Είναι όντως έρωτας αν έχει τόση ταλαιπωρία;

Αγάπη, μια λέξη και ταυτόχρονα τόσες διαφορετικές σημασίες για τον καθένα. Αγαπάμε την οικογένειά μας, τους φίλους, τα κατοικίδιά μας, ακόμα και τους γνωστούς μπορεί να αγαπάμε με τον τρόπο μας. Η ένταση όμως αυτής της αγάπης, το πώς θα τη δείξουμε και θα κάνουμε τους άλλους να την εκλάβουν, όλα μα όλα εν τέλει κρίνονται απ’ αυτή τη τελευταία φράση «απ’ τον τρόπο μας».

Δεν αγαπούν όλοι και όλους με τον ίδιο τρόπο. Ο κάθε άνθρωπος μας βγάζει κάτι διαφορετικό την κάθε δεδομένη στιγμή. Το θέμα είναι να μην μπερδέψεις τα συναισθήματά σου ή αυτά που εισπράττεις από άλλους, θεωρώντας τα «αγάπη» ενώ στην ουσία απέχουν μακράν απ’ αυτή.

Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμά στις ερωτικές σχέσεις είναι η ταλαιπωρία στον έρωτα που περιγράφεται άψογα στη φράση «όποιος αγαπάει, ταλαιπωρεί». Φτύσιμο και μετά κυνηγητό, ανούσιοι καβγάδες, ζήλιες και ασυνεννοησία αλλά παρ’ όλα αυτά είστε μαζί κρατώντας τις στιγμές ευτυχίας στο μυαλό σας και προσπερνώντας όλες τις υπόλοιπες στιγμές ταλαιπωρίας. Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να τις χαρακτηρίσουμε; Ναι μεν υπάρχει μια φλόγα, ένα σασπένς σε τέτοιες περιπτώσεις που σε κρατάει σε εγρήγορση και πιστοποιεί την ύπαρξη έντονων συναισθημάτων μεταξύ σας, καθώς αν δεν υπήρχαν δε θα έμπαινες στη διαδικασία να μαλώσεις καν. Δε μαλώνουμε ποτέ με κάποιον για κάτι που δε μας καίει. Αλήθεια όμως, αξίζει τον κόπο τόση ταλαιπωρία;

Δεν είναι λίγες οι φορές που μπορεί να την μπερδέψουμε με αγάπη, γιατί καμουφλάρεται καλά. Βρίσκεται μέσα σε όλες εκείνες τις στιγμές που η υπερβολική αγάπη που δείχνεις στο σύντροφό σου φαίνεται τελικά ότι τον πνίγει. Όταν το ενδιαφέρον σου το εκλαμβάνει ως μόνιμο πρόβλημα που τον ταλαιπωρεί, αλλά μόλις σταματήσεις εσύ ξεκινούν οι ζήλιες απ’ την άλλη μεριά. Όταν ξεκινάτε να μαλώνετε συνεχώς και για το τίποτα. Όταν αδιαφορεί ο ένας και μόνο τότε ξυπνάει ο άλλος. Ακόμα χειρότερα, όταν ασκείται βία είτε σωματική είτε ψυχολογική. Κι όλα αυτά εσύ να μην τα βλέπεις και να θεωρείς πως είσαι σε μια ευτυχισμένη σχέση, γιατί παρ’ όλες αυτές τις κακές στιγμές σίγουρα υπάρχουν κι άλλες που ζουζουνιάζετε.

Γι’ αυτόν που νιώθει έντονα ερωτευμένος είναι πάντα δύσκολο να δει το πρόβλημα που για τους τρίτους είναι ξεκάθαρο. Και συνεχίζουμε έτσι τρώγοντας μ’ αυτό τον τρόπο τον χρόνο μας με το να ζούμε σ’ ένα συννεφάκι και να χαλάμε τις καρδιές μας, γιατί πάντα λες στον εαυτό σου ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Λέμε ότι αγαπιόμαστε κι ότι μάλλον έτσι πρέπει να είναι οι σχέσεις, με μόνιμα σκαμπανεβάσματα, αλλά τουλάχιστον υπάρχει αγάπη. Εθελοτυφλούμε ξεκάθαρα στον έρωτα, προσπαθώντας να τον κάνουμε να κρατήσει λίγο παραπάνω είτε γιατί φοβόμαστε τη μοναξιά είτε γιατί κρατιόμαστε γερά από τη σκέψη ότι αγαπάμε και μας αγαπούν άρα έτσι πρέπει να είναι μάλλον τα πράγματα σε τέτοιες περιπτώσεις.

Το χειρότερο είναι ο επιπτώσεις στην ψυχολογία. Βγαίνουν όλες οι ανασφάλειες, πέφτει η αυτοεκτίμηση, γεννιούνται αυταπάτες. Αν πάλι χωρίσεις δεν είσαι ποτέ ο ίδιος. Πληγωμένος κι απογοητευμένος βλέπεις πια την αγάπη με άλλο μάτι. Φοβάσαι μήπως ξαναπεράσεις τα ίδια, γι’ αυτό και συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις προτιμούμε να περάσουμε αρκετό χρόνο μόνοι για να συνέλθουμε. Καχυποψία και δισταγμός για κάτι νέο είναι επίσης απόρροια τέτοιων σχέσεων.

Μόνο που η αγάπη δεν είναι αυτή που βλάπτει την υγεία, αλλά η ψευδής αγάπη που μπερδέψαμε. Αυτή που ήταν τελικά ένα μείγμα εγωισμού και απαιτητικότητας. Κι αν ήταν αγάπη αλλά είχε μέσα της υπερβολή πάλι αυτό δεν είναι καλό. Εκεί κάποια στιγμή ο ένας πνίγεται και ψάχνει έξοδο ή απλώς το συναίσθημα καταστρέφεται από την ίδια την έντασή του. Τα ακραία συναισθήματα και από τις δύο πλευρές δεν μπορούν ποτέ να είναι μαζί, τουλάχιστον για πολύ, γιατί η τόση αγάπη τους εύκολα μετατρέπεται σε ζήλια και φόβο να μη χάσει ο ένας τον άλλον, γεγονός που τους καταστρέφει.

Άλλωστε, αν υπάρχει εν τέλει τόση ταλαιπωρία, γιατί να προτιμήσεις τον έρωτα; Να κι ένα ερώτημα λογικό. Μα γιατί υπάρχει κι εκείνος ο άλλος έρωτας, που όταν τον συναντάς, αξίζει κάθε μικρή ταλαιπωρία που πέρασες μόνο και μόνο για να φτάσεις να τον γνωρίσεις.