Τι κι αν οι περισσότεροι από σας περιμένετε είτε να έρθει το Σαββατοκύριακο για να οργανώσετε μικρές αποδράσεις, είτε την άδεια του καλοκαιριού για να σχεδιάσετε τα ταξίδια και τις διακοπές σας; Για κάποιους πάλι μπορεί να είναι πολυτέλεια, για άλλους ένα αγαπημένο τους χόμπι ή ένας τρόπος ζωής απέναντι στη μονότονη καθημερινότητα. Εκείνο που δεν μπορεί εύκολα κανείς να φανταστεί, είναι πως υπάρχει και ‘κείνη η μερίδα ανθρώπων που δεν τους αρέσουν τα ταξίδια, ακόμη κι αν έχουν την οικονομική άνεση και το χρόνο για να τα πραγματοποιήσουν. Θα σας πω πως κι εγώ είμαι ένας από αυτούς.
Αν είστε λάτρες των ταξιδιών θα είναι δύσκολο να καταλάβετε όλους εμάς που αρνούμαστε την ευκαιρία να ξεφύγουμε από τη ρουτίνα μας, που βγάζουμε φλύκταινες όταν η παρέα σχεδιάζει ένα ταξίδι, που κατεβάζουμε τα μούτρα μας όταν οι υπόλοιποι οργανώνουν νέες περιπέτειες. Ίσως, κάποιοι ελάχιστοι που ανήκετε στην ίδια κατηγορία να μας νιώθετε, καθώς είναι βέβαιο πως θα έχετε δεχτεί αμφισβήτηση, κριτική ή σχόλια περί μονόχνοτης ιδιοσυγκρασίας. Όπως και να ‘χει, ο καθένας μας κάνει τις επιλογές του και είναι σεβαστές. Όσο αφορά τη δική μας κατηγορία, θα προσπαθήσω να σας δώσω να καταλάβετε γιατί δε μας αρέσουν τα ταξίδια, σύμφωνα και με τις απόψεις των ειδικών, καθώς εννοείται πως είναι ένα θέμα που απασχόλησε κατά καιρούς και τους ανά τον κόσμο ειδήμονες.
Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, στον άνθρωπο συνυπάρχουν δύο τάσεις. Αυτή που αναζητά το γνωστό, το σταθερό, την κανονικότητα και το τυποποιημένο (nativist) και μια άλλη πιο απρόβλεπτη κι ανέμελη, που επιλέγει την απόδραση από όλα, το σπάσιμο της ρουτίνας, μέρος του οποίου είναι και τα ταξίδια. Αλληλοσυγκρούονται και συνήθως μια από τις δύο κυριαρχεί. Οι άνθρωποι της πρώτης κατηγορίας είναι κι αυτοί που επιλέγουν να απορρίπτουν την ταξιδιωτική τους πλευρά.
Επομένως, είμαστε άνθρωποι που αγαπάμε τη ρουτίνα, νομίζοντας πως αυτό είναι που μας παρέχει ασφάλεια ξέροντας τουλάχιστον πως έχουμε τον έλεγχο του περιβάλλοντός μας. Σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Ε-Review of Tourism Rese+arch η τάση αυτή πηγάζει από την παιδική ηλικία του ατόμου. Ακολουθώντας τη θεωρία της προσκόλλησης, τα παιδιά σε σχέση με τους φροντιστές τους αναπτύσσουν μια ιδέα για τον εαυτό τους και τον κόσμο γύρω τους, τρέφοντας μια μεγαλύτερη ή μικρότερη αίσθηση ασφάλειας. Όταν η προσκόλληση εμπεριέχει την ανασφάλεια, τότε γεννιέται ο φόβος και η αγωνία λείποντας από το σπίτι σε αντίθεση με τα παιδιά, που αισθάνονται μια ασφαλή προσκόλληση. Στην ενήλικη ζωή τους, αυτά τα παιδιά δεν είναι λάτρεις των ταξιδιών. Αισθάνονται άβολα, αισθάνονται ότι κινδυνεύουν κι αποφασίζουν να μην το κάνουν.
Ο δικός μου βασικός λόγος, όμως, δεν είναι ο παραπάνω. Προσωπικά, ένα ταξίδι προϋποθέτει να κάνω ένα διάλειμμα από τη ρουτινιασμένη μεν, αλλά γνωστή και γνώριμη καθημερινότητά μου. Το να κάνω ένα ταξίδι προϋποθέτει να συνυπολογίσω ένα σωρό μικρές μεταβλητές, όπως το άγνωστο που θα πάω, η γλώσσα του τόπου, αν θα μπορέσω να ταιριάξω τόσες μέρες με τους συνταξιδιώτες μου, αν όπως είμαι εμμονική με τη λεπτομέρεια έχω καταφέρει να οργανώσω το παραμικρό, αν έχω συλλέξει όσες πληροφορίες θα ήθελα. Για μένα, όλα αυτά ανήκουν σε έναν μεγάλο βαθμό στη σφαίρα της αβεβαιότητας. Για τους φίλους μου, όχι μόνο δεν είναι πρόβλημα αλλά το απολαμβάνουν, αναζωογονούνται. Για μένα, αυτή η αβεβαιότητα του να μη γνωρίζω πώς θα είναι, αποτελεί τον βασικό λόγος άρνησής μου.
Ένας τελευταίο χαρακτηριστικό των ανθρώπων που δεν τους αρέσουν τα ταξίδια, αποτελεί και το άνοιγμα σε νέες εμπειρίες. Οι άνθρωποι της περιπέτειας, των ταξιδιών έχουν στοιχεία στην προσωπικότητά τους, όπως το να είναι ευφάνταστοι, ανοιχτόμυαλοι, περίεργοι για το άγνωστο και πολυσυλλεκτικοί σε εμπειρίες. Σε αντίθεση με αυτούς που μισούν τα ταξίδια, γιατί αγαπούν τη συμβατικότητα, νιώθουν πιο άνετα σε οικείο περιβάλλον και δεν έχουν καμία περιέργεια κι ενδιαφέρον να ανακαλύψουν μέσω των ταξιδιών έναν διαφορετικό τρόπο ζωής.
Κλείνοντας, θέλω να τονίζω πως όλα τα παραπάνω αποτελούν κάποιους από τους γενικούς λόγους, ή κάποια χαρακτηριστικά τα οποία σύμφωνα με τους ειδικούς έχουν οι άνθρωποι που μισούν τα ταξίδια. Δεν αναφερόμαστε και σεβόμαστε πως προσωπικοί λόγοι που ο καθένας από εμάς μπορεί να γνωρίζει όπως π.χ. η κακή οικονομική κατάσταση ή κάποια φοβία στα αεροπλάνα, είναι ανασταλτικοί παράγοντες.
Όπως και να έχει, για όλους εμάς που δε μας αρέσουν τα ταξίδια, το να μην τα επιχειρήσουμε είναι απλά μια επιλογή. Η απόφασή μας στηρίζεται σε όλα όσα αναφέραμε παραπάνω, κι όταν θέλουμε να το τολμήσουμε και να ξεφύγουμε, θα γίνει με όλα όσα νιώθουμε πως μας καλύπτουν, ξέροντας ακόμη και την παραμικρή λεπτομέρεια.
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
