Όταν μπαίνεις σε μια σχέση δεν ξεκινάς με την σκέψη ότι μπορεί να χωρίσεις. Ωστόσο, ξέρεις καλά πως οι περισσότερες σχέσεις δεν κρατάνε για πάντα. Ακόμα και ζευγάρια που αγαπιούνται αληθινά φτάνουν στο χωρισμό. Μην κάνεις ότι ξαφνιάζεσαι.
Ένας χωρισμός δεν έρχεται ποτέ ως κεραυνός εν αιθρία. Τα σημάδια του τέλους προηγούνται πολύ πριν το οριστικό αντίο. Σωριασμένα τα προβλήματα μπροστά σου απλώς εσύ αρνείσαι πεισματικά να τα δεις. Έχεις κλείσει μάτια, αυτιά και στόμα από φόβο μην χάσεις την σιγουριά σου.
Ποιά σιγουριά; Δουλεύεις, είσαι ανεξάρτητος άνθρωπος και δόξα τω Θεώ έχεις και δύο χεράκια να σε εξυπηρετούν. «Συναισθηματική σιγουριά», θα μου πεις. Μα, αυτό έχει χαθεί εδώ και μήνες, ίσως χρόνια.
Πόσο καιρό έχετε να εκφράσετε τα συναισθήματά σας ο ένας στον άλλον; Πού είναι τα πειράγματα, οι χαρές, τα παιχνίδια; Πόσο καιρό έχετε να γελάσετε ο ένας με τα αστεία του άλλου; Πόσο καιρό έχετε να πείτε αστεία; Πολύ. Δεν θυμάσαι καν από πότε.
Η πλήξη και η ανία που επικρατεί φαίνεται ακόμα και στα μάτια του σκύλου. Οι ατελείωτες ώρες συζήτησης έχουν μετατραπεί σε ατελείωτες ώρες σιωπής. Δε συζητάτε πια. Δεν έχετε κάτι να πείτε. Ακόμα κι όταν βρείτε κάτι, θα καταλήξει σε καβγά. Πάντα σε καβγά. Η κοινή λογική και η αυτοσυγκράτηση έχουν εκλείψει από την σχέση σας. Κι αν σου φαίνεται ότι είναι χαζοκαβγάδες χωρίς λόγο κάνεις λάθος. Ξέρεις ότι υποβόσκουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα απ’ το ότι δεν έχει αλάτι το φαγητό. Για να τα αναγνωρίσεις όμως πρέπει να έχεις συνεχώς τις κεραίες σου τεντωμένες. Θα μου πεις: «Δεν θα μπορώ να ευχαριστηθώ τη σχέση μου έτσι.» Μαζί σου, αλλά ποιά σχέση;
Ένα ξερό πιάτο πάνω στο τραπέζι κοιτώντας αποσβολωμένοι την τηλεόραση, όταν τυχαίνει και τρώτε μαζί. Κι αν συναντηθούν τα βλέμματά σας είναι γεμάτα αποδοκιμασία και αμφισβήτηση. Δεν αναγνωρίζετε πια ποιόν έχετε απέναντί σας.
Σε ενοχλεί οτιδήποτε κάνει. Οτιδήποτε που παλιά μπορεί να έβρισκες χαριτωμένο, τώρα σε εκνευρίζει αδικαιολόγητα. Κι ό,τι σε εκνεύριζε από την αρχή αλλά εθελοτυφλούσες εστιάζοντας στα θετικά στοιχεία, τώρα δεν το ανέχεσαι πια. Αυτό όμως, δε φωνάζει απλά ότι έχει περάσει ο έρωτας αλλά δηλώνει περίτρανα και την έλλειψη σεβασμού της ατομικότητας του άλλου.
Αν ο λόγος που ανταλλάσσετε βλέμματα και κουβέντες είναι μόνο για να επικρίνετε ο ένας τον άλλον τότε, δυστυχώς πρέπει να δεχτείτε ότι οδεύετε προς το τέλος της συνύπαρξής σας.
Η αγάπη δεν αρκεί για να καλύψει το κενό του σεβασμού.
Ψάχνετε τρόπους να εξαιρείται ο ένας τον άλλον από το ημερήσιό σας πρόγραμμα.
Ξαφνικά επιθυμείτε όλο και πιο συχνά τους γονείς σας. Πηγαίνετε μόνοι σας να τους δείτε και κάθεστε με τις ώρες.
Έχετε θυμηθεί ξανά όλους τους φίλους και μέρα παρά μέρα θα βγείτε να τα πείτε, ενώ σας έχει έρθει και η ανέλπιστη επιθυμία να γνωρίσετε καινούριο κόσμο. Κάθεστε παραπάνω ώρα στη δουλειά, έχετε αρχίσει τρέξιμο, τέννις, ποδήλατο αλλά τίποτα μαζί. Κάνετε όσες περισσότερες δραστηριότητες μπορείτε που δεν αφορούν καθόλου το «έτερον ήμισυ», αντίθετα μάλιστα σας κρατούν μακριά. Και μπορεί να είναι καλό να μην είσαι όλο το εικοσιτετράωρο με τον σύντροφό σου αλλά κανένας δεσμός δεν επιβιώνει αν και οι δύο δεν αφιερώνουν τον απαραίτητο χρόνο για να προσφέρουν στη σχέση.
Και φυσικά η σεξουαλική σας ζωή.
Η καλή σεξουαλική ζωή ανάμεσα σε δύο ανθρώπους έχει διττό ρόλο. Είτε να αναβαθμίσει το επίπεδο της σχέσης, είτε να καλύψει τα υπάρχοντα προβλήματα. Η σχέση όμως δεν αναβαθμίζεται με το σεξ όποτε κόβεται το ρεύμα, ακόμα κι αν είναι καλό. Συν ότι με το πέρασμα του χρόνου αρχίζεις να αναθεωρείς το πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στη σχέση μόνο το να είναι καλό και ζητάς και την πνευματική επαφή.
Καταλαβαίνω ότι το επαναληπτικό μοτίβο της καθημερινότητας καταφέρνει πάντα να κλέψει λίγο από το ερωτικό σας πάθος. Μόνο που αυτό το λίγο μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο πολύ και κάποια στιγμή σε φτάνει στο σημείο που ψάχνεις αφορμές για να αποφύγεις την επαφή με τον σύντροφό σου. Σε αυτό το σημείο λοιπόν, που αναζητάς δικαιολογίες για να το αναβάλλεις, καταλαβαίνεις πια ότι αυτή η πνευματική επαφή δεν υπάρχει.
Ποια σχέση λοιπόν, και ποια σιγουριά;
Και αν αγαπημένοι μου φίλοι, διαβάζοντας όλα αυτά αναστενάξατε ή σας θύμισαν κάτι, τότε μήπως πρέπει να θορυβηθείτε λιγάκι;
Όχι. Αυτό το βάρος που νιώσατε στο στήθος, δεν είναι επειδή στεναχωρεθήκατε για τους δικούς μου «δειλούς» ήρωες. Είναι το «αντίο» που θέλετε τόσο καιρό να πείτε και παλεύετε με νύχια και με δόντια να το πνίξετε.
Συντάκτης: Ελίζα Βλάχου
