Ενοχλεί ένας χωρισμός, πονάει όπως και να ‘χει. Είτε είναι εγωισμός, έρωτας ή συνήθεια, είναι πάντα μια άβολη κατάσταση. Είναι δύσκολο να το δεχτείς ότι δυο άνθρωποι που έλεγαν ότι είναι κάτι «άλλο» έγιναν κάτι «ίδιο» όπως τόσοι και τόσοι.
Ίσως και να το πίστευαν τη στιγμή που το έλεγαν, ποιος ξέρει; Αν μη τι άλλο όμως, σε σχέσεις κι ενώσεις με πάθος, σε ανθρώπους που σε έχουν κάνει να χαζογελάς σαν μικρό παιδί, οφείλεις κι είσαι υποχρεωμένος να δώσεις ένα τέλος αξιοπρεπές, εις μνήμην του πάθους και της κάβλας που έζησες.
Δεν αφήνεις παράθυρα ανοιχτά για τα βράδια που ο εγωισμός σου θα χρειαστεί επιβεβαίωση κι εσύ δεν έχεις μάθει να το διαχειρίζεσαι και προς Θεού, δεν αφήνεις παράθυρα ανοιχτά για τις φορές που ψάχνεις απλά για ένα γνώριμο και καλό κρεβάτι.
«Ένιωσα, δε νιώθω πια, δεν ελέγχω το τι θα νιώσω». Ποιος μπορεί να σε κατηγορήσει γι’ αυτό; Καθαρά λόγια, αυτό ζητάνε οι άνθρωποι. Με το ζόρι δε μένει κανείς κι αν μείνει θα είναι έγκλημα, δε χωράει η ευτυχία στον εξαναγκασμό.
Το πώς θα τον παλέψει ο καθένας τον χωρισμό είναι θέμα δικό του, καθαρά προσωπικό, όμως άνθρωποι που δεν έπαιζαν, που ένιωσαν και δόθηκαν χωρίς συμφέροντα και χωρίς να προσδοκούν κέρδη, είναι αδύνατον να μην πονέσουν αυτήν την ώρα, αλλιώς θα ήταν ψεύτικοι. Κι είναι μαγκιά, αν το καλοσκεφτείς, να έχεις το θάρρος να νιώθεις.
Κάτι τέτοια σκέφτεσαι και το φιλοσοφείς ως που ξυπνάς ένα πρωί σαν να βγήκες από χειμερία νάρκη. «Πάω καλά μωρέ» αναρωτιέσαι, «εγώ δεν έχω μασήσει ποτέ και για κανέναν, θα μασήσω τώρα»; Σε μια στιγμή όλα, για φαντάσου, σε μια στιγμή ερωτεύεσαι και ξε-ερωτεύεσαι, απίστευτο πλάσμα ο άνθρωπος.
Άλλος θα χρειαστεί περισσότερο χρόνο κι άλλος λιγότερο ως που να έρθει αυτή η στιγμή, δεν έχει σημασία. Φαντάσου ότι έσπασες το πόδι σου και χρειάζεσαι χρόνο να αναρρώσεις, έτσι να το δεις. Ανάλογα με τη ζημιά, άλλος θα αναρρώσει σε ένα μήνα κι άλλος σε έξι. Θα αναρρώσει όμως.
Πάντα κάπου εκεί, όταν θα παίρνεις τα πάνω σου, θα σκάσει το μήνυμα που θα σου προσφέρει μια ενδεχόμενη συνάντηση, νόμος! Μην κάνεις το λάθος κι απαντήσεις, ποτέ δεν είναι για καλό. Εκείνος που σε είχε τόσο καιρό στον αέρα, που δε σεβάστηκε την αγωνία σου, δεν πρόκειται να σεβαστεί τίποτα ούτε και τώρα, ειδικά τώρα. Αν είχε κάτι καλό μέσα του για σένα δε θα έφευγε και δη με αυτόν τον τρόπο.
Μπερδεύονται όλα μέσα σου αυτή τη στιγμή, σε καταλαβαίνω. Έχω ακούσει όμως ιστορίες για ανθρώπους που γυρνάνε στους πρώην τους απλά για ένα καλό κρεβάτι πριν εξαφανιστούνε πάλι και για άλλους που είναι ήδη σε επόμενες σχέσεις όμως η ανασφάλεια και τα κόμπλεξ τους, τους κάνουν να μη χορταίνουν να μοιράζουν πληγές, γι’ αυτό πρόσεχε. Τι θλιβεροί άνθρωποι, αλήθεια. Άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας -όπως συνηθίζω να τους αποκαλώ.
Μη γελιέσαι, δε θα γυρίσει και δε θα ζήσετε τον μεγάλο ερώτα, αν ήταν ένας μεγάλος έρωτας, αμφίδρομος, αυτά θα ήταν ταινία επιστημονικής φαντασίας. Αλλά ακόμα κι αν γυρίσει είσαι σίγουρος ότι τον θέλεις; Ότι θα τον θέλεις και μετά τον πρώτο ενθουσιασμό; Τίποτα από ό,τι έγινε δεν πρόκειται να ξεχαστεί και το ξέρεις, γι αυτό κράτα ό,τι καλό είχε να σου δώσει κάποτε αυτή η σχέση και μην την αφήσεις να εξευτελιστεί.
Μπροστά στα πισωγυρίσματα ενός πρώην να θυμάσαι ότι αυτός που πραγματικά είναι κάποιος φαίνεται απ’ τον τρόπο που φεύγει και πως αν όντως μετάνιωσε και θέλει να γυρίσει, δε θα σε πλησιάσει με απρόσωπα μηνύματα μέσα στο βράδυ. Είναι τουλάχιστον δειλοί αυτοί που τρέχουν να κρυφτούν και ξαναγυρνάνε σιγά-σιγά ελέγχοντας το έδαφος, από φόβο μην εκτεθούν.
Στον έρωτα εκτίθεσαι και μηδενίζεις εγωισμούς, αλλιώς δεν είναι έρωτας, ίσως είναι κάτι που του μοιάζει. Στην ζωή δεν πατάς pause και play. Δε θα είναι ο ίδιος, όπως δε θα είσαι κι εσύ.
Υπάρχει κι ένα είδος ανθρώπων που είναι τίμιοι και ντόμπροι, αυτούς να ψάχνεις. Τους άλλους, αυτούς που φεύγουν σαν κλέφτες να τους κρατάς σε απόσταση ασφαλείας, αλλά μην τους κακιώνεις, έχουν πολλά θέματα να λύσουν με την πάρτη τους κι αυτή είναι η τιμωρία τους. Να τους λυπάσαι μόνο.
Εσύ να κοιτάς μόνο μπροστά, να είσαι υπερήφανος που μέσα από όλο αυτό η καρδιά σου παρέμεινε καθαρή κι αθώα, έτοιμη για νέους έρωτες κι άσε τους άλλους με τα ψυχολογικά τους, δε σε αφορούν. Ένα να θυμάσαι, να μην καταντήσεις ποτέ άνθρωπος δεύτερης κατηγορίας. Θέλει μαγκιά να λες δε γαμιέται, εγώ βουτάω, θα το ζήσω κι ό,τι βγει. Καλοπροαίρετα, με προθέσεις αγνές κι εξηγήσεις όμορφες. Ούτε ανοιχτά παράθυρα ούτε χαραμάδες.
Να σε θυμούνται γεμάτο αξιοπρέπεια κι ήθος από όπου πέρασες, να σε θυμούνται και να λένε πέρασε ένας όμορφος άνθρωπος απ’ τη ζωή μου, να ‘ναι καλά όπου κι αν βρίσκεται. Έτσι είναι οι άνθρωποι, έρχονται και φεύγουν, όμως έχει μεγάλη σημασία τι χρώμα καπνό αφήνει ο καθένας πίσω του όταν θα σβήσει η φωτιά του.
Επιμέλεια Κειμένου Κωνσταντίνας Γρημάνη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Κωνσταντίνα Γρημάνη
