Ταινιούλα, φίλοι, χαμηλωμένα φώτα και η ζωή ομορφαίνει έτσι απλά. Ποιος θα αντισταθεί σε τέτοια ευχαρίστηση; Η επιλογή της ταινίας είναι πάντα κάπως δύσκολη αλλά στο τέλος σε αποζημιώνει για το ψάξιμο και την αναμονή. Καλός εναντίον κακού, πρωταγωνιστής κι η νέμεσίς του. Και δε λέω, ο καλός είναι αλλιώς αλλά ο κακός είναι ωραίος και μοιραίος. Δε θέλουμε να το παραδεχτούμε πολλές φορές, όμως μέσα μας ευχόμαστε να είχε κυριαρχήσει ο κακός -σε πολλές ταινίες και σειρές. Αλλά για αυτό μας αρέσει άλλωστε ο κακός, ακόμα και στην ήττα του είναι αμετανόητος, ακλόνητος, δεν ταλαντεύεται και δε μετανιώνει. Ας δούμε λοιπόν μερικούς κακούς που λατρέψαμε και ξέρουμε γιατί. Πριν ξεκινήσουμε όμως να τονίσω πως σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζουμε τη βία ή οποιαδήποτε άλλη μορφή κακοποίησης που αντιπροσωπεύουν οι κακοί μας. Τους αγαπάμε για τελείως διαφορετικούς λόγους.
Βασιλιάς Αρθούρος και Τζουντ Λο
Δε λέω καλός ο Τσάρλι Χάναμ, αλλά αυτός ο Τζούντ Λο σαν Βόρτιγκεν αξεπέραστος. Δε θα αναφερθώ στην ακαταμάχητη και διαχρονική γοητεία του Τζούντ, αλλά στο γεγονός ότι έδωσε μορφή στο κακό, στο διαβολικό στοιχείο της ταινίας. Μας αρέσει τόσο γιατί, ενώ ο καλός μας βασανίζει όσο προσπαθεί να αποδεχθεί τη μοίρα του, ο κακός μας έχει ατζέντα, πρόγραμμα και μέσα για να πετύχει. Όπως λέει και ο ίδιος δεν τον νοιάζει να τον αγαπάνε αρκεί να τον φοβούνται. Εμείς τον αγαπήσαμε ένα τσακ παραπάνω γιατί δεν έχει αναστολές, δεν κάνει πισωγυρίσματα. Ίσως γιατί κάπως έτσι να θέλαμε να είμαστε.
Ματριξ και Χιούγκο Γουίβινγκ
Άλλη υπερμέγιστη ταινιάρα, άλλη θρυλική μορφή κακού. Το Ματριξ μας πήρε από το χέρι και μας οδήγησε από τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας σ’ έναν καινούριο κόσμο. Όσοι ήμασταν τότε στην κατάλληλη ηλικία, πρέπει να υπενθυμίζουμε στη νεότερη γενιά τι συνέβη. Νιο και Τρίνιτυ, Μορφέας και πράκτορας Σμιθ. Καλοί όλοι αλλά ο Σμιθ, ρε παιδί μου, απερίγραπτος. Το κακό παίρνει μορφή στο πρόσωπο του Χιούγκο Γουϊβινγκ. Στη σκηνή που βασανίζει τον Μορφέα, μας παρουσιάζει την άποψή του για το ανθρώπινο είδος και μέσα μας συμφωνούμε, όταν λέει πως μας θεωρεί έναν ιό που εξαπλώνεται και καταστρέφει τα πάντα γύρω του. Επιβλητικός, ήρεμος, με χαρακτηριστική φωνή και ανάστημα.
Δράκουλας και Γκάρι Όλντμαν
Ο αυθεντικός, ο παλιός καλός Δράκουλας. Γκάρι Όλντμαν να δίνει πρόσωπο στο διαβολικό κακό. Ένα πρόσωπο όμως τόσο ακαταμάχητο που εύκολα αφήνεσαι να σε παρασύρει στο σκοτάδι. Δε λέω πάντα τασσόμαστε υπέρ του καλού, αλλά άνετα χαλάλιζα την ψυχούλα μου για την αθανασία δίπλα στον υπέρτατο άρχοντα του σκότους. Και φυσικά δεν είναι μόνο η γοητεία του Γκάρι αλλά κι η αξεπέραστη ερμηνεία του στο ρόλο, αφού έδωσε ρέστα κι έθεσε πολύ ψηλά τον πήχη για τόλες τις ταινίες τρόμου -με βαμπίρ και χωρίς.
Χάνιμπαλ Λέκτερ και Άντονι Χόπκινς
Όταν το κακό συνάντησε τον Άντονι Χόπκινς, έγινε «καλύτερο». Πολύ καλύτερο. Διανοούμενος ,μεθοδικός, διαβασμένος και άκρως γοητευτικός, ένας κακός φτιαγμένος με όλες τις προδιαγραφές. Ένα βλέμμα κι η ήρεμη φωνή του είναι ικανά να σε κρατήσουν αφοσιωμένο και μαγεμένο για μια ζωή. Άψογος κι αυτός στο ρόλο του, άφησε εποχή μ’ ένα από τα καλύτερα θρίλερ κάνοντάς μας να ζητάμε κι άλλο. Ήταν γνωστό βέβαια πως Άντονι Χόπκινς και κακή ερμηνεία δεν παιζόταν.
The Shinning και Τζακ Νίκολσον
Το κακό και η τρέλα πάνε χέρι χέρι. Εμβληματικό σατανικό πρόσωπο που πετάγεται μέσα από το ξύλο μιας πόρτας. Τσεκούρι που σαν μουσικό όργανο, δίνει ρεσιτάλ στα χέρια του και ένας Τζακ ακαταμάχητα τρελός. Αν είστε λάτρεις των ταινιων τρόμου καταλαβαίνετε σίγουρα για ποιο πράγμα μιλάω. Ο Τζακ πέτυχε να δείξει μια τρέλα πραγματικά τρομακτική κι αποκρουστική, δε χρειαζόταν τα jump scares για να σε φοβήσει, αρκούσαν οι εκφράσεις του.
Harry Potter και Άλαν Ρίκμαν
Δε θα αναφερθώ στον Βόλντεμορτ γιατί έκανε σαν κακομαθημένο παλιόπαιδο που του πήραν τα παιχνίδια. Θα αναφερθώ στον Άλαν Ρίκμαν, ο οποίος υποδυόμενος τον Σέβερους Σνέιπ, μας έδωσε να καταλάβουμε πως είναι οι αληθινά ολιγόλογοι κακοί -ακόμα κι αν στο τέλος αποδείχθηκε πως δεν ήταν ο bad guy της υπόθεσης. Άλαν αγόρι μου δίδαξε τα πλήθη. Ο κακός που δε μετανιώνει για τίποτα, εκτός από το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να προστατέψει τη μοναδική αγάπη του. Φέρει τη ρετσινιά του κακού, φέρεται σαν κακός, τιμά την υπόστασή του ως το τέλος αλλά παραμένει άνθρωπος. Αν θα τον αγαπάμε; After all this time, Always!
Misery και Κάθι Μπέιτς
Καθι Μπειτς ως Άννα Γουίλκς. Μια γυναικεία παρουσία έρχεται σ’ έναν κόσμο ανδρών να κάνει τη διαφορά. Να βασανίσει τον πρωταγωνιστή και να παίξει με τον φόβο σου. Να φοβάσαι να σταματήσεις με το αυτοκίνητο σε σκοτεινά σημεία. Δεν παίζει η κοπελιά, ξήγιεται θάνατο. Και τέλος πάντων ακόμα κι αν συνηθίσαμε την υπέροχη Κάθι Μπέιτς σε κωμικές και δραματικές ταινίες, της βγάζουμε το καπέλο για αυτήν την ταινιάρα τρόμου. Απίστευτα εκφραστική, με τη δόση madness που χρειαζόταν κι άκρως τρομακτική για την ψυχούλα μας.
Η Τασώ χωρίς πολλά-πολλά
Άλλη μια κακιά που θα ήθελα να της αφιερώσω ξεχωριστή παράγραφο, είναι η Τασώ. Δε χρειάζεται συστάσεις. Είναι η Τασώ (Καββαδία). Η ενσάρκωση του πολύμορφου κακού. Δεν αναφέρω ταινία γιατί δε χρειάζεται να πεις κάτι άλλο εκτός από το όνομά της. Βλοσυρό παρουσιαστικό, αυστηρή, άκαμπτη, ανένδοτη και ανυποχώρητη. Μια κακιά φτιαγμένη για να πάει πολύ ψηλά. Τασώ σ’ αγαπάμε.
Μπορώ να συνεχίσω τον κατάλογο για πολλές,πολλές παραγράφους ακόμα. Σαρουμαν/Κρίστοφερ Λι (LOTR), Τζοκερ/Χιθ λέιζερ (Batman), Ραούλ Σιλβα/Χάβιε Μπαρδέμ (Skyfall), Ντάρθ Βεηντερ (Star wars) και πάει λέγοντας.
Το θέμα είναι ότι οι κακοί μας κάνουν να δούμε το νόμισμα κι από την άλλη πλευρά. Να ακούσουμε και να συμμεριστούμε την άλλη άποψη και να παραδεχτούμε ότι ίσως ο κακός της ιστορίας είναι ο καλός εν τέλει. Ίσως βέβαια να μας αρέσουν απλώς γιατί είναι αποφασιστικοί κι αποτελεσματικοί, να μας αρέσουν γιατί έτσι.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αμάντα Δουλγεράκη
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
