Όταν σε αδειάσουν μία φορά μαθαίνεις να γεμίζεις μόνος σου

Έχουμε την τάση να πιστεύουμε πως τα κενά και τις ανασφάλειές μας θα τις καλύψουν οι άλλοι. Κάποιοι έξω από εμάς. Πόσο λάθος κάνουμε και πόσο καιρό μας παίρνει ως που να μάθουμε -συχνά μέσα από πόνο- πως οι μόνοι που μπορούμε να επηρεάσουμε τους εαυτούς μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Είναι όντως αλήθεια πως αν δεν επιτρέψουμε σε κάποιον να μας πληγώσει, δεν έχει καμία δύναμη επάνω μας, ώστε να το κάνει.

Άνθρωποι που μας τσάκισαν, που μας έκανα κουρέλια, έχουν περάσει απ’ τη ζωή όλων μας. Υπήρξαμε ανοιχτοί ως προς αυτό, το επιτρέψαμε, -για να μη πω πως- ασυναίσθητα το επιδιώξαμε κιόλας, συνεχίζοντας σχέσεις και καταστάσεις όπου αυτή τους η κατάληξη ήταν μονόδρομος. Η τόσο κλισέ έκφραση «πρέπει να πάθεις για να μάθεις» κρύβει μια μεγάλη αλήθεια. Είναι απαραίτητο να βρεθούν άνθρωποι που θα σε αδειάσουν, έτσι ώστε να μάθεις να γεμίζεις μόνος σου.

Κανείς δε θα γεμίσει το μέσα σου, γιατί κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι ακριβώς χρειάζεται για να γεμίσει. Πολλές φορές δεν ξέρουμε ούτε εμείς οι ίδιοι τι είναι αυτό που ζητάμε, όπως δεν ξέρουμε και τι είναι αυτό που πρέπει να δώσουμε, τι χρειάζεται ο άλλος. Ας το συνειδητοποιήσουμε, λοιπόν, κι ας σταματήσουμε να ψάχνουμε μπαλώματα για τα κομμάτια της ψυχής μας που νοσούν. Κανένα μπάλωμα δεν είναι αρκετό, σκίζεται γρήγορα, ξεφτίζει. Είναι απλά μια πρόχειρη λύση. Όμως, οποιοσδήποτε άλλος πέρα από τον εαυτό μας, έχει τη δυνατότητα να δώσει αυτό και μόνο, μπαλώματα και προσωρινές λύσεις.

Μα αυτό που χρειαζόμαστε είναι η αντικατάσταση του κομματιού της ψυχής που νοσεί. Τίποτα λιγότερο και τίποτα έξω από εμάς. Η ψυχή μας είναι δική μας, μόνο δική μας, κανείς δεν πρέπει να έχει πρόσβαση εκεί. Γι αυτό είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να την ξαναστήσουμε, όταν εκείνη κουράζεται, λυγάει, χαλάει.

Σκέψου, λοιπόν, πως όταν σε αδειάσουν ουσιαστικά σε βοηθάνε να δεις με καθαρή ματιά πως μόνο μόνος σου μπορείς να ξαναγεμίσεις. Έχεις την ευθύνη να ξαναγεμίζεις κάθε τόσο με καύσιμο το ρεζερβουάρ, να αντικαθιστάς αυτό που κατανάλωσες για να μπορείς να προχωράς. Μην περιμένεις μαγικές συνταγές και μη ζητιανεύεις με ανοιχτά τα χέρια να σου πετάξουν ψίχουλα για να χορτάσεις τις ανάγκες σου.

Να το δέχεσαι ό,τι έχει να σου προσφέρει ο καθένας και να δίνεις κι εσύ αυτό που μπορείς. Μα να θυμάσαι πως ο καθένας θα σου δίνει ό,τι μπορεί κι εσύ θα δίνεις στους άλλους αυτό που σου περισσεύει, τίποτα που θα στερηθείς. Αν αυτό είναι καλό ή κακό δεν μπορεί κανείς να το κρίνει. Είναι όμως γεγονός, πως αυτός που μοιράζει συναισθήματα το κάνει γιατί έχει ανάγκη να το κάνει, γιατί θέλει να το κάνει, γιατί κατά περιόδους χρειαζόμαστε να το παίξουμε ακόμη και θύματα. Για εμάς το κάνουμε, είτε γιατί πρέπει να μάθουμε είτε γιατί θέλουμε να το χρησιμοποιήσουμε ως δικαιολογία για τη συμπεριφορά μας αργότερα. Τόσο ψυχρά, τόσο τετράγωνα.

Δεν έχεις ανάγκη κανέναν, ούτε και σε έχει ανάγκη κανείς, να το θυμάσαι. Κανείς δεν είναι αναντικατάστατος και κάθε άνθρωπος που βρίσκεται στο δρόμο σου, έχει να σου προσφέρει κάτι καλύτερο απ’ τον προηγούμενο. Αυτό είναι το αύριο και κάθε αύριο σημαίνει πως η ζωή σου συνεχίζει. Άσε να σε αδειάζουν και ζήσε το όσο πιο επίπονα μπορείς. Ως που να φτάσει και για εσένα η ώρα που θα καταλάβεις πως δεν ανήκεις πουθενά και πως κανείς δεν μπορεί να σε αδειάσει ή να σε γεμίσει. Όλα γίνονται μόνο κατόπιν της δικής σου συνειδητής ή ασυνείδητης εντολής.