Την κέρδισαν τη σιωπή σου, την κέρδισαν επάξια. Τη διεκδίκησαν και την κέρδισαν με το σπαθί τους.
Το πάλεψες, προσπάθησες με κάθε τρόπο να τους πλησιάσεις. Με χάδια και γλυκόλογα. Με αγάπη, πάνω από όλα με αγάπη. Ξεχείλιζε από μέσα σου ο έρωτας. ‘Eτρεχε από τα χείλια σου, από τα μάτια σου όταν τους κοιτούσες.
Τους ερωτεύτηκες. Τους είχες κάνει χώρο μέσα στη ψυχή σου. Όχι, όχι στο κρεβάτι σου, στη ψυχή σου. Την είδαν άραγε τη διαφορά; Την ένιωσαν;
Τους φώναξες, τους γκρίνιαξες, εξάντλησες κάθε μέσο και τακτική. Κατάφεραν ποτέ τους να ακούσουν την αγωνία σου; Του έδινες την ψυχή σου και εκείνοι την πηδούσαν σα να ήταν πόρνη, πριν ανάψουν το τσιγάρο τους.
Όμως και ο πόνος έχει όρια ξέρεις. Έχει όρια για να αντέχουν οι καρδιές. Για να μπορέσουν να κρατήσουν τα κορμιά σε σύνθεση. Είχες και εσύ όριο. Δεν πάει άλλο, τέλειωσες.
Έπιασες πάτο αλλά από δω, μόνο ο ανήφορος υπάρχει. Τους έσβησες για να επιβιώσεις. Τους έσβησες, δεν υπάρχουν πια. Όχι δε γύρισε ο διακόπτης, δεν υπάρχουν διακόπτες στην καρδιά.
Πέρασε πολύς καιρός και πόνος από πάνω σου. Τον έζησες όλον, διαπέρασε μέχρι και το τελευταίο μόριο του κορμιού σου. Μα τώρα τον ξέρασες, δεν έμεινε τίποτα. Μηδένισες, τελείωσες. Ανάσανες ξανά.
Είχες ανάγκη μια ανάσα καθαρή, χωρίς τα τοξικά του έρωτα τους. Καθησύχασε τους λοιπόν. Δε θα τους ζητήσεις τίποτα άλλο. Δε θα γκρινιάξεις, δε θα ζηλέψεις. Το διεκδίκησαν και το κέρδισαν με το σπαθί τους.
Δεν παλεύεις πια για τίποτα. Κουράστηκε το είναι σου να παλεύεις. Ο πολεμιστής θα πάει τώρα να ξεκουραστεί και εκείνοι μπορούν να γιορτάσουν τη νίκη τους.
Θριάμβευσαν! Νίκησαν! Κατάφεραν αυτό που πάλεψαν να καταφέρουν, χωρίς να το ξέρουν. Δε θα ξανακούσουν το παράπονο σου. Δε θα μαλώσετε ποτέ ξανά. Ας είναι σίγουροι για αυτό.
Όμως, ας σκεφτούν, είναι πράγματι νίκη αυτό που κατάφεραν; Είναι νίκη να σε κάνουν να μαζέψεις και τον τελευταίο κόκκο του έρωτα που τους χάρισες; Να τον μαζέψεις όλο και να τον κρύψεις, ώστε να μην τον ξαναδούν;
Θα ξαναβρούν άραγε τόση αγάπη μαζεμένη; Να είναι όλη για εκείνους, χαρισμένη. Θα τους την προσφέρουν άραγε ξανά σε τόση έκταση;
Μα αυτή είναι η διαφορά σου σήμερα από χθες: Δε σε νοιάζει. Σχεδόν δακρύζεις από ανακούφιση, χωρίς να νιώθεις πια τίποτα γι’ αυτούς. Δεν νιώθεις τίποτα. Θεέ μου, επιτέλους δε νιώθεις τίποτα.
Δεν κάνεις ησυχία για να μην τους ενοχλήσεις. Δε σε νοιάζει να μην τους ενοχλήσεις. Κάνεις ησυχία γιατί δεν έχεις πια τίποτα να τους πεις. Τους είπες τόσα, που είναι απαράδεκτη σπατάλη να προφέρεις έστω και μία ακόμη λέξη για αυτούς.
Λες και υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός λέξεων για τον κάθε άνθρωπο. Εσύ τις εξάντλησες όλες για να τους εξηγείς, ενώ ήθελες να τις ξοδέψεις για να τους λες σ’ αγαπώ.
Δεν έχεις πια τίποτα να τους πεις και αυτό ούτε σε θλίβει, ούτε σε χαροποίει. Σου είναι επιτέλους αδιάφορο. Ναι αδιάφορο, η πιο δυνατή λέξη που έχεις προφέρει εδώ και μήνες.
Μετά τα «δεν αντέχω, πονάω, προσπαθώ» τώρα «αδιαφορώ». Δεν το λες καν, το νιώθεις. Δεν θέλεις να τους το πεις. Δε σε νοιάζει να το ακούσουν. Τα πάντα ως τώρα ήταν για εκείνους, αλλά αυτό είναι για σένα, μόνο για σένα.
Μην τους επιτρέψεις να μπερδευτούν ούτε στιγμή. Δε μιλάς σε εκείνους, στον εαυτό σου μιλάς. Ξανάγινες δικός σου. Πόσο αρχίζουν να μικραίνουν τώρα. Ή μάλλον να παίρνουν το κανονικό τους μέγεθος. Αυτό που σου έλεγαν όλοι ότι έχουν, αλλά δεν το έβλεπες.
Μα μόνο εσύ τους έβλεπες τόσο μεγάλους; Ναι, τελικά μόνο εσύ τους έβλεπες τόσο μεγάλους, δεν ήταν. Είναι πολύ μικρότεροι από σένα, το βλέπεις τώρα . Όμως δεν έχει σημασία πια. Σου είναι αδιάφορο.
{ (Όταν περάσουνε τα χρόνια απ’ τον σκορπιό
Και δεν θα έχεις άλλο για να με μισήσεις
Στείλε μου τότε μόνο ένα ευχαριστώ
Που δεν σε σκότωσα και σ’ άφησα να ζήσεις.)
https://www.youtube.com/watch?v=J5tmoOxxDtE}
Συντάκτης: Κωνσταντίνα Γρημάνη
