Στα 30 έχεις να απολογηθείς μόνο σε σένα

Δεν είναι τα νούμερα, είναι οι εμπειρίες που σε ωριμάζουν. Είναι τα χαστούκια και οι τρικλοποδιές που έχεις φάει. Είναι που έμαθες να σηκώνεσαι μετά από αυτά. Είναι που κατάλαβες πως όσες φορές κι αν πέσεις, πάντα θα ξανασηκωθείς κι αυτό σε έκανε να δεις πως δεν είναι δα και τίποτα τρομερό μια αποτυχία. Ξέρεις πια πως το να ξανασηκωθείς είναι απλά θέμα χρόνου. Καταλαβαίνεις πλέον πως όσες πληγές κι αν γέμισε το πετσί σου, έχει τον τρόπο να τις επουλώσει. Έτσι αρχίζεις σιγά-σιγά να αγαπάς το χρόνο που σε γιατρεύει. Αρχίζεις να τον εμπιστεύεσαι, γιατί δεν έχει τίποτα να πάρει από εσένα, αλλά να σου δώσει πολύτιμα μαθήματα.

Είδες ανθρώπους να έρχονται και να φεύγουν από τη ζωή σου. Να λένε πολλά και εννοούν λίγα. Είπες πολλά και εννοούσες λίγα. Υπήρξες θύμα και θύτης. Υπήρξες κυνηγός και θήραμα. Πληγώθηκες και πλήγωσες. Στα 30 σου έχεις περάσει από όλους τους ρόλους. Σημείο αναφοράς σου, εσύ. Σημείο αφετηρίας και τερματισμού, εσύ. Όταν προσπάθησες να εξηγήσεις στους άλλους τι είσαι, είδες πως οι άνθρωποι θα καταλαβαίνουν πάντα αυτό που θέλουν να καταλάβουν και θα ακούνε πάντα αυτό που θέλουν να ακούσουν. Δεν έχει νόημα λοιπόν να προσπαθήσεις να εξηγήσεις τίποτα. Άλλωστε δεν το χρωστάς σε κανέναν, παρά μόνο σε σένα.

Ακόμη κι αν ταλαιπωρήθηκες, ακόμη κι αν σκορπίστηκες άδικα κατά καιρούς, τώρα πια το πουλάς πολύ ακριβά το τομάρι σου. Δεν έχεις ανάγκη τη γνώμη και την αποδοχή του κόσμου, όπως νόμιζες παλιά. Καταλαβαίνεις πόσο μικρή σημασία έχει η γνώμη κάποιου, ο οποίος δεν μπορεί να ξέρει το υπόβαθρό σου, τις πληγές σου και τις ανάγκες σου. Ξέρεις πια πως δεν υπάρχει κανένα έτοιμο πρότυπο ευτυχίας. Εσύ θα το ορίσεις, βασισμένο πάνω στα δικά σου θέλω. Παύεις σιγά-σιγά να είσαι εύπλαστος, ώστε να χωράς σε καλούπια. Γελάς με τα γελοία «πρέπει» τους, αηδιάζεις με την ανήθικη ηθική τους. Αναγνωρίζεις σταδιακά τη μοναδικότητά σου. Ορίζεις το δικό σου ηθικό πλαίσιο. Τώρα μπορείς.

Έμαθες χρόνο με το χρόνο, να βάζεις κάτω την πάρτη σου και να τα λέτε. Να εξηγείς στον εαυτό σου γιατί κάπου φέρθηκες σωστά και κάπου λάθος. Γιατί εκεί ήσουν δίκαιος και εκεί άδικος; Τι σου δίδαξε αυτό; Τι έμαθες; Αυτή τη συζήτηση οφείλεις να την κάνεις με τον εαυτό σου, αν θες να το μάθεις και να το βελτιώσεις. Ξέρεις πια πως μόνο τον εαυτό σου μπορείς να γνωρίσεις επί της ουσίας, κανέναν άλλο. Οι άνθρωποι θα σου δείχνουν αυτό που θέλουν να δείξουν κι ως εκεί που θέλουν, όμως από τον εαυτό σου δεν μπορείς να κρύβεσαι για πάντα.

Αν τον παραμελήσεις θα γυρίσει μια μέρα κουνώντας σου το δάχτυλο, κατηγορώντας σε ότι δε φρόντισες να δεις τις ανάγκες του και να τις καλύψεις. Έμαθες μέσα από όλους αυτούς τους ρόλους που βρέθηκες να εναλλάσσεις τη ζωή σου, πως ο μόνος ο οποίος σου ανήκει και για τον οποίο είσαι υπεύθυνος, είσαι εσύ. Μόνο αυτόν έχεις και θα τον κουβαλάς για όσα γενέθλια σου είναι γραφτό να γιορτάσεις. Φρόντισε λοιπόν, ο μοναδικός πιστός συνοδοιπόρος σου στη ζωή να είναι κάποιος που πραγματικά γουστάρεις.

Αν μεγαλώνοντας αρχίζει να σου λείπει το μικρό παιδί που ήσουν κάποτε, θα έπρεπε να χαίρεσαι. Κάθε χρόνος που περνάει το ακούς να σε φωνάζει, όλο και πιο δυνατά. Ψάξε να το βρεις, πάρε το μαζί σου και εμπιστέψου το. Αυτό το μικρό παιδί έβλεπε καθαρά, δεν έμπλεκε στο μυαλό του τον παραλογισμό των ανθρώπων. Φίλτραρε τον κόσμο μέσα από την καρδιά και ήξερε ακόμα να βλέπει την ουσία κι όχι τα φιασίδια της επιφάνειας. Όλα ήταν τόσο ξεκάθαρα κι απλά για αυτό.

Πεινούσε και έκλαιγε ζητώντας τροφή. Φοβόταν και έτρεχε στην αγκαλιά της μάνας του για παρηγοριά. Εσύ δεν μπορείς πια να κλάψεις, ούτε και να τρέξεις στην αγκαλιά της μάνα σου. Ξέρεις όμως και πάλι, μετά από καιρό, τι είναι αυτό που ζητάς και πώς να το πάρεις, όπως τότε. Με διαφορετικό τρόπο αυτή τη φορά, μα ξέρεις πώς να το διεκδικήσεις. Θυμήθηκες πώς να λες όχι σε κάτι που δε θέλεις και πώς να παίρνεις αυτό που χρειάζεσαι. Όλα αρχίζουν σιγά-σιγά να ξεκαθαρίζουν μέσα σου.

Υ.Γ. Την πρώτη σου ρυτίδα να την αγαπήσεις πολύ. Είναι εκεί για να σου θυμίζει όσα έζησες, το πόσο πολύ γέλασες και το πόσο έκλαψες. Η πρώτη σου ρυτίδα είναι το σύμβολο μιας γεμάτης ζωής, που με τα καλά και τα άσχημά της, σε έκανε αυτό που είσαι σήμερα. Δεν είναι ικανή να κλέψει ούτε στο ελάχιστο την ομορφιά σου, γιατί η ομορφιά σου πηγάζει πια από την ψυχή σου.