Ένα ευχαριστώ στους κολλητούς που μας ανέχονται

Η αχαριστία παιδιά είναι άσχημο πράγμα. Όχι πως τιμωρήθηκε ποτέ κανείς βέβαια, μια χαρά περνάνε όλα τα αχάριστα τομάρια που γνωρίσαμε, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης. Εσύ να μην είσαι αχάριστος, να λες ευχαριστώ στους κολλητούς που σου στάθηκαν. Όχι τίποτα άλλο, αλλά όλο και θα τους ξαναχρειαστείς κάποιο κρύο βράδυ του χειμώνα, που θα σε πετάξει το γκόμενάκι στο δρόμο. Πού θα πας νυχτιάτικα, ε; Στον κολλητό βρε! Γιατί αυτός ο δόλιος, σε αντίθεση με το φυσιολογικό γκόμενάκι, σε ανέχεται. Τώρα μη με ρωτήσεις γιατί, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Όταν σου λέει ο κολλητός με ύφος χιλίων καρδιναλίων «όπου κι αν πας, σε μένα θα γυρίσεις», έχει δίκιο ο άτιμος. Πάντα στους κολλητούς θα γυρνάς. Γιατί εκεί είσαι χύμα, σε ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά και παραδόξως δεν έχει τρέξει να κρυφτεί αλαφιασμένος. Έχει δει τη μούρη σου πλισέ, σε έχει καμαρώσει να ξερνοβολάς σαν το σκυλί κι ενώ βαθιά μέσα του ήθελε να σε κλοτσήσει που ξεφτιλιστήκατε πάλι, σε μάζεψε από τα πεζοδρόμια. Φυσικά κι έχετε τσακωθεί, άνθρωποι είσαστε. Αλλά αν έχετε σκοτωθεί -ακόμα και για γκομενοδουλειές- και μπορέσατε να ξαναγίνεται ακριβώς όπως πριν, άστο φίλε, έχετε φτάσει σε άλλο επίπεδο.

Παίζει τη χιλιοστή εικοστή πέμπτη φορά που τον είχες ένα δίωρο στο τηλέφωνο, για να κλαφτείς για τη σοβαρότατη σχέση σου των τριών ημερών, που πήγε στα άπατα, να ξεχνούσε που και που το τηλέφωνο στο τραπέζι. Ένα “α τον μαλάκα!” κάθε τόσο, ήταν αρκετό. Ξέρεις όμως πάρα πολύ καλά, πως αν όντως υπάρχει πρόβλημα, αν όντως είσαι λυπημένος για κάτι, το τηλέφωνο θα είναι κολλημένο στο αφτί. Οτιδήποτε κι αν κάνει εκείνη τη στιγμή θα μείνει στη μέση και με συνοπτικές διαδικασίες θα είναι δίπλα σου, να σου δίνει τα χαρτομάντιλα και μαζί με αυτά πολύτιμες συμβουλές. Γιατί εκείνος σε ξέρει καλύτερα, απ’ ότι ξέρεις εσύ τον ίδιο σου τον εαυτό. Και σε αντίθεση με τους τόσους «φίλους», σε νοιάζεται.

Όχι ότι τελειώνουν τα βάσανά του εκεί βέβαια. Μόλις αναρρώσεις από τη μακροχρόνια σχέση των τριών ημερών, θα βρεις άλλου είδους βασανιστήρια, ξέρεις εσύ. Ντιρν τα τηλεφώνα μες την άγρια νύχτα. Πάμε για ποτό, πάμε για σφηνάκια, πάμε από ‘δω, πάμε από ‘κει. Μα μέσα στην άγρια νύχτα χριστιανέ μου; Ναι,, τώρα σου ήρθε εσένα, τώρα θα πάρεις να τον ξυπνήσεις. Αλλιώς τι σκατά κολλητός είναι; Μεταξύ μας δε σε αδικώ, αυτές οι τρελές κι απρόοπτες μεταμεσονύκτιες μπαρότσαρκες, καταλήγουν οι καλύτερες.

Κι αφού βαρεθείς τα ποτά και τα ξενύχτια και πάθεις την υπαρξιακή σου κρισάρα, πάλι στο κολλητό θα κουβαληθείς. Θα τον έχεις κάνα τριωράκι τουλάχιστον, να σου επιβεβαιώνει πόσο γαμάτος είσαι. Τι φταίει ο έρημος μωρέ, που η δική σου αυτοπεποίθηση έχει πέσει περισσότερο κι από βυζί ενενηντάχρονης; Δε χρειάζεται να φταίει, κολλητός σου είναι. Αυτή είναι η δουλειά του.

Έχεις τόσους λόγους να πεις ευχαριστώ στους κολλητούς. Θυμήσου τις φορές που έτρεχες με την υπέροχη ευωδιαστή τσαντούλα σου, για να σου βάλει πλυντήριο, γιατί δε σου είχε μείνει ούτε βρακί να φορέσεις, ανεπρόκοπε. Ή τότε που περίμενες το γκόμενάκι και τρέχατε με τα μαλλιά στα χέρια, να ξανακάνετε το σπίτι σου να έχει τη μορφή σπιτιού κι όχι βομβαρδισμένου τοπίου ως συνήθως. Μάλλον το γκομενάκι δε θα πειστεί ότι η κάλτσα, που για κάποιον ανεξήγητο λόγο βρέθηκε στο τραπέζι της κουζίνας, είναι αισθητική παρέμβαση.

Ακόμη και τότε που το όνομά σου είχε αντικατασταθεί πλήρως από διάφορα χαριτωμένα κοσμητικά επίθετα, όπως βλάκα, νούμερο, ανισόρροπο, επειδή εκείνος μπορούσε να δει ότι η φάση που έχεις μπλέξει δε σου αξίζει, σε αντίθεση με σένα που είχες στραβωθεί. Κι ας σου την έδινε τότε, τώρα καταλαβαίνεις πως ο αληθινός φίλος δε θα χαϊδέψει αυτιά. Θα σου πει τα πράγματα χύμα και τσουβαλάτα. Σ’ αρέσει, δε σ’ αρέσει. Γι’ αυτό είναι κολλητός κι όχι ένας ακόμη απλός γνωστός, μόνο για τα ντίρι ντάχτα.

Θες κι άλλους λόγους για να πεις ευχαριστώ;Οκ λοιπόν. Τι λες για τότε που σαβούριαζες ανελέητα οτιδήποτε περιείχε αποκλειστικά πάνω από 2.000 θερμίδες και μετά τον είχες για τέσσερις συνεχόμενες εργάσιμες ημέρες στη αγορά, να βρείτε ρούχα που να κολακεύουν τη σιλουέτα σου και να σου κρύβουν τη μπάκα; Τι είναι μωρέ ο άνθρωπος, ο Χάρι Πότερ; Ή τότε που ψοφολογούσες κι έπεσες πάλι στην ανάγκη του να σε γιατροπορέψει. Πολύ θα ήθελε να σε πακετάρει και να σε στείλει στη μάνα σου, για να γλιτώσει από τη γκρίνια σου, αλλά δεν το έκανε ο γλυκός μου. Τι να πρωτοθυμηθείς, τι να ξεχάσεις από παραδείγματα;

Αλλά ξέρεις γιατί είναι τόσο σημαντικά όλα αυτά; Γιατί κανείς δεν τον ανάγκασε να τα κάνει. Τα έκανε γιατί γούσταρε και γιατί σε αγαπάει. Κι επειδή ξέρει ότι τα ίδια, θα έκανες κι εσύ γι’ αυτόν. Γιατί ανάμεσα σε τόσους και τόσους που περνάνε από τη ζωή σου, συγγενείς, γκόμενους, συναδέλφους, εσύ διάλεξες αυτόν για κολλητό κι αυτός εσένα. Κι η φιλία είναι ίσως η μόνη διαπροσωπική σχέση, όπου το δούναι και λαβείν, γίνεται από καρδιάς κι όχι από συμφέρον.

Υ.Γ.: Στην Πηνελόπη.