Χαλάλι και τα κλάματα, χαλάλι και τα δράματα

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει απογοητευτεί ποτέ στη ζωή του. Που να μην έφαγε ποτέ τα μούτρα του, να μην έπεσε έξω. Όλοι ξέρουμε ότι πονάει περισσότερο να πέφτεις έξω, παρά να πέφτεις κάτω και φτάνουμε στο σημείο να προτιμάμε τις βούτες, παρά τις επαναλαμβανόμενες απογοητεύσεις. Αυτό βέβαια αν είχαμε δυνατότητα επιλογής αλλά στη προκειμένη περίπτωση δεν έχουμε.

Από παιδιά η ζωή φροντίζει να μας δείξει ποιος έχει το πάνω χέρι κι ότι δε γίνεται να έρχονται όλα όπως τα θέλουμε.  Οι φιλίες που νόμιζες πως θα έχεις μια ζωή, η δουλειά σου, για την οποία ξεσκίζεσαι αλλά δε βρίσκεις αντίκρισμα, μια σχέση που φανταζόσουν πως θα πήγαινε καλά, αλλά τελικά πήγε στράφι είναι μόνο μερικές απ’ τις πιο κοινές περιπτώσεις απογοήτευσης που όλοι λίγο πολύ έχουμε περάσει.

Για τον κάθε άνθρωπο η απογοήτευση είναι διαφορετική, αφού εξαρτάται από τους στόχους που έχει βάλει κι απ’ τις προσδοκίες που έχει για την υλοποίησή τους. Αυτές είναι κι η αιτία όλων των απογοητεύσεών μας γιατί χωρίς να το καταλαβαίνουμε, συνεχώς περιμένουμε περισσότερα απ’ τη ζωή μας, από μια δουλειά, από έναν άνθρωπο και στην τελική, όταν δεν το εισπράττουμε, πληγωνόμαστε. Φταίνε όντως οι άλλοι που δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες μας ή μήπως απλώς εμείς περιμέναμε πολλά κι αυτά που περιμέναμε ήταν σύμφωνα με το δικό μας χαρακτήρα και τα δικά μας θέλω κι όχι σύμφωνα με των άλλων;

Ποιος φταίει και ποιος, όχι μικρή σημασία έχει βέβαια, καθώς όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Κι έπειτα, από απογοήτευση στην απογοήτευση δεν το ‘χεις παρατηρήσει ότι κάτι μέσα σου αλλάζει; Την πρώτη φορά βάζεις τα κλάματα, τη δεύτερη πάλι πληγώνεσαι, την τρίτη χάνεις τη διάθεσή σου και δε θέλεις να δεις άνθρωπο, τέταρτη; Εικοστή, πεντακοσιοστή εξηκοστή ένατη και μετά από ένα σημείο τίποτα. Ναι λοιπόν, κάποια στιγμή φτάνεις σ’ αυτή την κατάσταση, όπου όλοι κι όλα σου φαίνονται προβλέψιμα, γι’ αυτό και στο τέλος δε σε αγγίζουν.

Για τον καθ’ ένα η στιγμή αυτή είναι διαφορετική. Σε άλλους έρχεται πιο γρήγορα, άλλοι αργούν να το συνειδητοποιήσουν, αλλά αργά ή γρήγορα όλοι στο τέλος σκληραίνουμε. Η ζωή μας πειθαρχεί άθελά μας, γι’ αυτό και μεγαλώνοντας γινόμαστε πιο κυνικοί. Χάνουμε αυτή την παιδική αφέλεια που μας έκανε να ονειρευόμαστε και να προσδοκούμε πολλά όταν ήμασταν νεότεροι. Συνεχίζουμε πιο συνειδητοποιημένοι μερικές φορές, άλλες πάλι πιο σκληροί κι άδικοι κι ετοιμαζόμαστε για τα επόμενα, περιμένουμε ανθρώποις στη γωνία. Μέχρι κάτι να μας βάλει πάλι τρικλοποδιά για να πούμε ότι το προβλέψαμε.

Ας πούμε ότι έρχεται ένας καινούριος άνθρωπος στη ζωή σου κι εσύ, έχοντας στο μυαλό τις κατραπακιές απ’ τους προηγούμενους είσαι διστακτικός και τον κρατάς σε απόσταση για να μη σε πληγώσει. Μα πώς θα μπορέσεις ποτέ να νιώσεις ευτυχία αν συνεχώς επικεντρώνεσαι στις προηγούμενες αποτυχίες σου; Πώς περιμένεις να βιώσεις και να πιστέψεις ότι κάποιος είναι διαφορετικός όταν στο κεφάλι σου θεωρείς ότι όλοι είναι ίδιοι, χωρίς να έχεις την παραμικρή ιδέα πώς είναι αυτός ο άνθρωπος εν τέλει;

Ούτως ή άλλως και να θέλαμε να γίνουμε πλήρως αναίσθητοι δεν μπορούμε. Ακόμα κι εκείνοι που φαίνονται σκληροί κι ότι τίποτα δεν τους αγγίζει, είναι αστείες φιγούρες και δεν πείθουν κανέναν. Το θέμα δεν είναι τι θα δείξεις, αλλά τι παίρνεις από κάθε απογοήτευση στη ζωή σου. Η εμπειρία που κερδίζεις και το μάθημα που παίρνεις, σε κάνουν πιο σοφό για τις μελλοντικές σου αποφάσεις. Χαλάλι και τα κλάματα, χαλάλι και τα δράματα. Αν το καλοσκεφτείς, απ’ όλες τι καταστάσεις απ’ τις οποίες αναγκάζεσαι να φύγεις, αυτόματα οδηγείσαι κάπου αλλού, που μπορεί να είναι καλύτερα. Δες το έτσι λοιπόν και μην κλείνεσαι, άσε τη ζωή να σε εκπλήξει θετικά για μια φορά, αυτή ξέρει.