Είμαι στην καλύτερη φάση της ζωής μου

Ακόμη με πιάνουν οι μαύρες μου και κλείνομαι στο σπίτι μέρες. Είμαι σε συνεχή προσπάθεια προσανατολισμού με βοηθό μια πυξίδα που ψάχνει το βορρά της και οι άνθρωποι στη ζωή μου ακόμη ανακατατάσσονται. Δεν ξέρω σε ποια δουλειά να κατασταλάξω, είμαι ελεύθερη και είμαι στο ενοίκιο κι ας έχω περάσει τα 30. Δεν ξέρω αν θέλω παιδιά. Δεν ξέρω αν θέλω σύντροφο. Ξέρω πιο λίγα απ’ ό,τι ήξερα στα 20 μου. Παρ’ όλα αυτά, βρίσκομαι στην καλύτερη φάση της ζωής μου.

Τη λατρεύω τη ζωή μου, τώρα πια. Έκανα πολλά λάθη, αλλά πιστεύω λειτούργησαν καταλυτικά, ώστε να φτάσω εδώ. Με έριξαν, με χαστούκισαν και με αφύπνισαν. Οι αποφάσεις μου μέχρι πρόσφατα ήταν η αδυναμία μου να πάρω απόφαση. Ουσιαστικά δε ζούσα τη ζωή μου, με ζούσε. Ήμουν απλώς το υποχείριο των καταστάσεων και των δεδομένων. Δε χρησιμοποιούσα τη φωνή μου γιατί ήταν η ένταση της πολύ χαμηλή και ούτε εγώ δεν την διέκρινα. Ακολουθούσα, υπάκουα κι έχανα τον εαυτό μου κάθε μέρα και πιο πολύ. Ασφυκτιούσα απ’ τις ίδιες μου τις επιβολές και αργοπέθαινα. Μέχρι που άγγιξα τον πάτο μου κι αυτό μου έδωσε ώθηση να κάνω μεταβολή ν’ ανέβω.

Ο Νίτσε είχε θέσει ένα υποθετικό ερώτημα πως αν η ζωή σου ήταν σαν κλεψύδρα που γυρίζει ακατάπαυστα και ξεκινά η ίδια απ’ την αρχή και ζεις την ίδια ζωή επ’ άπειρον, θα την ζούσες όπως την ζεις τώρα; Αυτό το ερώτημα με ταλαιπωρούσε πολλά χρόνια τώρα και είναι η πρώτη φορά που μπορώ να απαντήσω μ’ ένα χορτάτο -ικανοποιημένο;- «ναι».

Γιατί παρ’ όλο που ο πόνος, η μοναξιά και η ματαιοδοξία είναι πιο έντονα, η ευγνωμοσύνη, η χαρά και η αγάπη προς τους ανθρώπους και τη φύση είναι πιο ουσιαστικές. Πώς κατάφερα όμως να φτάσω σ’ αυτό το σημείο που να χοροπηδώ και να φωνάζω μόνη μου μέσα στο σπίτι μου «Αγαπώ τη ζωή μου;» με το ρίσκο να με πάρουν οι γείτονες για τρελή και να μη μου καίγεται καρφί;

Η παρακολούθηση της εμπειρίας μου. Ό,τι μου συμβαίνει το κοιτάζω και το αναλύω. Καταγράφω τι και γιατί πάει στραβά, μπαίνει στα πρακτικά και κτίζω τους τόμους της ζωής μου. Μια, δυο, τρεις φορές και πλέον το μοτίβο είναι τόσο φανερό που μπορώ να το προλαβαίνω πριν πέσω στην παγίδα. Έχω καλλιεργήσει και μαντικές ικανότητες ή πιο σωστά ικανότητα επεξεργασίας των δεδομένων μου. Δηλαδή, βλέπω την πορεία της ζωής μου και εκτείνω τα αποτελέσματά της στο μέλλον.

Αν δε με ικανοποιεί εκεί που οδηγείται, τότε αλλάζω πορεία άμεσα. Τίποτα δε με πιάνει εξ απρόοπτου πλέον. Ξέρω τι δυσκολίες και μπλόκα με περιμένουν και γνωρίζω πως η αδράνειά μου θα με οδηγήσει κατευθείαν σ’ αυτά και δε θα έχω ούτε το δικαίωμα να παραπονεθώ.

Θέλει, όμως, κότσια και μαγκιά να πάρει κανείς τη ζωή στα χέρια του και να την διαμορφώσει με τους όρους του. Ο δρόμος που θα πάρεις για να το επιτύχεις αυτό είναι σίγουρα δύσκολος και σε φέρνει αντιμέτωπο με τους δαίμονές σου, τους βαθύτερούς σου φόβους. Καλείσαι να τους αντιμετωπίσεις, γιατί μόνο έτσι σου φανερώνεται το μεγαλείο της ζωής σου, που κάνει ερωτήσεις του τύπου «Για ποιο λόγο ζούμε;», άσκοπες.

Και μια τέτοια ζωή, θα την ζούσα την ίδια ξανά και ξανά και ξανά και ξανά.