Τα «θέλω» που πέταξες τώρα ψάχνεις ένα-ένα

Μεγαλώνοντας θα τύχουν αρκετές φορές που να μην είσαι σίγουρος για κάτι. Για κάτι που θέλεις, για την έκβαση κάποιας πράξης σου ή για το αν μια απόφαση είναι σωστή για σένα ή όχι. Βασικά για τίποτα δεν μπορείς να είσαι 100% σίγουρος, ούτε καν για το αν θα ξυπνήσεις αύριο που λέει ο λόγος ή το αν θα πας τελικά σήμερα στο καφέ που κανόνισες με την παρέα. Σε ένα απ’ τα λίγα πράγματα που καταλήγω ότι είναι σίγουρα, είναι ότι όσο τυχαίνει με τις πράξεις σου να στεναχωρείς εσένα, εντέλει δε στεναχωρείς κανέναν άλλον στη ζωή σου.

Πόσες φορές θυσίασες κάποια «θέλω» σου για να μη χαλάσεις καρδιές; Έμεινες μήπως ποτέ σε κάτι τελειωμένο για να μην πληγώσεις κάποιον που σ’ αγαπάει ενώ για σένα ήταν αδιέξοδο; Πάντα πρόθυμος να βγεις, να τρέξεις, πάντα έτοιμος να κάνεις πέρα τις δικές σου επιθυμίες λέγοντας στον εαυτό σου «Δεν πειράζει, την άλλη φορά εγώ». Κι όταν έρθει η επόμενη φορά πάλι τα ίδια. Όχι τίποτα άλλο, αν πεις κανένα όχι καμιά φορά, πάει αυτό ήταν, θα στο κρατάνε μανιάτικο. Μα ο μόνος υπεύθυνος είσαι εσύ για τον κύκλο συγκατάθεσης που έχεις δημιουργήσει. Και μάλιστα, ίσως βρίσκεις σ’ αυτόν ουσία κι ευχαρίστηση.

Και δεν αφορά μόνο το περίγυρό σου, μπορεί να συμβεί και στη δουλειά. Ενός λεπτού σιγή για εκείνες τις προαγωγές που δεν ήρθαν ποτέ. Για εκείνα τα μπράβο προς τη δουλειά σου που δεν ειπώθηκαν κι όλα τα έξτρα πράγματα που κάνεις για την ψυχή της μάνας σου. Κι εσύ εκεί να δίνεις όλο και παραπάνω, να ξοδεύεις περισσότερο χρόνο, να τρέχεις να καλύψεις τον έναν, να κάνεις εσύ την αγγαρεία αντί για τον άλλον, γιατί αντλείς ικανοποίηση από την υπέρμετρη προσπάθεια. Κι αν δε στην αναγνωρίσει κανείς, έχεις το δικαίωμα να γκρινιάξεις, είσαι το θύμα άλλωστε. Παρατηρείς το μοτίβο;

Όλοι αυτοί που έτρεχες να ευχαριστήσεις έχουν αποκατασταθεί και κάνουν τις ζωές τους. Άλλοι έφτιαξαν οικογένειες, άλλοι απαίτησαν και πήραν, άλλοι κέρδισαν τις καλές δουλειές, αξιοκρατικά ή μη και εσύ περιμένοντας απλώς και όχι διεκδικώντας, έφαγες τη ζωή σου βρίσκοντας παρηγοριά στην εξέδρα που μόνος σου πήγες και κάθισες. Μπαίνεις σ’ έναν ακούσιο λήθαργο, μια ρουτίνα γεμάτη με θαμμένα «θέλω». Αναβλητικότητα στην αναβλητικότητα βλέπεις, περνάνε τα χρόνια. Κρίμα δεν είναι να περάσουν αντλώντας επιβεβαίωση των πράξεών σου για όλους τους λάθος λόγους;

Έχουμε βρεθεί όλοι και στις δύο θέσεις και αδικήσαμε και μας αδίκησαν κι ό, τι αδικία έγινε εις βάρος μας εμείς την επιτρέψαμε. Δεν είναι κακό που και που να είσαι λίγο εγωιστής και να κοιτάς το τομάρι σου, κακό είναι να μην αντιλαμβάνεσαι και πως με τις συνεχόμενες καταφάσεις, πάλι εγωισμό βάζεις μπροστά, απλώς άλλου τύπου. Πάτα και λίγο πόδι στην ίδια σου τη ζωή, πες και κανένα όχι χωρίς να φοβάσαι πως δε θα κερδίσεις την πολυπόθητη αποδοχή κι αγάπη. Άντεξε να μην την έχεις. Στην τελική γιατί να θέλεις αυτούς τους ανθρώπους στο περιβάλλον σου; Ό, τι αξίζει σε αυτο το τρεχαντήρι που ονομάσαμε ζωή, είναι όλα όσα προσφέραμε και μας δόθηκαν προς απόλαυση, μα δεν τα ζήτησε κανείς ποτέ. Απλώς βιώνοντάς τα, βρήκαμε την αξία τους. Με πιάνεις;