Κάνουμε σχέσεις για να καλύψουμε τις ανάγκες μας

Ανιδιοτέλεια, μία λέξη που τείνει να εξαφανιστεί από τα σημερινά λεξικά. Έχουμε κάνει την αγάπη και την ανιδιοτέλεια καραμέλα και την πιπιλίζουμε με το που πάμε να μιλήσουμε για τις σχέσεις μας. Βολικό δε λέω, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. Κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Ο καθένας έχει ανάγκες κι αυτό που προσπαθεί να κάνει, είναι να τις καλύψει μέσα από τις διαπροσωπικές του σχέσεις. Και πολύ καλά κάνει. Πεινάς, θα χορτάσεις με φαγητό. Διψάς, θα πιεις νερό. Νιώθεις μοναξιά, θα βρεις σύντροφο. Ποιος είναι αυτός που είναι απόλυτα καλυμμένος στη ζωή του και δε χρειάζεται κάποιον δίπλα του για συντροφιά, για παρέα; Ακόμη και για σεξ. Το σεξ είναι μια απόλυτα φυσιολογική ανάγκη του οργανισμού κι εσύ είναι απόλυτα φυσιολογικό να ζητάς να την καλύψεις.

Κάνοντας μια σχέση λοιπόν, θα ζητήσεις πράγματα. Όπως και θα σου ζητήσουν. Κανείς δεν προσφέρει μόνο, ζητάει και να πάρει. Μπορείς να δεχθείς να είσαι μόνο εσύ αυτός που θα δίνει τρυφερότητα, κατανόηση, πάθος κλπ; Να βοηθάς μόνο εσύ σε πρακτικά καθημερινά θέματα και να μην εισπράττεις τα ανάλογα; Για πόσο θα αντέξεις; Θα κουραστείς, γιατί στο τέλος θα νιώσεις -και δε θα έχεις άδικο- ο μαλάκας της υπόθεσης.

Ναι, είναι εγωιστικό το θέμα. Δεν το ρίχνεις έτσι εύκολα τον εαυτό σου, παριστάνοντας τον άγιο. Μα είναι και πρακτικό. Καμία σχέση δε δουλεύει αν προσπαθεί μόνο ο ένας, ενώ ο άλλος είναι απλά θεατής. Να μη νιώθεις καθόλου ενοχές επειδή θέλεις και απαιτείς πράγματα. Να διεκδικείς τα κεκτημένα σου. Να παλεύεις για αυτά και να τα κερδίζεις. Κανείς δε θα σου τα χαρίσει. Κι εσύ να δίνεις, δε λέω, απλόχερα και άφθονα. Αφού όμως πρώτα κατάφερε να τα κερδίσει, αυτός που έχεις απέναντί σου.

Κι αν κάποιος σου μιλήσει για ανιδιοτέλειες και θυσίες, γέλασε και προσπέρνα. Κάπου θα έχει λάκκο η φάβα. Αυτά στις μέρες μας τελειώσανε. Μόνο οι γονείς σου, άντε και τα αδέλφια σου μπορούν να μιλήσουν για τέτοιου είδους αγάπη. Ίσως και κάποιοι φίλοι, που αποτελούν την εξαίρεση. Αυτό θα το καταλάβεις πολύ καλά όχι στα εύκολα, αλλά στα ζόρια. Εκεί που είσαι κάτω, που δε μπορείς να προσφέρεις τίποτα.

Ποιοι θα μείνουν και για πόσο, χωρίς να έχουν τίποτα να κερδίσουν; Εσύ για πόσο θα άντεχες να μείνεις διπλά σε έναν άνθρωπο, που δε μπορεί να σου δώσει τίποτα; Σίγουρα έχει διαφορά το να μπορεί και να μη θέλει, από το να θέλει και να μην μπορεί. Όμως το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Δεν παίρνεις κι αυτό δε σ’ αρέσει, δε σε καλύπτει, δε σου κάνει. Ο καθένας πια κοιτάει τον εαυτό του κι αυτό κοίτα να κάνεις κι εσύ. Κοίτα τον εαυτό σου και προσέφερέ του το καλύτερο, γιατί αν δεν το κάνεις εσύ κανέναν άλλος δε θα το κάνει για σένα.

Αλίμονο στον άνθρωπο που ζει στο συννεφάκι του. Θα τσακιστεί κάποια στιγμή από εκεί πάνω και θα προσγειωθεί στην πραγματικότητα απότομα. Αυτό, πίστεψέ με, δεν είναι καθόλου ευχάριστο. Για αυτό σου λέω, πάτα τα πόδια σου στη γη όσο προλαβαίνεις, πριν φας τα μούτρα σου. Όσα παίρνεις τόσα να δίνεις. Σταματάς να παίρνεις; Σταμάτα και να δίνεις. Ο 21ος αιώνας δεν παράγει αγίους. Παράγει ανθρώπους ταλαιπωρημένους, που προσπαθούν να επιβιώσουν σωματικά και ψυχικά. Δεν υπάρχουν αποθέματα για χάρισμα.

Η ζωή έχει γίνει αλισβερίσι κι ο καθένας πλασάρει την πραμάτεια του όσο καλύτερα μπορεί. Ρίξε μια ματιά γύρω σου.  Άνθρωποι ανασφαλείς, που μένουν σε τελειωμένες ιστορίες γιατί δεν αντέχουν να είναι μόνοι. Νάρκισσοι, που είναι σε μια σχέση μόνο για να επιβεβαιώνουν το εγώ τους. Πού είναι τα συναισθήματα, οι αγάπες και τα λουλούδια σε όλα αυτά;

Τώρα αν είσαι τόσο τυχερός ώστε να βρεις άνθρωπο που δε θα σου ζητήσει αντάλλαγμα για τίποτα, θα τον παραμελείς και δε θα σου γκρινιάζει απαιτώντας προσοχή, θα σου ζητάει βοήθεια για κάτι και δε θα του την προσφέρεις ποτέ, θα έχει ανάγκη τη στήριξη σου και εσύ θα είσαι στη κοσμάρα σου και παρόλα αυτά μένει μαζί σου, τι να πω; Κράτα τον γερά μη σου φύγει γιατί τέτοια θύματα δεν τα βρίσκεις κάθε μέρα.