Αυτό που μιμείσαι ίσως αρχίζεις να του μοιάζεις υπερβολικά πολύ

Πόσο όμορφο να ζεις σ ’ένα περιβάλλον απ’ το οποίο να εμπνέεσαι· από έναν άνθρωπο που θαυμάζεις, ένα μήνυμα που έλαβες, τα χρώματα του ουρανού, απ’ το χωρισμό σας που σε τσάκισε ή ακόμα κι απ’ τη δύναμη που βλέπεις σ’ έναν  άνθρωπο που χαμογελά ακόμα, παρ’όλα τα προβλήματά του. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να είναι αυτό που θα σε εμπνεύσει και θα σε κάνει να θέλεις γίνεις καλύτερος άνθρωπος ή και να δημιουργήσεις. Τι συμβαίνει όμως, όταν κάτι σταματά να αποτελεί απλώς πηγή έμπνευσης για σένα, αλλά καταλήγεις υποσυνείδητα να το μιμείσαι;

Περνώντας τα όρια της έμπνευσης από μια κατάσταση ή έναν άνθρωπο, μπορεί να καταλήξουμε -εκούσια ή ακούσια- στον μιμητισμό και την αντιγραφή, προσκολλώντας ξένα στοιχεία τόσο στο χαρακτήρα μας όσο και στην κοινωνική μας ζωή. Δε λέω, η μίμηση δεν είναι πάντα κακό πράγμα. Όχι τουλάχιστον όταν θέλεις να μιμηθείς τη συμπεριφορά ενός υποδειγματικού -σύμφωνα με εσένα- χαρακτήρα και προσπαθείς να του μοιάσεις. Ούτε όταν αρχίζεις εντατική γυμναστική, γιατί βλέπεις ότι σε σύγκριση με τους συνομήλικούς σου, παραέβαλες κιλά κι αυτό μπορεί να σου προξενήσει προβλήματα υγείας. Εδώ, μιλάμε για υγιή μίμηση, μέσω της οποίας αντλούμε από τον περίγυρό μας και γενικότερα από τις ζωές των ανθρώπων στις οποίες έχουμε πρόσβαση, στοιχεία και συμπεριφορές, που μπορούν να μας ανανεώσουν και να καλυτερέψουν τη ζωή μας.

Το πρόβλημα είναι όταν ο μιμητισμός γίνεται με τα λάθος πρότυπα. Τώρα θα μου πεις, τι θα πει σωστό και τι λάθος; Είναι όπως το δεξί και το αριστερό, ο καθένας το βλέπει από τη μεριά του.  Πρόκειται για τις επιρροές που λαμβάνουμε από το περιβάλλον μας και ειδικότερα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και δικτύωσης, το lifestyle ή τις διάφορες στάσεις ζωής και συμπεριφορές, τις οποίες χωρίς καν να συνειδητοποιήσουμε ή να τις επεξεργαστούμε, καταλήγουμε να κάνουμε copy-paste στη ζωή μας.

Ναι, ακολουθείς και εσύ στα social media τους διάσημους και βλέπεις τη ζωή που κάνουν· μια ζωή γεμάτη πάρτι, χλιδή, ταξίδια κι ευτυχία. Κάτι απ’ αυτά μπορεί και να ισχύει, αν και για την ευτυχία λιγάκι αμφιβάλλω. Τόσο πολύ σε εξιτάρει κι άλλο τόσο τους θαυμάζεις, που θέλεις κι εσύ να κάνεις τέτοια ζωή, μα περισσότερο απ’ όλα, θέλεις να «δείξεις» ότι την κάνεις. Οπότε, προσπαθείς να τους μιμηθείς– όσο μπορείς βέβαια, γιατί καλό το ταξίδι στο Μπαλί, αλλά δεν το κάνεις μια Δευτέρα απόγευμα ενώ έχεις ρεπό. Ξεκινάς τα ακριβά ψώνια και τα όσο γίνεται πιο ακριβά γούστα, με σύντροφο πάντα μια φωτογραφία, γιατί σε ενδιαφέρει περισσότερο να το δείξεις παρά να το ζήσεις. Καταλήγεις φτωχός κι απένταρος, αλλά τουλάχιστον, έχεις αποδείξεις ότι έζησες έστω για λίγο τη dolce vita και σου μένουν και τα ψώνια.

Μιμητισμός βέβαια, δεν υπάρχει μόνο προς τους celebrities, αλλά γενικότερα προς το στιλ ζωής που ακολουθεί ένας μέσος όρος. Ίδια ντυσίματα, ίδια μαλλιά, ίδιες συμπεριφορές, ίδιος τρόπος διασκέδασης και γεμίσαμε κλώνους. Ντρέπεσαι να βγεις στην παραλία χωρίς τατουάζ, αφού όλοι έχουν τουλάχιστον ένα κι εσύ δε θέλεις να μειονεκτείς, οπότε χτυπάς ένα tattoo και πλέον νιώθεις ότι ανήκεις στο σύνολο. Πήρες το καλύτερο κινητό, αλλά σε λίγους μήνες βγήκε άλλο, πιο καινούριο και πιο ακριβό και νιώθεις ότι το δικό σου πάλιωσε, γιατί όλο και κάποιος κοντινός σου θα το πάρει και θα τραβήξει τα βλέμματα. Έχεις ήδη ξεκινήσει να μαζεύεις λεφτά για το επόμενο.

Μία συνεχής και μόνιμη ανάγκη να φτάσεις σε κάτι άπιαστο. Ένας αγώνας δρόμου για την κορυφή που μόλις τη φτάνεις, θαρρείς και γίνεται ψηλότερη. Καταναλωτική μανία, στείρα απομίμηση και άδειες τσέπες κι όλα αυτά για να λάβουμε αναγνώριση και να πείσουμε τους άλλους, αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό, ότι αξίζουμε μέσω του «φαίνεσθαι». Είσαι ό, τι δείχνεις, δε λένε ούτως ή άλλως; Οι χειρότερες συνέπειες του μιμητισμού όμως, είναι αυτές στον χαρακτήρα μας. Όλη αυτή η προσπάθεια να ταιριάξουμε στο σύνολο οδηγεί σ’ ένα ατέλειωτο άγχος, ανασφάλεια και υποτίμηση του εαυτού μας, που πάντα μας φαντάζει ανεπαρκής. Μια ακούσια σύγκριση κι ανταγωνισμός μες στο μυαλό μας, μ’ όλους εκείνους που φαίνεται να ζουν ήδη τη ζωή που θέλουμε να φτιάξουμε. Όλα στο μυαλό μας.

Μέχρι να καταλάβουμε ότι η ουσία βρίσκεται στο να είσαι διαφορετικός. Η ομοιομορφία  -ακόμα κι αν σου κάθεται ωραία στο μάτι- είναι βαρετή, ενώ το διαφορετικό, αν και στην αρχή το φοβάσαι, πάντα σε κερδίζει στο τέλος και σίγουρα δεν το βαριέσαι. Κάθε συναίσθημα και συμπεριφορά αξίζει όταν πηγάζει από μέσα μας κι όχι όταν τα αποκτούμε αφού περάσουμε απ’ το επίπεδο του μίμου. Κοίτα πάντα να είσαι ο εαυτός σου, ξεχωριστός και μοναδικός όπως ούτως ή άλλως είσαι κι αυτοί που αξίζουν θα το εκτιμήσουν, γιατί καλά βγαίνουν και τα αντίγραφα δε λέω, αλλά σαν τα πρωτότυπα δεν έχει!