Άνοιξη, η εποχή της αφύπνισης, της επανεκκίνησης, της ελπίδας και της αισιοδοξίας ότι όλα είναι δυνατό να συμβούν. Η φύση, όπως κάθε χρόνο, μας καλεί να εμπιστευτούμε τα γλυκά αρώματά της, να ακολουθήσουμε τα ζωντανά της χρώματα, να αφήσουμε τον υπέροχο ήλιο να ζεστάνει την καρδιά μας, να τραγουδήσουμε μαζί με τα πουλιά που τιτιβίζουν. Το ανάλαφρο, δροσερό αεράκι της αλλαγής που δροσίζει την ψυχή μας και ο καταγάλανος ουρανός, μας παρακινούν να αναλογιστούμε πόσα πράγματα, ποιες συνήθειες, ποιες σκέψεις που μας βαραίνουν πρέπει να αφήσουμε πίσω μας.
Είναι η άνοιξη, η αναγέννηση που μας κάνει να θέλουμε να ζήσουμε, να κάνουμε μια νέα αρχή. Ίσως ο φετινός χειμώνας να ήταν πολύ βαρύς, απαιτητικός, εξουθενωτικός, επώδυνος. Ίσως να ήρθε πιο νωρίς απ’ ό,τι σχεδιάζαμε ή να άργησε να φύγει, αφήνοντας όμως πίσω του τα σκοτεινά μας κομμάτια που τώρα καλούμαστε να μαζέψουμε, να φωτίσουμε για να συνεχίσουμε.
Καθένας από εμάς μπορεί να πέρασε ή να βιώνει ακόμη μία δύσκολη περίοδο στη ζωή του: προβλήματα υγείας, μια κακή σχέση, μια απώλεια, μια αποτυχία, οικονομικές δυσκολίες, μια πληγή που δεν έχει κλείσει ακόμη, πολλές απαιτήσεις από τη δουλειά, έλλειψη κατανόησης από τους γύρω μας, έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, απέραντη μοναξιά. Όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα που κατακλύζουν την καθημερινότητά μας και παιδεύουν την ψυχή μας, μας οδηγούν σταθερά στην έλλειψη καλής διάθεσης, στην απογοήτευση, στον θυμό, στη ματαίωση, στη θλίψη και μας καθηλώνουν σε έναν φαύλο κύκλο. Ο χρόνος σταματά για εμάς, δεν υπάρχει, μένει σταθερός και μας αφήνει άπραγους, μετέωρους, να ατενίζουμε στο πουθενά.
Αυτό που προσπαθήσαμε να κάνουμε, αυτό που μας έχουν διδάξει και είναι βαθιά μέσα μας πεποίθηση, είναι να κλείσουμε το συντομότερο δυνατό και με οποιοδήποτε κόστος τον δύσκολο «χειμώνα» που βιώνουμε. Δεν υπάρχει χρόνος να δώσουμε στους εαυτούς μας, δε γνωρίζουμε να αγκαλιάζουμε τις αποτυχίες μας, δεν αντέχουμε τις στεναχώριες μας, δεν αγαπάμε τα λάθη μας και δεν περισσεύει ίχνος συγχώρεσης για εμάς. Έτσι «πρέπει». Πρέπει να είμαστε δυνατοί, να μη δίνουμε κανένα δικαίωμα στους γύρω μας ότι δεν είμαστε καλά, ότι πονάμε. Πρέπει να μη θυμώνουμε, πρέπει να δείχνουμε ανωτερότητα, πρέπει να μη δίνουμε σημασία, πρέπει να μη στεναχωριόμαστε, πρέπει να υπομένουμε και πρέπει να προχωράμε με ψηλά το κεφάλι γρήγορα παρακάτω.
Μαθαίνουμε, λοιπόν, όταν αντιμετωπίζουμε μια δυσκολία, είτε στην υγεία μας, είτε στον επαγγελματικό μας χώρο, είτε στις σχέσεις μας, να μεταθέτουμε το πρόβλημα μαζί με τον αγώνα που πρέπει να δώσουμε. Να ωραιοποιούμε τις καταστάσεις, να απωθούμε τις αρνητικές σκέψεις, να πνίγουμε τα συναισθήματά μας. Το υποσυνείδητό μας αυτόματα υπακούει, αναλαμβάνοντας δράση με το να μας προστατεύσει, ώστε να μην αλλάζουμε καμία από τις πεποιθήσεις μας και με το να περιορίζουμε, να υποβιβάζουμε, να κρύβουμε όλα τα αρνητικά μας συναισθήματα.
Και ξαφνικά, μετά από το κρύο του χειμώνα, τα κλειστά παράθυρα, την ακινησία, αντικρίζουμε τις ζεστές ηλιαχτίδες της άνοιξης, περπατάμε, αναπνέουμε και νιώθουμε τη φύση που ζωντανεύει να μας απλώνει το χέρι. Να μας προκαλεί να μεταμορφωθούμε, να αναζωογονηθούμε μαζί της.
Άραγε, πώς θα μπορέσει η άνοιξη να έλθει στη ζωή μας;
Δεν είναι κακό να μην αισθανόμαστε έντονα αυτήν την ανάγκη για δράση, για αναζωογόνηση και δημιουργικότητα. Δεν πρέπει να αισθανθούμε τύψεις και ενοχές που ίσως μας φοβίζουν οι αλλαγές στη ρουτίνα μας. Είναι δύσκολο να αποδεχθούμε το γεγονός ότι ίσως ήρθε η ώρα να αφήσουμε πίσω μας κάθε τι που δε μας βοηθά να προχωρήσουμε. Είναι φυσιολογικό τα όνειρα και οι επιθυμίες που έχουμε θαμμένα και μας ζητούν να τα θυμηθούμε, να μας δημιουργούν ανάμεικτα συναισθήματα: ανασφάλειες, άγχος, μελαγχολία, φόβο για το εάν τα κυνηγήσουμε τι θα γίνει.
Ας πάρουμε λίγο χρόνο, ας χαρίσουμε την πολυτέλεια στον εαυτό μας να μείνουμε λίγο μόνοι μας, να ακούσουμε τα συναισθήματά μας τι θέλουν να μας πουν. Το σώμα μας, η ψυχή μας, μας δείχνουν πόσο ανάγκη έχει το πνεύμα μας από ένα διάλειμμα, από μια ανάπαυλα για να ξεκουραστεί από το στρες, από την οχλαγωγία του κοινωνικού περίγυρου, από τα πρέπει, τις υποχρεώσεις, από την ικανοποίηση των «θέλω» των δικών μας ανθρώπων. Ας μη διασκορπίζουμε τον εαυτό μας ψάχνοντας τις απαντήσεις γύρω μας, έξω από εμάς τους ίδιους. Έτσι αποπροσανατολιζόμαστε και αποξενωνόμαστε από εμάς, που έχουμε και τη λύση. Υπάρχουν συναισθήματα όπως η αισιοδοξία, η ελευθερία, η ελπίδα, η χαρά, η απελευθέρωση. Ναι, τώρα είναι η εποχή της άνοιξης, είναι η εποχή που μας καλεί να δώσουμε χώρο σε απλές στιγμές, σε όνειρα γεμάτα υποσχέσεις, σε χαμόγελα και να θέσουμε τα θεμέλια που επιθυμούμε για να σχεδιάσουμε το μέλλον μας.
Η ήρεμη δύναμη αυτής της εποχής, η ελπίδα που συμβολίζει και το γεγονός ότι και να γίνει, πάντα έρχεται, είναι αυτά που πρέπει να μας διδάξουν ότι η ζωή είναι παρούσα με κάθε τρόπο. Αν αγαπήσουμε τους «χειμώνες» μας, αν δεχτούμε και αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες μας, αν συνειδητοποιήσουμε ότι είναι φυσιολογικό να μας αλλάζουν τα αρνητικά γεγονότα, ότι οφείλουμε σε εμάς τους ίδιους να μας κατανοήσουμε, να μας αποδεχθούμε και να μας συγχωρέσουμε, τότε θα έχουμε κάνει ένα νέο ξεκίνημα.
Όπως έχει γράψει στο υπέροχο ποίημά του ο Οδυσσέας Ελύτης, «Την άνοιξη αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις», μας δείχνει με τον πιο αληθινό κι απλό τρόπο πώς θα μπορέσουμε να αφήσουμε την άνοιξη να έλθει στη ζωή μας.
Συντάκτης: Μυρτώ Ζαφειρίου
