Στη λύπη πάντα κάποιος λείπει

Γάμοι, γλέντια και χαρές κι είναι όλοι εκεί. Στα ζόρια ήθελα να ‘ξερα πού πηγαίνουν. Ίσως και πάλι εκεί να είναι, δίπλα μας, αλλά να μην τους βλέπουμε. Να θέλουμε μια διαφορετική στήριξη κι αυτοί να μην καταλαβαίνουν το σωστό τρόπο να μας βοηθήσουν. Νομίζουν ότι κάνουν ό, τι περνάει απ’ το χέρι τους για να μειώσουν τον πόνο σου κι εσύ πάλι αισθάνεσαι ότι πονάς μόνος.

Το θέμα είναι να καταλάβουμε ότι ο καθένας λειτουργεί με βάση το δικό του χαρακτήρα. Κάποιοι στις χαρές τους θέλουν να γλεντούν, να βγαίνουν έξω, να κερνάνε όλο τον κόσμο. Άλλοι προτιμούν να μείνουν σπίτι με 2-3 άτομα κοντινά, που ξέρουν ότι χαίρονται πραγματικά γι’ αυτούς και δεν έρχονται απλώς για το κέρασμα. Το ίδιο ισχύει και για τις δύσκολες μέρες που όλοι κάποιες φορές περνάμε. Είναι οι μέρες που είτε λόγω προβλημάτων, χωρισμού είτε γιατί απλά ξυπνήσαμε στραβά βρε αδερφέ κι έχουμε τις μαύρες μας, θέλουμε έναν ώμο να κλάψουμε και τότε πάλι καταλαβαίνουμε ότι οι γύρω μας το αντιλαμβάνονται διαφορετικά. Μερικοί έρχονται κοντά σου να το συζητήσετε, ενώ άλλοι θεωρούν πως πρέπει να σ’ αφήσουν μόνο να το επεξεργαστείς, γιατί κι οι ίδιοι έτσι τα περνάνε.

Τις περισσότερες φορές καταλήγεις να σκέφτεσαι ότι δε σε καταλαβαίνει κανείς. Ένα πρόβλημα που μπορεί να έχεις και να φαντάζει στο μυαλό σου μεγάλο κι άλυτο, για κάποιον φίλο σου μπορεί να είναι ασήμαντο κι όχι επειδή δεν τον νοιάζει αλλά επειδή σε αντίστοιχη περίπτωση θα του ήταν πολύ πιο εύκολο να το διαχειριστεί. Οπότε πράττει ανάλογα με το χαρακτήρα του και το πώς θα ήθελε εκείνος να τον στηρίξουν σε αντίστοιχη περίπτωση, άσχετα με το τι μπορεί να χρειάζεσαι εσύ.

Δε σημαίνει ότι δε μας αγαπάνε αρκετά, ούτε ότι μιλάμε για φιλίες ψεύτικες από συμφέρον που παρουσιάζονται στα πάρτι κι εξαφανίζονται στα δύσκολα –αν και υπάρχουν κι αυτές. Είναι και λίγο στη φύση μας αν το σκεφτείτε. Οι άνθρωποι πάντα ψάχνουν λόγους που τους δίνουν χαρά, που τους ολοκληρώνουν, που τους κάνουν να ξεχνιούνται. Ασυνείδητα απομακρύνονται από κάθε τι που μπορεί να τους ρίξει την ψυχολογία. Και τι δεν κάνουμε για να κερδίσουμε ένα χαμόγελο, είτε απ’ το περιβάλλον γύρω μας, απ’ τη δουλειά που κάνουμε, απ’ ό, τι αγαπάμε τέλος πάντων. Κι όταν το βρούμε θέλουμε μόνο να το πολλαπλασιάσουμε, γιατί τη χαρά όταν τη μοιράζεσαι γίνεται διπλή. Δε μας ενδιαφέρει τόσο το ποιοι θα είναι εκεί, ας έρθουν κι οι γείτονες, γιατί όσο περισσότεροι τόσο το καλύτερο.

Ο πόνος πάλι, μετριάζεται όταν τον μοιράζεσαι. Εκεί όμως δε χωράνε πολλοί, μόνο λίγοι και καλοί. Οι άνθρωποί μας, που όσο μεγαλώνουμε συνειδητοποιούμε ότι όλο και περισσότερο αυτός ο κύκλος μικραίνει. Δεν είναι κακό, ίσα-ίσα μεγαλώνοντας κάνεις το ξεκαθάρισμα και κρατάς δίπλα σου αυτούς που θεωρείς ότι σε νοιάζονται πραγματικά και κάνουν τη ζωή σου ομορφότερη κι ας είναι μετρημένοι στα δάχτυλα. Αυτούς ζητάμε στις μαύρες μας, όταν ψάχνουμε μια χαραμάδα για να τρυπώσει το φως και συνήθως μαζί τους το βρίσκουμε κιόλας.

Έτσι, φτάνουμε στο σημείο να λέμε ότι τα περνάμε όλα μόνοι. Άθελά μας κλεινόμαστε στον εαυτό μας και απομακρυνόμαστε, γιατί η θλίψη χρειάζεται και λίγη μοναξιά. Να μη γίνεις και λίγο drama queen; Να μην κάτσεις και λίγο μόνος, εσύ μ’ ένα μπουκάλι κρασί να τα πεις στο μαξιλάρι σου; Χρειάζεται κι αυτό και κακό δεν κάνει, αλλά δε σημαίνει απαραίτητα ότι είσαι όντως μόνος κι ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που προσπαθούν να το περάσουν μαζί σου και να μειώσουν έστω και λίγο τον πόνο σου. Ίσως απλώς εσύ δεν το βλέπεις. Θολώνεις απ’ το συναίσθημα και περνάς το δράμα σου, νιώθοντας ότι δεν εκλαμβάνεις αυτό που χρειάζεσαι, αλλά αυτό που νομίζουν οι άλλοι πως πρέπει να δώσουν.

Οπότε καταλήγω στο ότι, ο καθένας αντιδρά σύμφωνα με το πώς είναι ο ίδιος. Ίσως το πρόβλημα είναι ότι τις περισσότερες φορές δεν μπαίνουμε στη θέση του άλλου, να σκεφτούμε τι χρειάζεται βάσει του δικού του χαρακτήρα κι όχι του δικού μας. Πόσο πιο υγιείς θα ήταν οι σχέσεις μας, είτε ερωτικές είτε φιλικές, αν κάναμε λιγάκι πέρα τον εγωισμό μας και μπαίναμε καμιά φορά σε ξένα παπούτσια να δούμε και λίγο τη ζωή μας από άλλη οπτική γωνία; Μόνο αν νιώσουμε αληθινά ο ένας τον άλλον μπορούμε να το πετύχουμε και τότε η χαρά γίνεται όντως διπλή κι ο πόνος κόβεται στα δύο.