Χωρίσαμε.
Το πόσο καιρό ήμαστε μαζί πριν το χωρισμό, το αν ήταν απόφαση του ενός ή κοινή και το αν ήμαστe πολιτισμένοι ή πλακωθήκαμε στα μπουνίδια, πιστέψτε με, έχει πολύ μικρή σημασία.
Ο χωρισμός είναι χωρισμός και πονάει. Τέλος.
Κλάματα, υστερίες και νύχτες εξευτελιστικά μεθυσμένες που το πάτωμα είχε αντικαταστήσει το διπλό, μαλακό μας κρεβάτι.
Δεν ήμουν μισή γιατί δεν μου έλειπε το άλλο μου μισό. Ήμουν κενή γιατί μου έλειπα εγώ.
Γιατί αυτός ο άνθρωπος ήταν το «εγώ» μου. Το «εγώ», το «μου» και το «εμένα».
Χωρίς εκείνον δεν υπήρχε τίποτα από αυτά.
Και ευτυχώς που χωρίσαμε γιατί αν δεν χωρίζαμε, ίσως ποτέ να μην είχα καταλάβει πόσο σημαντικός είναι για μενα. Και το ίδιο ισχύει και για εκείνον.
Δεν ξέρω πώς βίωσε τον χωρισμό, ο ίδιος λέει πως ήταν αφόρητος. Και τον πιστεύω, γιατί αλλιώς δεν θα είμασταν πάλι μαζί τώρα.
Ναι, είμαστε πάλι μαζί. Και τώρα είμαστε αληθινά μαζί, ουσιαστικά μαζί, μόνο μαζί.
Αν δεν είχαμε χωρίσει ίσως να μην ήμαστε ποτέ μαζί.
Γιατί ο χωρισμός μπορεί να σε τσακίζει, αλλά σου κάνει και καλό.
Δεν λυπάμαι καθόλου που χωρίσαμε. Μην με πείτε τρελή.
Μερικές φορές για να καταλάβεις τι είναι για εσένα ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου, πρέπει να τον χάσεις. Να δεις λίγο τον εαυτό σου μόνο του, τη ζωή σου χωρίς εκείνον. Να δεις πόσο και αν αντέχεις. Αν σου λείπει. Τι νιώθεις τις ώρες που είσαι μόνος. Αν τον σκέφτεσαι. Το «δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς εσένα» δεν ισχύει καθόλου αν δεν το βιώσεις. Όσο έχεις τον άλλον δίπλα σου, φυσικά και δεν μπορείς να σε φανταστείς χωρίς αυτόν. Πρέπει να τον χάσεις για να καταλάβεις.
Και μην μου πείτε ότι δεν είναι αληθινός έρωτας αυτός και ότι ο αληθινός έρωτας δεν χρειάζεται τεστ και όλα αυτά τα κλασικά. Αληθινότατος είναι. Ίσως και ο πιο αληθινός που έχετε δει ποτέ σας.
Τι να κάνουμε που υπάρχουμε κι εμείς που έχουμε ανασφάλειες; Χαίρομαι για εκείνους που είναι σίγουροι για όλα στη ζωή τους αλλά υπάρχουμε κι εμείς. Εμείς που ίσως οι καταστάσεις μας κλείδωσαν και είμαστε λίγο πιο καχύποπτοι ή που αυτό που νιώθουμε είναι τόσο «πολύ» που το φοβόμαστε και το βάζουμε στα πόδια.
Αυτά τα πόδια που μας απομάκρυναν, όμως, μας έφεραν πίσω στο σωστό μέρος. Και το σωστό μέρος για εμάς, αγάπη μου, είναι το «μαζί».
Τον είχαμε ανάγκη αυτόν τον χωρισμό. Έπρεπε να χωρίσουμε και να δώσουμε λίγο χώρο στην σχέση μας και στους εαυτούς μας. Το καταλαβαίναμε, το βλέπαμε και οφείλαμε να το κάνουμε. Όπως κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του και τη σχέση του και προσπαθεί να τη σώσει.
Έπρεπε να ξυπνήσω μόνη μου, έπρεπε να μείνεις σε ένα σπίτι άδειο.
Να πάρω μόνη μου πρωινό κι εσύ ένα ξερό καφέ.
Να μη βάζω πλυντήριο, να πηγαίνεις στη δουλειά τσαλακωμένος.
Να θυμηθούμε φίλους, να κάνουμε κρεπάλες, να φλερτάρουμε με άλλους.
Να κοιμάμαι με τα ρούχα, να ξυπνάς μεθυσμένος.
Έπρεπε να αλλάξουμε σπίτια, εικόνες, μουσικές.
Έπρεπε να γίνουμε κομμάτια, να πονέσουμε, να τσακίσουμε.
Ταλαιπωρηθήκαμε και ταλαιπωρήσαμε και τους γύρω μας, μα δε με νοιάζει.
Γκρεμίσαμε ένα σπίτι, μα τώρα είμαστε εδώ για να το φτιάξουμε από την αρχή. Και αυτή τη φορά οι βάσεις θα είναι τόσο γερές και τα θεμέλια θα δέσουν τόσο αρμονικά που δεν πρόκειται να το ξαναγκρεμίσει τίποτα, ποτέ και κανένας. Είναι πλέον όλα δοκιμασμένα.
Όταν ο έρωτάς σας είναι αληθινός, μη φοβάστε τίποτα. Δε λέω να τρέξετε να χωρίσετε για να τον τσεκάρετε. Μα αν συμβεί, να μη φοβάστε.
Δεν κάνει κανένα κακό ένας χωρισμός στον αληθινό έρωτα. Στον επιφανειακό κάνει.
Τα μικρά συναισθήματα μπορεί να σβήσουν, τα μεγάλα όμως ποτέ.
Όπως ο αέρας που σβήνει τη φλόγα από το κερί, φουντώνει όμως την πυρκαγιά.
Συντάκτης: Ελίζα Βλάχου
