Ερχόμαστε στον κόσμο, ζούμε και φεύγουμε και στο ενδιάμεσο προσπαθούμε να γεμίσουμε την καρδιά και το μυαλό μας με όμορφες αναμνήσεις, με ανθρώπους και στιγμές χωρίς να πληγώσουμε αλλά κυρίως, χωρίς να πληγωθούμε. Γεννιόμαστε με μια αγνή καρδιά κι ένα μυαλό γεμάτο φαντασία, με ανυπομονησία να δούμε και να κάνουμε πολλά, μ’ αγάπη κι αυθορμητισμό. Και για λίγο, τόσο λίγο, όλα φαίνονται απλά και μπορούμε να γίνουμε χαρούμενοι με μικρά κι ασήμαντα πράγματα χωρίς να το σκεφτόμαστε.
Κι ύστερα σιγά-σιγά έρχεται η ζωή, μας παίρνει από το χέρι και μεγαλώνουμε, έρχονται οι πρώτες περιπλοκές σκέψεις, ο πρώτος έρωτας, η πρώτη αποτυχία, η πρώτη απόρριψη, η πρώτη χαρά, τα πρώτα συναισθήματα που δεν ξέρουμε πώς να τα διαχειριστούμε. Ξεκινάμε να κάνουμε πολύπλοκες πράξεις, να προσθέτουμε και ν’ αφαιρούμε δεδομένα, να υπολογίζουμε πιθανότητες κι αποτελέσματα, σαν υπολογιστές που προγραμματίζονται να κάνουν συγκεκριμένες εργασίες, ξεχνώντας το μικρό αυθόρμητο βήμα τη φορά.
Υπεραναλύουμε τα πάντα στη ζωή μας ακόμη κι αυτά που δεν μπορούμε να ελέγξουμε, που δεν περνάνε από το χέρι μας κι όμως με κάποιο φανταστικό και μαγικό τρόπο πιστεύουμε κι ελπίζουμε ότι μπορούμε να κάνουμε εμείς κουμάντο. Να τα κατευθύνουμε και να τα διορθώσουμε. Δίνουμε στον φόβο την αμφιβολία και την ανασφάλεια, τη δυνατότητα να φωλιάζουν μέσα μας. Σιγά-σιγά εκπαιδεύουμε μόνοι μας τους εαυτούς μας να ψάχνουν τρύπες στο σενάριο, να σχηματίζοντας σκοτεινούς λαβύρινθους που δεν ξέρουμε πώς θα βγούμε ξανά στο φως.
Δεν καταλαβαίνουμε πως δεν είναι δυνατόν να γράφουμε εμείς κάθε πράξη, κάθε σκέψη και κάθε κίνηση, εμείς να κινούμε όλα τα νήματα. Και στην ιδανική περίπτωση που καταλήξουμε πως δεν υπάρχει κενό, θα προσπαθήσουμε και πάλι ν’ αναλύσουμε την αιτία. Μήπως τελικά αυτό που σκεφτόμαστε είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό, μήπως θα έπρεπε να έχουμε κάνει κάτι διαφορετικά για να πετύχουμε εν τέλει το ίδιο αποτέλεσμα, μήπως κάτι δεν υπολογίσαμε σωστά.
Και κάπως έτσι εγκλωβιζόμαστε στη δική μας φυλακή, σε δεσμά που σφυρηλατήσαμε οι ίδιοι με τα χέρια μας και θάψαμε το κλειδί. Σηκώνουμε τείχη για να μη μας πληγώσουν οι άλλοι, δεν καταλαβαίνουμε όμως ότι ο εχθρός βρίσκεται εντός μας. Τίποτα δε μας σκοτώνει πιο γλυκά και πιο αποτελεσματικά από τον ίδιο μας τον εαυτό, το ίδιο μας το μυαλό, αυτό που δεν ικανοποιείται με τίποτα και δουλεύει ασταμάτητα.
Όλ’ αυτά τα υποθετικά σενάρια, οι σκέψεις, οι διάλογοι που κάνουμε στο μυαλό μας αλλά δεν τολμάμε να ξεστομίσουμε, όλα αυτά που θα θέλαμε να κάνουμε αλλά δεν κάναμε γιατί φοβηθήκαμε, γιατί βάλαμε χιλιάδες εμπόδια μόνοι μας. Αυτά για τα οποία μετανιώνουμε, αλλά κυρίως αυτά που δε θα μετανιώσουμε γιατί δε δώσαμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να τα δοκιμάσει. Όλα αυτά, συγκεντρωμένα μέσα σ’ έναν δούρειο ίππο, που τον στέλνουμε οι ίδιοι να ξεγελάσει το μυαλό μας νομίζοντας πως φέρει δώρα ευτυχίας κι ηρεμίας, αλλά τελικά τρέφει ξάγρυπνες νύχτες, φορές που σκεφτήκαμε και προσπαθήσαμε να ελέγξουμε, να κατευθύνουμε, μέρες θολές κι ομιχλώδεις. Ξεχύνονται μέσα μας με ορμή και σαρώνουν ό,τι παρ’ ολίγον καταφέραμε.
Δεν μπορούμε να περιμένουμε την παραμικρή ψυχική γαλήνη όταν σκεφτόμαστε μόνο αυτά που μπορούν μας στεναχωρήσουν. Δεν μπορούμε να νιώθουμε γεμάτοι, όταν μετράμε μόνο όσα μας λείπουν. Δεν μπορούμε να νιώσουμε, αν απαγορεύουμε στον εαυτό μας να αφεθεί. Πώς θ’ ακούσουμε τη μελωδία όταν οι σκέψεις γίνονται θόρυβος;
Κι όμως, η ζωή δεν είναι τόσο περίπλοκη τελικά. Καμιά φορά, το μόνο που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να κατεβάσουμε τον διακόπτη, να σβήσουμε τα φώτα, ν’ απολαύσουμε την ησυχία και να χαλαρώσουμε. Κι όλα θα γίνουν ευκολότερα, απλούστερα. Στην τελική εγγύηση για να μην πληγωθούμε δεν υπάρχει. Τι θα αλλάξει αν σκεφτόμαστε όλους τους πιθανούς τρόπους που θα μπορούσε να συμβεί;
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αμάντα Δουλγεράκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
