Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι σ’ αυτή τη ζωή, οι οποίοι και το ελάχιστο που αναλαμβάνεις να γράψεις γι’ αυτούς είναι τιμή και δέος μπροστά στο μεγαλείο της προσωπικότητάς τους. Ένας από τους ανθρώπους αυτούς είναι η Χάρις, ή Χαρούλα Αλεξίου. Όπως κι αν έχουμε επιλέξει να την προσφωνούμε, το πραγματικό της όνομα είναι Χαρίκλεια Ρουπάκα. Γεννημένη στις 27 Δεκεμβρίου 1950 στη Θήβα, από πατέρα αγρότη και μητέρα μοδίστρα με καταγωγή από τη Μικρά Ασία. Η ίδια μεγάλωσε με τη Μικρασιάτικη κουλτούρα, με μνήμες από τα φοινίκια, τα γλυκά κουταλιού και φράσεις όπως «γιαβρί μου» και «τζιέρι μου» της γιαγιάς της Κατίνας.
Μετακόμισαν στην Αθήνα μετά τον θάνατο του πατέρα της, ο οποίος έφυγε σε μικρή ηλικία -μόλις 35 ετών- αναλαμβάνοντας η μητέρα της να δουλεύει πολύ σκληρά, διατηρώντας μπακάλικο, πίσω από το οποίο υπήρχε το δωμάτιο που κοιμόταν η οικογένεια. Η Χαρούλα Αλεξίου είχε έναν αδερφό, επίσης γνωστό τραγουδιστή, τον Γιώργο Σαρρή τον οποίο κι έχασε το 2017. Οι περισσότεροι τον γνωρίζουμε από τη μεγάλη του επιτυχία τη δεκαετία του 1980 «Οι νταλίκες» σε μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου και στίχους του Μανώλη Ρασούλη. Σε ερώτηση για το πώς νιώθει όταν γεμίζουν στάδια στις συναυλίες της, αναφέρθηκε στην οικογένειά της λέγοντας: «Δεν είναι ότι δε σου έρχονται δάκρυα στα μάτια. Ή ότι δε σκέφτεσαι τον μπαμπά σου, που δεν πρόλαβε να σε δει να μεγαλώνεις. Ή τη μητέρα σου, που επίσης δεν πρόλαβε να το δει αυτό. Θα ήθελα στους Ολυμπιακούς Αγώνες να είναι η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου κάτω, την ώρα που τραγουδούσα. Θα ήθελα στο πρώτο μου Ηρώδειο να είναι οι γονείς μου εκεί. Τέτοια πράγματα σκέφτεσαι.»
Στην προσωπική της ζωή έκανε δυο γάμους. Τον πρώτο σε νεαρή ηλικία με τον παραγωγό Αχιλλέα Θεοφίλου και τον δεύτερο το 1992 με τον μάνατζέρ της Σωτήρη Μπασιάκο. Στον πρώτο της γάμο υιοθέτησε και τον γιο της Μάνο Θεοφίλου δίνοντάς του το όνομα του αγαπημένου της φίλου Μάνου Λοΐζου. Για την απόφασή της να υιοθετήσει ένα παιδί, η Χαρούλα Αλεξίου είχε δηλώσει: «Είχα έναν και μοναδικό φόβο όταν υιοθέτησα το παιδί μου, αν θα είμαι ικανή να το αγαπήσω. Αν θα είμαι αντάξια αυτού του παιδιού. Γιατί παίρνεις ένα πλασματάκι, ένα μωρό που γεννιέται κι έχεις όλη την ευθύνη να το μεγαλώσεις και να του δώσεις μια σωστή ζωή κι έναν σωστό κόσμο. Καμαρώνω το παιδί μου και βέβαια, επειδή είναι ένα απολύτως φυσιολογικό παιδί, είχε κι’ αυτό τα πάνω του και τα κάτω του όπως όλα τα παιδιά σε όλο τον πλανήτη. Και την εφηβεία του πέρασε και τα σχολικά του χρόνια και τώρα μεγαλώνει και πλέον έχει μπει σ’ έναν άλλο κύκλο ζωής, ως ενήλικας.»
Η καριέρα της ξεκίνησε σε ηλικία μόλις 20 ετών το 1970, με ένα 45αρι δισκάκι και το τραγούδι «Όταν πίνει μια γυναίκα» των Βασιλειάδη και Πυθαγόρα. Για 50 χρόνια είναι η φωνή που μας έχει κάνει παρέα στους έρωτες, στις φιλίες μας, στα προβλήματα και στις χαρές της ζωή μας. Τραγούδια που μεγάλωσαν γενιές και γενιές και μέχρι και σήμερα δεν έχασαν την αξία τους στο πέρασμα των χρόνων. Συνεργάστηκε με όλους τους καταξιωμένους συνθέτες και στιχουργούς που γέννησε αυτή η χώρα. Η Χάρις Αλεξίου είναι η πρώτη γυναίκα σε πωλήσεις δίσκων στην Ελληνική μουσική ιστορία. Με πάνω από 30 δίσκους στο ενεργητικό της, οκτώ εκ των οποίων ξεπέρασαν τα 11 εκατομμύρια αντίτυπα δημιουργώντας ρεκόρ εποχών.
Για την ίδια και τη φωνή της, κατά καιρούς μίλησαν σε συνεντεύξεις τους μερικά από τα «ιερά τέρατα» της μουσικής στη χώρα μας. Ο Στέλιος Καζαντζίδης είχε δηλώσει «μεγάλη φωνή, ό,τι καλύτερο έχει βγάλει αυτός ο τόπος, η Χαρούλα κάνει τα τραγούδια ιστορία προσωπική του καθενός, τη φωνή της Χαρούλας τη λατρεύω. Για μένα είναι η καλύτερη φωνή που έχουμε στο τραγούδι σήμερα, την ακούς να τραγουδάει και νιώθεις το τραγούδι να έχει γραφτεί για σένα προσωπικά», ο Μάνος Χατζηδάκης «Η Αλεξίου είναι πολύ μεγάλη καλλιτέχνις κι οπωσδήποτε είχε τη θέση της σ’ αυτό τον χώρο. Μου θυμίζει την Μπάρμπαρα Στρέιζαντ, δεν είναι ντόπια υπόθεση», ο Θάνος Μικρούτσικος «έγινε η συνισταμένη της συνείδησης του νεοέλληνα» κι Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης όταν την πρωτοάκουσε είπε πως «αυτή η φωνή έχει στασίδι στην εκκλησία».
Πριν από μερικά χρόνια σ’ έναν ιατρικό έλεγχο ρουτίνας ανακάλυψε πως πάσχει από καρκίνο του μαστού. Σε πρώιμο στάδιο, το αντιμετώπισε, αλλά ήταν για κείνη μια δύσκολη περίοδος για την οποία είχε πει: «Με την ανακοίνωση της νόσου το σοκ είναι μεγάλο και κρατάει αρκετά. Βλέπεις τη ζωή σου από την αρχή κι ερωτήματα του τύπου «Γιατί σε εμένα;», «Τι δεν έκανα καλά;», «Γιατί το επέτρεψα να συμβεί;» απασχολούν το μυαλό σου. Γινόμαστε εγωκεντρικές, κλεινόμαστε στον εαυτό μας και δεν ενδιαφερόμαστε να μάθουμε ότι κι άλλοι άνθρωποι νοσούν. Οι γυναίκες χρειάζονται βοήθεια για να βγουν από τον πολύ στενό κόσμο τους, να ξαναβρούν τον εαυτό τους και να συνεχίσουν τη ζωή τους ως μητέρες, σύζυγοι, φίλες, εργαζόμενες». Αυτό που παίρνεις από ένα τέτοιο γεγονός είναι η ταπείνωση, γιατί ποτέ δεν πιστεύεις ότι θα το πάθεις κι εσύ. Όταν λοιπόν χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, βλέπεις ότι είσαι κι εσύ μια καρδούλα που έχει ανάγκη από φροντίδα.»
Παρ’ όλα αυτά απτόητη βγαίνει νικήτρια και συνεχίζει μέχρι τον Ιανουάριο του 2020 όπου δηλώνει πως σταματάει τις ζωντανές της εμφανίσεις γνωρίζοντας πως η φωνή της δεν ανταποκρίνεται σ’ αυτό που η ίδια θα ήθελε. Θα προτιμούσε να μην το κάνει καθόλου από το να το κάνει και να μην της αρέσει. Ηχογραφεί ένα τελευταίο τραγούδι με τη μεγάλη Ισραηλινή τραγουδίστρια Yasmin Levy με τον τίτλο «This Shadow».
Παράλληλα με την καριέρα της ως τραγουδίστρια η Χαρούλα Αλεξίου ξεδίπλωσε και το ταλέντο της υποκριτικής στο θέατρο. Η ίδια δήλωσε γι’ αυτή της την ιδιότητα πως «αυτό που ζω σήμερα, δεν το αναζητάω, μου αρέσει γιατί ήρθε σ’ εμένα. Ήρθαν ο Χριστόφορος, ο Νανούρης ο Καραθάνος, αισθάνομαι τιμή που κάνω ένα καινούργιο παιχνίδι και δεν το παντρεύομαι κιόλας. Τους λατρεύω, ο καθένας είναι ένας δάσκαλος κι έχεις να πάρεις κάτι. Είμαι σαν μαθήτρια, αλλά θέλω σιγά σιγά να αποκτήσω και μια αυτοπεποίθηση, να κάνω κάτι και να πιστεύω στον εαυτό μου.» Το 2016 συμμετέχει στην παράσταση «Χειρόγραφο» σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, όπου τραγουδάει και διηγείται στιγμές από τη ζωή της, το 2017 συμμετέχει στο έργο του Βίτολντ Γκομπρόβιτς «Οπερέτα» σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου, το 2020 σε σκηνοθεσία του Σταύρου Ράγια στο θεατρικό αφήγημα «Μεταμφίεση» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη και το καλοκαίρι του 2021 στην Επίδαυρο μας εκπλήσσει αναλαμβάνοντας τον ρόλο της Θεάς Αθηνάς στην παράσταση «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη.
Οκτώβριος 2022. Σχεδόν όλη η Ελλάδα καθηλώνεται στους δέκτες της τηλεόρασης για το πρώτο επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς του Χριστόφορου Παπακαλιάτη «Maestro». Κι εκεί η μεγάλη ερμηνεύτρια γίνεται η γιαγιά Χάρις. Μια γιαγιά που όλοι θα θέλαμε στη ζωή μας. Συγκλονιστική ερμηνευτικά, με χιούμορ και φυσικά η σκηνή του τέλους του πρώτου κύκλου με την ίδια να τραγουδάει την «Προσευχή» ήταν ανατριχιαστική. Η αγγελική της φωνή μάς έπεισε πως υπάρχει εκείνος ο Θεός που αναρωτιόταν στο τραγούδι της «Θεός αν είναι» κι η ίδια μας έφερε «Χιλιάδες άγγελους με τ’ άσπρα, κλωνάρια λησμονιάς μοιράζουν κι από το σώμα μου σαν άστρα, παιδιά δικά σου, ανάσες βγάζουν».
Όλοι εμείς τα «παιδιά της» νιώθουμε ευλογημένα που ζήσαμε, μεγαλώσαμε, ερωτευτήκαμε με τα τραγούδια της. Κι όλοι εμείς σήμερα, μπορούμε να λέμε στα δικά μας παιδιά που την παρακολουθούν στην τηλεόραση και μας ρωτάνε, πως η ζωή μας είναι μια «πίστα από φώσφορο» που με μια «πανσέληνο», «ένα φιλί» και μια «προσευχή», «τίποτα δεν πάει χαμένο».
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
