Αγάπη είναι να δέχεσαι τον άλλον όπως είναι

«Αν σου προσφέρω κάτι περιμένω να το πάρω πίσω. Με τον έναν τρόπο ή τον άλλο –αυτόν τον επιλέγεις εσύ– αλλά να το επιστρέψεις. Επειδή ουσιαστικά δε σου το έδωσα, στο δάνεισα. Και θα σου πω «σ’ αγαπώ», για αυτό σου δίνω τόσα. Θα σου πω, να, δες την αγάπη μου, πόσα σου δίνω; Έτσι είναι η αγάπη, μετριέται. Η δικιά μου έχει ξεφύγει, δες τις θυσίες μου, τι κάνω για σένα. Η δικιά σου; Πού είναι; Δεν τη βλέπω, δεν μπορώ να τη φωτογραφίσω. Δε με αγαπάς; Μόνο εγώ να προσπαθώ εδώ; Λίγο άδικο, δε νομίζεις;».

Δεν αμφισβητώ ότι πίσω από αυτό κρύβεται αληθινή, γνήσια, αλτρουιστική αγάπη. Απλά κάπου δυσκολεύομαι να τη βιώσω μέσα στους τόσους όρους που μου θέτεις. Με αγχώνουν. Γιατί πρέπει να κάνω πράγματα επειδή τα περιμένεις, όχι επειδή μου βγαίνουν αυθόρμητα κι αβίαστα. Τα κάνω για να πάρω τη θετική σου ανταπόκριση. Όμως, δε νιώθω πως θέλω να σε ευχαριστήσω, θέλω να με ευχαριστήσω, κάνοντας αυτό που μου δίνει χαρά κι αυτό είναι να σε ευχαριστώ.

Μη με πιέζεις και πάνω απ’ όλα, μην περιμένεις τίποτα από εμένα. Όταν έχω θα σου δώσω και θα σου δώσω πιο πολλά απ’ ό,τι θα μπορούσες να μου ζητήσεις. Άλλες φορές δε θα πάρεις απολύτως τίποτα. Γιατί απλούστατα δεν έχω τίποτα. Μην περιμένεις να μπορώ πάντα να τα παρατήσω όλα γιατί με «χρειάζεσαι». Δε με χρειάζεσαι κι ούτε εγώ σε χρειάζομαι. Απλώς συνυπάρχουμε γιατί το θέλουμε.

Μπορεί εσύ έτσι να έμαθες κι έτσι να κάνεις. Ανά πάσα στιγμή γίνεσαι χαλί για τους δικούς σου ανθρώπους. Και για τούτο χάνεις και τα όριά σου, τα καταπατάς, τα καταργείς για να είσαι στην υπηρεσία του δικού σου ανθρώπου. Χάνεις και λίγο απ’ τον εαυτό σου, όμως, δε νομίζεις; Κάθε φορά που βάζεις άλλους πάνω από σένα χάνεσαι όλο και πιο πολύ.

Μια ζωή κι εγώ έτσι έμαθα να λειτουργώ. Να μη βάζω όρια γιατί μπαίνουν εμπόδιο στην αλόγιστη προσφορά μου στους άλλους. Αλλά δεν ήξερα και ποια ήμουν, αυτό ήταν το αντίτιμο που πλήρωνα. Φέτος, ήταν η πρώτη χρονιά που είδα τα όριά μου να διαγράφονται καθαρά και να τα σέβομαι εγώ πάνω απ’ όλα και κατ’ επέκταση οι γύρω μου. Αυτή είναι η καλύτερη χρονιά της ζωής μου, γιατί ακολουθώ πιστά αυτά που με εκφράζουν. Και για πρώτη φορά δε σκέφτομαι αν θα πληγώσω κανένα. Αν ζω εγώ τη ζωή μου και πληγωθείς εσύ, γιατί περιμένεις άλλα από εμένα, τότε είναι δικό σου πρόβλημα κι όχι δικό μου και να το κοιτάξεις. Δεν μπορώ να βοηθήσω.

Μακάρι να μπορούσα να πω ότι είμαι απ’ τα άτομα που αγαπούν χωρίς όρους. Ο όρος που ζητώ από σένα είναι να με δέχεσαι όπως είμαι. Να έχεις καλοσύνη κι όταν με κοιτάς, να μη βλέπεις μόνο το αντίκρισμά σου, αλλά να με βλέπεις κι εμένα. Να με κοιτάς στα μάτια και να αφήνεσαι. Άσε τους ενδοιασμούς και τους περιορισμούς.

Έλα να συνυπάρξουμε πέρα από όλα αυτά. Μόνο έτσι δε θα νιώθω μοναξιά. Να σβήσεις το κενό μου για λίγο. Να αισθανθώ πως σε αυτό το ταξίδι έχω συνοδοιπόρους. Δε χρειάζεται να το κάνω μόνη μου. Η αγάπη σου με αγκαλιάζει και με ενδυναμώνει. Ίσως να μην είμαι αρκετά δυνατή να υπάρχω μόνη μου. Ίσως η ανθρώπινη μου φύση να μου επιβάλλει τη συντροφικότητα, την παρέα.

Αν δεν είχα όρους στην αγάπη μου, θα αγαπούσα όλους το ίδιο. Και θα τους αγαπούσα όσο και τον εαυτό μου. Αυτό είναι το ζητούμενο; Πιθανόν. Πιθανόν να είναι κι αυτός ο σκοπός της ζωής. Να υπερβούμε το εγώ και το εσύ, να ζούμε στο εμείς ενωμένοι μέσω της αγάπης μας.

Όσο μπορώ θα το προσπαθήσω. Να μη σε καλουπώνω, να μη σε περιμένω να ανταποκρίνεσαι στις δικές μου προσδοκίες κι επιθυμίες. Να σε δέχομαι όπως είσαι. Όπως, δηλαδή, θέλω κι εγώ από εσένα.