Φλερτάρετε γιατί χανόμαστε. Να έχετε τα μάτια σας ανοιχτά και τις κεραίες σας τεντωμένες για να βρείτε τον άνθρωπό σας. Τίποτα άλλο δεν είναι πιο σημαντικό.
Είτε σε προβλήματα, είτε σε χαρές, δεν έχει σημασία. Τα πάντα δείχνουν καλύτερα και είναι καλύτερα όταν τα μοιράζεσαι.
Να φλερτάρετε όμως αληθινά. Να το νιώθετε. Να το εννοείτε.
Όχι για να περάσει η ώρα σας και ύστερα να μην ξέρετε τίποτα.
Είναι τουλάχιστον εγωιστικό να κρατάτε σε αναμμένα κάρβουνα έναν άνθρωπο μόνο και μόνο για να περνάει η ώρα σας.
Τι τύποι είσαστε εσείς, αλήθεια;
Ποιος μπορεί να κρατάει «δέσμιο» έναν άνθρωπο που δεν νιώθει τίποτα για εκείνον και δεν έχει σκοπό να κάνει το επόμενο βήμα ποτέ;
Το έχετε σκεφτεί; Σας έχει δώσει λίγο χώρο ο εαυτούλης σας να σκεφτείτε λίγο και τον άλλο άνθρωπο; Εκείνον τον άνθρωπο που μπορεί μέσα από τις ματιές και τα υποννοούμενα να σας ερωτεύεται μέρα με τη μέρα και να ελπίζει ότι όλο αυτό το σκηνικό θα οδηγήσει κάπου κάποια στιγμή;
Δηλαδή, πραγματικά, ικανοποιήστε με αυτό; Σαδιστάκια δηλαδή, έτσι; Γιατί μόνο ένας σαδιστής την βρίσκει με το βασανιστήριο του άλλου.
Και το λέω αυτό γιατί εκεί πάτε και κολλάτε, σε εκείνους για τους οποίους αυτό είναι βάσανο. Σε αυτούς που βλέπετε ότι σας ερωτεύονται και κρέμονται από τα χείλη και τα μάτια σας για ένα σημάδι που θα ανάψει στα δικά τους μάτια την ελπίδα. Με εκείνους που γουστάρουν τα παιχνίδια όπως εσείς, ούτε καν ασχολείστε.
Αλλά, να μου πεις, εκεί δεν υπάρχει ενδιαφέρον. Εκεί υπάρχει φτύσιμο, πως θα πάρετε την επιβεβαίωσή σας και θα ανυψώσετε το εγώ σας;
Μα αν είναι δυνατόν, βλέπετε γύρω τι γίνεται; Σας αφήνει η τεράστια μύτη σας;
Ο κόσμος είναι μόνος. Μοναξιά αληθινή, πραγματική, με σάρκα και οστά.
Δεν σας τρομάζει αυτό;
Και αν δεν σας τρομάζει, τότε κάντε λάβαρο την επιλογή σας και μείνετε μόνοι σας αφού αυτό θέλετε. Σταθείτε στα πόδια σας και βρείτε τα με τον εαυτό σας, πάρτε τον αγκαλιά και κοιμηθείτε μαζί του το βράδυ και αφήστε εκείνους που θέλουν να βρουν αγκαλιά που να κλείνει μέσα και τα δικά τους χέρια να την βρουν.
Θα σας πω κομπλεξικούς και αν θέλετε συγχωρέστε με. Μα όλα από εκεί πηγάζουν καλώς ή κακώς.
Πώς γίνεται να φλερτάρετε ασύστολα κάποιον και να το παίζετε άνετοι την ίδια στιγμή;
Πώς μπορείτε τόσο εύκολα από κουλ και γαμάτοι τύποι να μετατρέπεστε σε κοτούλες και να τρέχετε με τα πόδια στον ώμο όταν έρχεται η στιγμή της αλήθειας;
Ποια είναι η στιγμή της αλήθειας;
Η στιγμή που θα έρθει να σου μιλήσει στο μπαρ εκείνος που εδώ και τρεις ώρες καρφώνεις κι εσύ θα γυρίσεις απαξιωτικά την πλάτη σου.
Η στιγμή που θα σου στείλει μήνυμα εκείνος που έδωσες χθες τον αριθμό σου και φυσικά δεν θα απαντάς.
Η στιγμή που εκείνη που εδώ και τρεις μήνες την παιδεύεις με περίεργα αγγίγματα, λογάκια και γελάκια και σε έχει ερωτευτεί θα έρθει και θα σε αρπάξει και θα σε βάλει κάτω γιατί έχει απηυδήσει κι εσύ θα τρομάξεις και θα αρχίσεις να τρέχεις. Άντε στην καλύτερη να πεις και ένα: «παρεξήγησες, εγώ φίλοι θέλω να είμαστε».
Φυσικά και υπάρχουν οι φορές που στην αρχή σου βγάζει κάτι κάποιος και στην συνέχεια βλέπεις ότι τελικά κάτι δεν κολλάει στην όλη φάση. Σε όλους έχει συμβεί. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβαίνει κάθε δεύτερη μέρα, ούτε με τρεις ταυτόχρονα. Είναι πρόβλημα, είναι κόμπλεξ, δεν είναι φυσιολογικό, πώς το λένε;
Βάλε κάτω τον εαυτούλη σου, που τόσο αγαπάς, και κάντε μια κουβέντα. Εκεί είναι το πρόβλημα. Δες τι τον φοβίζει, τι τον απομονώνει, τι τον κλειδώνει και πέταξέ το. Κι αν πάλι δεν μπορείς να το κάνεις εσύ, τότε συμβουλέψου έναν ειδικό. Στο 2015 ζούμε, με τόσα που συμβαίνουν μια ψυχανάλυση δε θα ήταν ποτέ κακή ιδέα.
Κι εννοείται φυσικά ότι δεν αφήνεις το άλλο πρόσωπο να αναρωτιέται τι πήγε στραβά ή τι γίνεται και να σκάει κι εσύ να κάνεις την ζωάρα σου. Ξεκαθάρισε έντιμα και ειλικρινά τη θέση σου και μετά άντε γειά. Η αλήθεια πονάει, λένε, αλλά όχι περισσότερο από την κοροϊδία.
Πίστεψέ με, θα σε εκτιμήσουν πολύ περισσότερο έτσι.
Συντάκτης: Ελίζα Βλάχου
