Πάντα να μιλάς, να υποστηρίζεις τον εαυτό σου, να λες την αλήθεια. Έτσι θα ήταν το ιδανικό, αν βέβαια ζούσαμε σε έναν αντίστοιχα ιδανικό κόσμο. Επειδή όμως δεν είναι, πολλές φορές θα έτυχε να καταπιείς όλα αυτά που θα ήθελες να πεις για κάποιο λόγο που δεν όριζες εσύ. Να κάνεις πίσω και να κοιτάς με τα χέρια σταυρωμένα την εξέλιξη των γεγονότων, να γίνεσαι έρμαιο του «τι θα πει ο κόσμος» ο οποίος πάλι θα πει για σένα ακόμα κι αν κάθεσαι μόνο σπίτι σου και δεν ενοχλείς κανένα.
Όλοι το’ χουμε κάνει. Και κρύψαμε γεγονότα που ξέραμε για να προστατέψουμε κάποιον και δε μιλήσαμε τη στιγμή που έπρεπε για να σώσουμε άλλες καταστάσεις. Πόσες εκδοχές άραγε εκεί έξω δεν έχουν ακουστεί και πόσες ευθύνες έχουν αποδοθεί σε λάθος άτομα ακριβώς γιατί έλλειπε το ένα μισό της ιστορίας, μα θεωρήθηκε ολόκληρη;
1. Κι αν πληγωθεί αυτός που θα την ακούσει;
Ας μη σταθούμε όμως στη μισή αλήθεια και στις εκδοχές που έμειναν ανομολόγητες, αλλά στους λόγους για τους οποίους φτάνει κάποιος στο σημείο να επιλέξει τη σιωπή. Πρώτος λόγος κι ιδιαίτερα κατανοητός είναι το να κρύψεις γεγονότα, λόγια ή πράξεις από κάποιον δικό σου άνθρωπο θεωρώντας πως τον προστατεύεις. Όλοι ξέρουμε ότι η αλήθεια πονάει κι ίσως κάποιες αλήθειες να πονάνε ένα κλικ περισσότερο. Μαθαίνεις ότι απατούν τον κολλητό σου και να θες να του το πεις, βλέπεις όμως στην πράξη ότι δεν είναι και τόσο εύκολο. Πρόκειται για μια αλήθεια που, ναι μεν θα του ανοίξει τα μάτια κι ενδεχομένως θα τον οδηγήσει κάπου καλύτερα, αλλά πρώτα θα τον τσακίσει δε. Ο βασικότερος λόγος λοιπόν για να αφήσεις κάποια πράγματα να περάσουν έτσι είναι οι άλλοι, εκείνοι που συνήθως βέβαια μετά μαθαίνουν τα πάντα και θυμώνουν μαζί σου που δε μίλησες, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
2. Στο εδώλιο κύριοι!
Ένας ακόμα λόγος για να μη μιλήσεις είναι γιατί η αλήθεια μπορεί να μη βολεύει εσένα. Ναι, δε θα βγάλουμε τον εαυτό μας απ’ έξω. Παραδέξου το ότι όλο και κάποια στιγμή υπήρξε που δε φανέρωσες όλα τα στοιχεία της υπόθεσης για να μη βγεις φταίχτης εσύ. Για να πλασάρεις κάτι άλλο ή απλώς για να κρύψεις κάτι που θα σε κάνει στόχαστρο. Λες ότι χώρισες κι όπως γίνεται συνήθως, κράζεις στους κολλητούς τους πρώην. Έκανε εκείνο, έκανε τ’ άλλο και λες, λες, λες ενώ μέσα σου ξέρεις ότι πάντα φταίνε κι οι δύο. Ξέρεις ότι έκανες κι εσύ χίλια δυο· το θέμα είναι, θα το παραδεχτείς ή θα μιλάς μόνο για τα λάθη των άλλων; Κάπως έτσι, όσοι ακούσουν τη δική σου εκδοχή αυτομάτως παίρνουν το μέρος σου και κράζουν την άλλη μεριά. Δίκαιο δεν το λες!
3. «Γιατί, με ρώτησες;»
Τρίτος λόγος που μπορεί να είναι η αιτία για τις μισές αλήθειες που δεν ειπώθηκαν είναι γιατί κάποιος ποτέ δε ρωτήθηκε για τη δική του οπτική γωνία. Αυτό κι αν είναι άδικο, να κρίνεις κάποιον από το τι ακούς από ‘δω κι από κει. Χωρίς να μπεις καν στη διαδικασία να το ψάξεις καταδικάζεις κάποιον από τα λεγόμενα άλλων, που θα μπορούσε να είναι απλώς η γνώμη τους κι όχι η πραγματικότητα. Εδώ, ο κόσμος παίρνει τα ηνία και δικάζει τον καθένα σύμφωνα με τις φήμες κι όχι με τη συζήτηση πρόσωπο με πρόσωπο. Το ξεκαθάρισμα κάπου χάνεται στο δρόμο, κάνοντας τη μία πλευρά να χάσει το δικαίωμα υπεράσπισής της. Κάπως έτσι χάθηκαν φιλίες, καταστράφηκαν σχέσεις , απολύθηκε κόσμος, όλα έτσι άδικα, γιατί κάποιος είπε κάτι και κάποιος άλλος το πίστεψε, καταπίνοντάς το έτσι αμάσητο και μια ακόμα μισή αλήθεια δεν ακούστηκε ποτέ.
Το να λες τη μισή αλήθεια μπορεί να μην είναι ψέματα, αλλά σίγουρα δεν είναι όλη η ιστορία, οπότε το συμπέρασμα των τρίτων θα είναι πάντα λάθος κι ίσως άδικο προς κάποια μεριά. Μάζεψε πρώτα όλες τις εκδοχές, ένωσε τα κομμάτια του παζλ κι έπειτα από λίγη κριτική σκέψη θα βγάλεις ένα πόρισμα που μπορεί να μην ανταποκρίνεται 100% στην πραγματικότητα αλλά τουλάχιστον θα ‘χεις δώσει σ’ όλα τα εμπλεκόμενα μέρη το δικαίωμα να σου πουν την αλήθεια τους. Έτσι δε θα ήθελες να κάνουν και σε εσένα στο κάτω-κάτω; Μίλα κι εσύ και άκου τον απέναντι κι ό, τι γίνει. Καλύτερα μια μπόρα από αιώνια βροχή.
Συντάκτης: Φιλομήλα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
