Πόσο αντιφατικό να λέμε πως οι σχέσεις είναι το πιο δύσκολο κεφάλαιο της ζωής μας και παράλληλα μέσα από αυτές να βιώνουμε τα πιο έντονα κι όμορφα συναισθήματα, να διαμορφώνουμε τους χαρακτήρες μας, να οριοθετούμε κανόνες και να λειτουργούμε μέσα από ένα μαζί. Κι όλα αυτά γιατί πιστεύουμε πως ο άνθρωπός μας, αυτός που έχουμε επιλέξει να μοιραστούμε μέρος της ζωής μας, είναι η σωστή επιλογή μας. Ίσως όμως και τίποτα από όλα αυτά να μην είναι τόσο σταθερό, όσο πιστεύουμε. Γιατί οι σχέσεις έχουν επίσης και μεταβλητές που προκύπτουν πρωτίστως από τις καθημερινές συμπεριφορές των συντρόφων μας.
Δεν είμαστε ούτε οι δάσκαλοι, ούτε οι καθοδηγητές των χαρακτήρων του ανθρώπου μας. Μέσα από τη γνωριμία, μαθαίνουμε σε πρώτη φάση ποιος είναι, τι πρεσβεύει και ποιες αντιδράσεις έχει. Τα στοιχεία του χαρακτήρα του κι αν συμπλέουν με τα δικά μας. Αυτό άλλωστε είναι και το πιο σημαντικό στην αρχή κάθε σχέσης. Ίσως ένα δικαιολογημένο λάθος -αλλά συγχωρεμένο πάντα- είναι ο ενθουσιασμός και το παθιασμένο του καινούργιου που μπλοκάρει τη λογική κι αλλοιώνει την κρίση μας. Περνώντας όμως χρόνο κι αναλύοντας συμπεριφορές μπορούμε να αντιληφθούμε την ποιότητα του ανθρώπου.
Έχουμε λοιπόν το ιδανικό σενάριο του συντρόφου μας μέσα στη σχέση που όλα βαίνουν θετικά, ομαλά κι ευτυχώς εξελίξιμα. Χαρακτήρες σταθεροί, συγκαταβατικοί κι πρωτίστως αμετάβλητοι από την αρχική μας κρίση. Ωραίο ακούγεται κι ιδανικό. Είναι όμως πάντα έτσι; Γιατί υπάρχει και το -όχι και σπάνιο πια- σενάριο, του συντρόφου που αρχίζει να αλλάζει στις συμπεριφορές του μέχρι που να ξεπερνά τις κόκκινες γραμμές και να φτάνει στα άκρα της αποστασιοποίησης. Συνήθως, ξαφνικά κι απότομα, χωρίς προειδοποίηση. Ο χρόνος της σχέσης δεν παίζει κανένα ρόλο. Είτε πολύ νωρίς, είτε μετά από αρκετό διάστημα θα συμβεί όπως και να έχει.
Μια δυσάρεστη ξαφνική αλλαγή που μας προβληματίζει, μας ενοχλεί, μας θυμώνει. Δε διαφωνούμε πως οι άνθρωποι αλλάζουν και φυσικά τίποτα δεν είναι αναίτιο. Κι εννοείται πως το μυαλό μας σκέφτεται πρώτα το κακό και μετά το καλό. Το κακό σενάριο πως κάτι δεν πάει καλά στη σχέση, πως αρχίζει να χωλαίνει στα αισθήματα, πως ίσως να υπάρχει κάποιο άλλο πρόσωπο αποτελούν τις πρώτες απορίες μας. Δε μένουμε στις εικασίες, αναζητάμε τα αίτια των αλλαγών και τη λύση, αν είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε μια λύση.
Βασική προϋπόθεση να αναγνωρίζουμε πως εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε μέρος αυτής της αλλαγής ή δεν την έχουμε προκαλέσει. Επίσης να μην πλάθουμε ανησυχητικά σενάρια από τις πρώτες ενδείξεις όντας υπερβολικοί.
Σημάδια όπως αν ο σύντροφος μας αρχίζει να μας παραμελεί, να αποζητά την ανεξαρτησία του και όχι την αξιοποίηση του κοινού μας χρόνου, να έχει σταματήσει να ενδιαφέρεται τόσο ώστε να μην τον νοιάζει τι συμβαίνει στην καθημερινότητα μας, να ελαττώνει τη μέχρι τώρα συχνή επικοινωνία κατά τη διάρκεια της μέρας, να είναι απρόσιτος και αρνητικός στις ερωτικές επαφές, να δείχνει σημάδια συναισθηματικής εγκατάλειψης και να απαξιώνει την σχέση, κάτι σίγουρα έχει αλλάξει και λυπάμαι αλλά όχι προς το καλύτερο.
Δεν αφήνουμε τίποτα από όλα τα παραπάνω να πέσουν κάτω. Όσο πιο νωρίς τόσο καλύτερα και για τους δύο. Πρωτίστως για μας έτσι ώστε να έχουμε απαντήσεις και όχι να κάνουμε εικασίες, αλλά και για τους ίδιους που ίσως μέσα στη δίνη της αλλαγής να μην αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα της κατάστασης. Συζητάμε, ρωτάμε, κουβεντιάζουμε. Προτρέπουμε πως οτιδήποτε και να συμβαίνει αν υπάρχει η διάθεση λύνεται.
Το χειρότερο αυτών των περιπτώσεων είναι ο θυμός και η πίεση για να καταλάβουμε και να ερμηνεύσουμε τον σύντροφο μας. Αν ζητάμε επιτακτικά να συζητήσουμε, να πιέζουμε σκεπτόμενοι πως τώρα ή όποτε τέλος πάντων εμείς θέλουμε είναι η στιγμή να το αναφέρουμε, τότε θα καταντήσουμε να διαπληκτιζόμαστε και να έχουμε ανοίξει τους ασκούς των καβγάδων. Στο τέλος θα έχουμε απομακρυνθεί από τη σχέση που είχαμε δημιουργήσει, θα έχει χαθεί ο σεβασμός, και κάθε νόημα ύπαρξής της.
Ευθύτητα και ειλικρίνεια στον μεταξύ μας διάλογο. Ευγένεια και τρυφερότητα για να μπορέσουμε να κερδίσουμε την αίσθηση της ασφάλειας του συντρόφου μας, να μας «ανοίξει» το μυαλό του και να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Ανάληψη ευθυνών από μέρους μας, ξεκάθαρη στάση αν πιστεύουμε ότι έχουμε μερίδιο ευθύνης στην αλλαγή αυτής της συμπεριφοράς. Αν δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε ή νιώθουμε αδύναμοι να το διαχειριστούμε μπορούμε να ζητήσουμε τη βοήθεια ειδικού στη διαχείριση των σχέσεων.
Αν δεν υπάρχει διάθεση, δε θα υπάρξει λύση. Κι αν εμείς προσπαθούμε και ο τοίχος της απομάκρυνσης συνεχίζει να ορθώνεται δεν το αφήνουμε να διαιωνίζεται. Μάλλον φυσάει ο άνεμος που το βιβλίο πρέπει να αλλάξει σελίδα. Το ένστικτό μας είναι ένα αλάνθαστο σχεδόν πάντα στοιχείο που μας υποδεικνύει πότε έρχεται η ώρα να προχωρήσουμε. Ας εμπιστευτούμε αυτό κι όχι την ανάγκη να μείνουμε με κάποιον που αλλάζει από το καλύτερο, στο χείριστο. Άλλωστε «Είναι θλιβερό όταν κάποιος που ξέρεις γίνεται κάποιος που ήξερες».
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
