Έρωτας. Υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα; Σε παρακινεί, σου δίνει δύναμη, έμπνευση, ενέργεια. Σου δίνει έναν λόγο να ξυπνήσεις το πρωί. Έχεις όλη μέρα ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σου αυτό το χαζοχαμόγελο και δε σε νοιάζει καθόλου η κούρασή σου, η κίνηση, το στριμμένο αφεντικό σου. Σε νοιάζει μόνο η αγκαλιά που σε περιμένει για να κλειστείς μέσα της το βράδυ. Ό,τι πιο όμορφο και σημαντικό στη ζωή σου. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Νιώθεις πλήρης, ζεις τον αμοιβαίο σου έρωτα και εντάξει. Όλα καλά. Όλα παραμυθένια.
Υπάρχει όμως και μια άλλη εκδοχή.
Η εκδοχή του να είσαι ερωτευμένος μόνος σου και ο έρωτάς σου να μην βρει την ανταπόκριση που θα ήθελες και περίμενες. Εδώ βασιλεύει ο πόνος. Νιώθεις ότι κάτι έχει ξεριζωθεί από μέσα σου και δεν ξέρεις τι να κάνεις. Τρελαίνεσαι. Υποφέρεις, πίνεις, καπνίζεις, λιώνεις στα πατώματα αναθεματίζοντας την ώρα και τη στιγμή που αντίκρισες αυτά τα μάτια και έχασες τον κόσμο.
«Δεν θέλω να ερωτευτώ ποτέ ξανά», λες και ξαναλές.
Όχι αγάπη μου, δεν είναι έτσι. Και με επιβεβαιώνει το ότι κάθε φορά λες το ίδιο και κάθε φορά ερωτεύεσαι όλο και πιο δυνατά, με όλο και μεγαλύτερο πάθος. Και πολλές φορές ερωτεύεσαι αυτό που ξέρεις από την αρχή ότι θα σε πληγώσει. Ο πόνος είναι σκληρός, σου αφήνει σημάδια βαθιά. Έτσι νομίζεις, έτσι έχεις ακούσει να λένε. Εγώ όμως θα σου πω ότι σε πληγώνει μόνο ότι εσύ αφήνεις να σε πληγώσει.
Αγάπα τον πόνο σου. Φρόντισέ τον. Κάνε μια κουβέντα μαζί του. Ζήσε μαζί του. Αποδέξου τον και δώσε του τον χώρο που απαιτεί μέχρι να γιατρέψεις την πληγή σου.
Γιατί ερωτεύτηκες; Τι εννοείς δεν το επέλεξες; Καταλαβαίνεις τι συμβαίνει; Ερωτεύτηκες. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Νιώθεις. Ξέρεις πόσο μεγάλη ευλογία είναι που μπορείς να νιώσεις; Έχεις δει την αληθινή δυστυχία στα μάτια αυτών που δεν μπορούν να νιώσουν; Είναι κενοί.
Αποδέξου ότι ο πόνος είναι μέσα στο παιχνίδι. Δεν φταίνε οι άλλοι. Όπως εσύ δεν επέλεξες να ερωτευτείς, έτσι και η άλλη πλευρά δεν επέλεξε να μη σε ερωτευτεί.
Ζήσε τη μαυρίλα σου.
Όχι, δεν πέφτεις εσύ χαμηλά που κλαις και πίνεις ό,τι πίνεται, πιστεύοντας ότι θα ξεχάσεις.
Όχι, δε χάνεις εσύ την αξιοπρέπεια σου που στέλνεις μήνυμα στις πέντε το πρωί ότι σου λείπει.
Όχι, δεν ταπεινώνεσαι.
Καλά κάνεις!
Να κάνεις και να λες πάντα αυτό που νιώθεις, επειδή έτσι γουστάρεις και δε σου καίγεται καρφί για το αν θα υπάρξει αντίδραση από την άλλη πλευρά και ποιά θα είναι αυτή. Δεν την περιμένεις, δε σε νοιάζει. Δε νιώθεις για να πάρεις κάτι πίσω, ούτε το λες περιμένοντας το παραμυθένιο τέλος. Γουστάρεις και νιώθεις.
Μάντεψε ποιος είναι ο χαμένος.
Συντάκτης: Ελίζα Βλάχου
