Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που «γράφουν» μέσα μας τόσο έντονα, με τα πιο ανεξίτηλα χρώματα. Δεν είναι πολλοί, ίσως να είναι μόνο ένα άτομο, που έζησες μαζί του κάτι θεόρατο, είτε για λίγο, είτε για πολύ. Άλλωστε, ο χρόνος δεν έχει σημασία. Σημασία έχει μόνο ότι δε σβήνει τόσο εύκολα από μέσα σου. Λες και κάποιος πήρε χρυσές αόρατες κλωστές και κέντησε το όνομά του στο θυμικό σου.
Αυτά τα άτομα πάντα έχουν μια ιδιαίτερη θέση στη μνήμη μας. Κι ακόμα κι αν οι συνθήκες της ζωής μας, μάς έχουν απομακρύνει από αυτά, η μοίρα βρίσκει τρόπους να μας υπενθυμίζει την παρουσία τους. Η μοίρα, αυτή η άτιμη πλανεύτρα που παίζει πάντοτε τα πιο περίεργα παιχνίδια, που εδώ είναι πράγματι πολύ βολικό να θεωρούμε ότι κάνει κουμάντο.
Είναι μοιραία κάποια πρόσωπα για τον καθένα, σίγουρα. Αν κι αυτή η ατάκα μοιάζει πολύ γλυκανάλατη, πολύ κλισέ, λες και ξεπήδησε από μια χολιγουντιανή ταινία, κρύβει αλήθεια μέσα της. Κι είναι τόσο έντονη αυτή η παρουσία αυτών των ιδιαίτερων ατόμων στη ζωή μας, που ακόμη και μέσω της απουσίας τους, αυτοί καταφέρνουν πάλι να υπάρχουν. Διεισδύουν στις μέρες μας έτσι ξαφνικά. Έτσι απλά μα κι απροσδόκητα μας επιβάλλονται, όπως ακριβώς το φως στο σκοτάδι. Κι αν αυτό δεν είναι μοιραίο, τότε τι άλλο θα μπορούσε;
Έρχονται έτσι κι ακουμπούν μέσα μας σε πολύ μικρές και άσχετες στιγμές, μιας δύσκολης ρουτίνας, μιας σκληρής πραγματικότητας, όπου όλοι τρέχουμε χαμένοι μέσα στην πόλη. Κι εκείνοι, μάς χτυπούν την πόρτα σαν απρόσκλητοι επισκέπτες μυαλού και καρδιάς, για να μας ταράξουν. Θα μπορούσε να είναι κάποιο τυχαίο άρωμα στο ασανσέρ της πολυκατοικίας μας, ένα αυτοκίνητο που περνάει βιαστικά και μας πιτσιλάει με λάσπες, ένα απλό όνομα που θα ακουστεί τυχαία μέσα σε ένα οδοντιατρείο. Ένα τραγούδι μέσα από ένα ανοιχτό παράθυρο, ένα παγωτό που θα φέρει αστείες μνήμες, ένα μικρό κι απόμερο ταβερνάκι κοντά στη θάλασσα, ένα τριαντάφυλλο στο βάζο ενός γραφείου. Απλές κι ασύνδετες στιγμές και εικόνες μέσα στην ημέρα, που καταφέρνουν όμως να σου θυμίσουν πάλι κάποιο συγκεκριμένο άτομο.
Αναρωτιέσαι μήπως είναι προϊόν αυθυποβολής, μήπως βλέπεις τριγύρω σου συνδέσεις που δεν υπάρχουν. Όμως, γελιέσαι αν νομίζεις ότι μπορείς να ελέγξεις τη μνήμη σε τόσο υποσυνείδητο βαθμό. Ποτέ δεν είναι δυνατόν, άλλωστε, να προσκαλέσει κάποιος το σύμπαν τόσο, που να ασχοληθεί μαζί του σε τόσο προσωπικό επίπεδο. Είναι τόσο τυχαίο, όσο αντέχει η εύθραυστη καρδιά σου.
Σίγουρα, από ένα σημείο κι έπειτα, είναι στη δική σου δικαιοδοσία το αν θα απομακρύνεις τον εαυτό σου από τη συνθήκη, ή αν θα επιλέξεις να ταξιδέψεις νοερά για άλλη μια φορά και να χαθείς στις σκέψεις σου.
Είναι όμως τελικά στο χέρι σου;
Ίσως και να είναι, ναι. Διότι, ως έναν βαθμό, βολεύει αυτό το ταξίδι στα παλιά. Τι πιο εύκολο από το να ανατρέξουμε στα συρτάρια του παρελθόντος, όταν εκεί νιώθουμε τόση οικειότητα; Δεν υπάρχει πιο ασφαλής επιλογή. Ίσως αυτό, λοιπόν, να είναι το σημάδι που έψαχνες για το ότι ποτέ δεν ξεπέρασες αυτόν τον άνθρωπο. Γι’αυτό ακριβώς επιτρέπεις αυτές τις συχνές επισκέψεις. Αυτές τις μικρές επιθέσεις μυαλού και ψυχής.
Αντέχεις να διώξεις αυτή την εικόνα;
Η απάντηση δική σου.
Συντάκτης: Ιφιγένεια Καλφοπούλου
