Τι είναι άραγε η αγάπη; Ένα αιώνιο ερώτημα. Πώς τη νιώθουμε, πώς την εξηγούμε, γιατί κάθε άνθρωπος μπορεί να τη νιώσει αλλιώς; Μια λέξη με τόσες πολλές ερμηνείες κι εκφάνσεις. Πολλοί προσπάθησαν, κανείς δεν κατάφερε να την ορίσει. Επιστήμη, τέχνη, θρησκεία, φιλοσοφία και ψυχολογία, έδωσαν τη δική τους ερμηνεία για το τι τελικά είναι η αγάπη. Και μπορεί να μην κατάφεραν να απαντήσουν, σίγουρα όμως, έκαναν τη σωστή ερώτηση.

 

1. Επιστήμη

Από την πλευρά της η αγάπη είναι μια χημική αντίδραση κι αντιμετωπίζεται σαν μηχανισμός επιβίωσης κι αναπαραγωγής του είδους. Δεν είμαστε τα μόνα όντα που αγαπάμε εξάλλου, δεν έχουμε το μονοπώλιο. Η έντονη νευρολογική κατάσταση, που βιώνουμε όταν αγαπάμε, είναι συναίσθημα όπως η πείνα ή η δίψα, αλλά πιο μόνιμο. Ο εγκέφαλός μας εκκρίνει έναν συνδυασμό ορμονών, μεταξύ των οποίων η ντοπαμίνη κι η σεροτονίνη, ορμόνες που ευθύνονται κυρίως για την ευεξία και την ευφορία. Επίσης η ύπαρξη της ωκυτοκίνης είναι κάτι πολύ σημαντικό, μιας ορμόνης που μπορεί να γίνει εθιστική και να υπάρξει αφορμή να μη φεύγουμε από μια σχέση που έχει γίνει ανυπόφορη, πολύ απλά γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς το «ναρκωτικό» μας.

 

2. Θρησκεία

Οι περισσότερες θρησκείες ανά τον κόσμο διδάσκουν την αγάπη από όλες τις δημιουργίες των θεών που αντιπροσωπεύουν. Στον χριστιανισμό, αγαπάμε τους ανθρώπους, τα όντα και την πλάση γύρω μας, εν ονόματί Του. Με τον λόγο του Θεού διδασκόμαστε την αγάπη, αυτήν που ενσαρκώνεται καθημερινά μέσα από καλές πράξεις, στους ανθρώπους γύρω μας, στη ζωή μας, χωρίς να το επιδιώκουμε πάντα. Όμως είναι δεσμευτική, σε αιχμαλωτίζει κατά κάποιο τρόπο, αφού οι δεσμοί που δημιουργούνται είναι ισχυροί, δεσμοί που αξίζει να υπερασπιστείς ακόμα και με τη ζωή σου.

 

3. Φιλοσοφία

Απ’ αυτήν την οπτική γωνία, η αγάπη είναι κάτι αόριστο, κάτι μεταβαλλόμενο, μια αφορμή για κουβέντα. Καθένας τη βιώνει αλλιώς. Υπάρχουν πολλά είδη αγάπης: η αγνή, η τραγική, η μονόπλευρη, η κρυφή και τόσα άλλα. Δημιουργεί πολλούς δεσμούς, αδιέξοδα, λύπες και χαρές. Έχει πολλά πρόσωπα και γι’ αυτό βιώνουμε την αγάπη σαν αίσθηση με όλες τις δυνατές αποχρώσεις, με κέντρο πάντα τον άνθρωπο και την ψυχή του.

 

4. Ψυχολογία

Η επιστήμη της ψυχολογίας αντιμετωπίζει την αγάπη ως ένα από τα σημαντικότερα συναισθήματα που βιώνουμε από την ώρα που είμαστε ακόμα έμβρυα στην κοιλιά της μητέρας μας. Είναι θεμέλιος λίθος που στηρίζει τον ψυχισμό μας. Σχεδόν όλη μας η ζωή περιστρέφεται γύρω από την ύπαρξη ή την έλλειψή της. Η αγάπη μπορεί να επηρεάσει ανεπανόρθωτα τον ψυχισμό του ανθρώπου, να τον στιγματίσει. Ο Ζίγκμουντ Φρόιντ υποστηρίζει πως ο άνθρωπος είναι ένα ον πάντα σε ανάγκη. Πάντα κάτι του λείπει. Εξού και μια από τις πιο γνωστές φράσεις του πως «αν αγαπάς υποφέρεις, αν δεν αγαπάς αρρωσταίνεις».

 

5. Τέχνη

Από τον κινηματογράφο, τη ζωγραφική μέχρι την ποίηση και το τραγούδι, η αγάπη έχει εκφραστεί με άπειρους τρόπους, νότες, σκηνές και χρώματα. Πάντα θα βρίσκουμε κάτι που θα αντιπροσωπεύει την αγάπη που νιώθουμε, έναν πίνακα που κοιτάμε για ώρες, ένα τραγούδι που ακούμε ξανά και ξανά, μια ταινία που πάντα θα μας δημιουργεί το ίδιο συναίσθημα όσες φορές κι αν τη δούμε. Στην τέχνη, η αγάπη θα πάρει πολλές μορφές, όσες κι οι άνθρωποι που θα την απεικονίσουν ή θα την περιγράψουν. Εξάλλου, όπως είπε και ο Τολστόι «αν είναι αλήθεια κι υπάρχουν τόσα μυαλά όσα και κεφάλια, υπάρχουν τόσα είδη αγάπης όσες και καρδιές».

Είναι ένα οικουμενικό συναίσθημα, παγκόσμιο, ενώ ακόμα κι οι πιο σκληροτράχηλοι άνθρωποι έχουν νιώσει έστω και μια φορά άθελά τους το συναίσθημα αυτό. Όσο κι αν θέλουμε να κρυφτούμε, θα μας βρει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Είναι ένα συναίσθημα, μια κατάσταση, μια χημική αντίδραση, ένας πίνακας της Φρίντα, ένα γλυπτό του Ροντέν, ένα ποίημα του Ελύτη, ένα τραγούδι του Πάριου. Είναι όλα αυτά που νιώθουμε κι ακόμα παραπάνω. Όλα αυτά που περιμένουμε, προσδοκούμε ή μας λείπουν. Είναι αυτό που μας ταξιδεύει ή μας κρατάει στη γη ριζωμένους.

 

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!

Συντάκτης: Αμάντα Δουλγεράκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου