμωδία συνοδεία ποπ κορν και πρωταγωνιστές εμάς τους ίδιους. Αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε πως τελικά δεν υπάρχει τρόπος ή ένδειξη από την άλλη πλευρά και πως όλα αυτά τα συναισθήματα θα μείνουν στο μυαλό μας. Ή όχι; Μήπως δεν κάναμε κάτι παραπάνω και καλούμαστε να σκεφτούμε τι; Όχι, κάναμε αλλά δεν έγινε τίποτα. Άντε πάλι νεύρα και χάωμα γιατί τελικά δεν έχουμε καταλάβει τι κάναμε! Φαύλος κύκλος η ιστορία.

6. Θλίψη

Δεν καταφέραμε τίποτα, δε ζήσαμε το όνειρό μας, δεν αγγίξαμε ή μάλλον δε φτάσαμε καν κοντά στον ανεκπλήρωτο έρωτά μας. Σ’ αυτό το στάδιο βιώνουμε ό,τι και σε έναν χωρισμό. Βιώνουμε τη θλίψη, την απόρριψη, την καταστροφή του «ονείρου» μας. Αλήθεια, πόσο αντιφατικό είναι όλο αυτό. Να περνάμε τα χειρότερά μας, ενώ δεν είχαμε καν τολμήσει να ξεκινήσουμε τα καλύτερά μας. Κι όμως όταν καταλαβαίνουμε το τέλος ενός ανεκπλήρωτου έρωτα, ο πόνος που δεν τον ζήσαμε είναι διπλός.

7. Αποδοχή

Η σοφή γιαγιά μου έλεγε πως όλα τα θαύματα έξι μέρες κρατάνε. Κάποια στιγμή έρχεται η στιγμή που επανερχόμαστε στην κανονικότητά μας. Το στάδιο της αποδοχής. Όλα είναι ξεκάθαρα. Ίσως τελικά όλα για έναν λόγο γίνονται. Ίσως κι αυτό που είχαμε ονειρευτεί να μην έβγαζε πουθενά, να μην είχε διάρκεια. Ίσως εκεί έξω να υπάρχει ένα άτομο που δεν είναι ανεκπλήρωτη αγάπη, αλλά περιμένει εμάς.

Υπάρχουν φορές που μπορεί να έχουμε εξιδανικεύσει ανθρώπους στο μυαλό μας κι οδηγούμαστε υποσυνείδητα σε καταστάσεις ανεκπλήρωτου έρωτα. Μένουμε προσκολλημένοι και παραβλέπουμε ποιοι είναι οι άλλοι, αν έχουν ελαττώματα ή αν είναι ικανοί να ανταπεξέλθουν σε μια σχέση μαζί μας. Εκείνο που αξίζει τελικά, είναι άνθρωποι δίπλα μας που θα τους αγαπάμε και θα μας αγαπούν. Αυτή θα πρέπει να είναι η επιθυμία μας κι η πραγματοποίησή της, ο στόχος μας.