Μη με αφήσεις να ξεχάσω τη φωνή σου

Μη με αφήσεις να ξεχάσω τη φωνή σου.

Η φωνή σου με γαληνεύει όπως η φωνή της μάνας το αγέννητο μωρό της.

Μη με αφήσεις να ξεχάσω τη φωνή σου.

Από την πρώτη στιγμή την ξεχώρισα. Από την πρώτη στιγμή που σε άκουσα να μιλάς με πλημμύρισε ένα κύμα γεμάτο χρώματα.

Το χρώμα του πάθους, της χαράς, του μυστηρίου, της προσμονής, της γαλήνης.

Η φωνή σου μπορεί να απαλύνει τον πιο μεγάλο μου πόνο και ταυτόχρονα να ξυπνήσει τον πιο μεγάλο μου πόθο.

Καταλαβαίνεις τι δύναμη έχεις;

Μη με αφήσεις να ξεχάσω τη φωνή σου. Για ‘μενα δεν έχει σημασία τι θα λες. Θέλω μόνο να σε ακούω. Να βρίσκεις συνέχεια κάτι να μου πεις. Πιάσου από την πιο χαζή αφορμή για να μου μιλήσεις. Θέλω να γεμίσει το κεφάλι μου από τη φωνή σου. Να μην υπάρχει χώρος για άλλη φωνή. Θέλω μόνο τη δική σου φωνή να θυμάμαι. Τη φωνή σου να ακούω σε όποια καλημέρα κι αν μου πουν.

Και τις στιγμές που δεν είσαι μαζί μου και πρέπει να λείπεις, να με παίρνεις να ακούω τη φωνή σου.

Μη με αφήσεις να ξεχάσω τη φωνή σου.

Κι αν έρθει η ώρα που εσύ αποφασίσεις να φύγεις και να μην γυρίσεις ποτέ, κάνε κάτι να ακούω τη φωνή σου. Πάρε cd, κασέτες,τράβα βίντεο, γράψε στικάκια. Γέμισε τον τηλεφωνητή μου κι άφησέ τα μου σκόρπια παντού να σε ακούω.

Διάβασέ μου από εκείνα τα περίεργα βιβλία που έχεις, πες μου φιλοσοφίες για τη ζωή, εξήγησέ μου χίλιες φορές τι είναι το offside στο ποδόσφαιρο και γιατί ο Ολυμπιακός είναι η καλύτερη ομάδα. Θα τα ακούω συνέχεια, στο ορκίζομαι. Όχι, για να τα καταλάβω. Θα τα ακούω για να ακούω τη φωνή σου.

Μη με αφήσεις να ξεχάσω τη φωνή σου.

Πες μου λόγια από εκείνα που με καθησυχάζουν όταν έχω τα ψυχολογικά μου. Εκείνα που με ηρεμούν όταν έχω νεύρα. Κι εκείνα τα χαζά που με κάνουν να γελάω και να ξεκινάει όμορφα η μέρα μου.

Και μετά τα άλλα, τα βραδινά. Τα απαγορεύμενα. Αυτά που δε θες να κοιμηθείς αν δεν τα ακούσεις κι όταν τα ακούσεις μπορεί να σε κρατήσουν ξάγρυπνο μέχρι το επόμενο πρωί.

Γέμισε το σπίτι με τη φωνή σου, το αμάξι, το ασανσέρ, το γκαράζ. Άσε παντού τα ίχνη της για να μην καταλάβω ποτέ ότι έχεις φύγει και δε θα σε ακούω πια.

Μα όσο είσαι ακόμα εδώ, άσε με να ακούω τη φωνή σου. Άφησέ με να κοιτάω τα χείλη σου όπως μου μιλάς ψιθυριστά και να ζωγραφίζω με το δάχτυλό μου το περίγραμμά τους.

Άσε με να ακούσω κάθε ήχο της, κάθε βραχνάδα, κάθε λυγμό. Να νιώθω βαθιά τον πόθο στον αναστεναγμό της. Μη με αφήσεις να ξεχάσω τη φωνή σου.

Έλα πίσω μου, κράτησέ με σφιχτά αγκαλιά και άσε τη φωνή σου να ζεστάνει το τρυφερό δέρμα του αυχένα μου και να κάψει μέχρι μέσα το κορμί μου. Να σε ακούω κι όλα γύρω να εξαφανίζονται.

Ναι, έτσι νιώθω όταν ακούω τη φωνή σου. Όπως στα παραμύθια που ο πρίγκιπας επιτέλους χορεύει με την ηρωίδα και θαμπώνουν όλα γύρω τους. Είναι μόνο οι δυο τους και ζουν την ευτυχία τους. Ευτυχία.

Ναι, ευτυχία είναι να ακούω τη φωνή σου.

Ακόμα κι όταν την υψώνεις. Καλύτερα να φωνάξεις λίγο από το να βυθίζεσαι στη σιωπή. Αυτές τις ώρες τις φοβάμαι. Δεν τις θέλω.

Θέλω μόνο να ακούω τη φωνή σου.

Επιμέλεια Κειμένου: Κατερίνα Κεχαγιά