Πολλές φορές αναλογιζόμαστε πόσο διαφορετικοί είμαστε από τους γονείς μας και τους παππούδες μας. Πόσο διαφορετικά είναι τα παιδιά μας από εμάς. Σε όλους τους τομείς, αλλά και στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον έρωτα, τους λόγους που επιλέγουμε να συνδεθούμε. Κι αν η ζωή μας γίνεται πιο εύκολη, πιο βατή, έχεις τα πάντα στην παλάμη του χεριού σου κι αν μπορείς να κάνεις ό,τι γουστάρεις μπροστά από μια οθόνη: ψώνια, δουλειά, διασκέδαση, η επαφή λείπει. Το ουσιαστικό καβλάντισμα, εκείνο που κάνει τα μάγουλα να καίνε και τις καρδιές να χτυπούν άναρχα.
Όλοι έχουμε ακούσει ιστορίες από τους δικούς μας για το πώς γνωρίστηκαν. Μερικοί, ίσως ευχόμαστε να είχαμε κι εμείς κάπως έτσι φλερτάρει με τον σύντροφό μας. Να περιμένουμε ώρες σε μια στάση λεωφορείου να περάσει ο άνθρωπος που θέλουμε, μόνο για να διασταυρωθούν τα βλέμματά μας. Να παίρνουμε τηλέφωνο για ν’ ακούσουμε ίσα-ίσα μια καλησπέρα, πριν κλείσει η γραμμή ή τελειώσουν τα κέρματα στο περίπτερο. Να κάνουμε διαφορά ζογκλερικά για να εντυπωσιάσουμε ή να προσπαθούμε ν’ αποφασίσουμε με τις ώρες τι θα βάλουμε για να πάμε σε μια απλή μάζωξη φίλων.
Το φλερτ και το επακόλουθο ραντεβού έχει γίνει πιο δύσκολο -ίσως κι από ποτέ- και πολλοί λόγοι είναι αυτοί που μας έχουν επηρεάσει. Ξεκινώντας από την τεχνολογία. Δε χρειάζεται πλέον να γνωρίσεις τον άλλο μέσω της φυσικής επαφής. Μπαίνεις στο ίνσταγκραμ και τσεκάρεις φωτογραφίες ή ενδιαφέροντα, χωρίς να γνωρίζεις τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα. Πείθεσαι κι αγοράζεις την εικόνα που προβάλλει ή εξ αρχής δεν πιστεύεις λέξη κι απλώς πας με ό,τι σου δίνει, χωρίς να επενδύεις και πολύ. Έχεις χάσεις τη μαγεία ν’ ανακαλύψεις έναν άνθρωπο και να τον θες γι’ αυτό που είναι, μα αυτό προσφέρει το κατάστημα, οπότε θα το φας (φάμε).
Ακόμα κι αν όλα είναι ιδανικά και ξεκινήσετε να μιλάτε μέσω τσατ και μηνυμάτων, παραμένει απρόσωπο κι ελαφρώς δήθεν. Λέξεις κι εικονίδια σε μια φωτεινή οθόνη, που συζητιούνται πριν σταλούν και ποτέ δεν είναι αυθόρμητα. Δεν μπορείς να δεις το πρόσωπο του άλλου όταν του πεις πως τον θέλεις ή όταν του κάνεις ένα απλό κομπλιμέντο. Δε μιλάμε αυθόρμητα όταν φλερτάρουμε από μακριά, αλλά παίρνουμε τον χρόνο μας να σκεφτούμε κάθε λέξη. Έτσι, όταν έρχεται η στιγμή για το πραγματικό ραντεβού και την επαφή, κομπλάρουμε και δεν ξέρουμε πώς να μιλήσουμε και τι να πούμε. Δεν έχουμε εκπαιδευτεί για αυθόρμητες απαντήσεις ή φιλοφρονήσεις.
Ο φόβος είναι ακόμα ένας λόγος που δυσκολεύουμε τόσο τη ζωή μας. Ο φόβος της απόρριψης, του συναισθηματικού κινδύνου, του να δεθείς με κάποιον. Δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε πως κάποια πράγματα στη ζωή δεν είναι εύκολα ή δεν ξεκινούν εύκολα. Πώς πρέπει να παλέψουμε για να τ’ αποκτήσουμε. Πως εκτός από τον προορισμό, μεγάλη σημασία, ίσως και μεγαλύτερη, έχει το ταξίδι. Κλεινόμαστε στους εαυτούς μας, ίσως γιατί κάποια στιγμή πονέσαμε και σηκώνουμε τείχη που μας πλακώνουν και μας πνίγουν. Δυσκολευόμαστε ν’ ανοιχτούμε, να έρθουμε σε επαφή, να δηλώσουμε το ενδιαφέρον μας, να φλερτάρουμε στηριζόμενοι στον φόβο που φωλιάζει στο μυαλό μας και μας κατατρώει.
Ένας σημαντικός παράγοντας που καθορίζει πολλούς τομείς της ζωής μας είναι οι κοινωνικές συνθήκες, οι νόρμες που έχουμε αποφασίσει για κάποιο λόγο να δώσουμε αξία και ν’ ακολουθήσουμε. Πόσοι από μας βγαίνουν εκτός παιχνιδιού γιατί θεωρούμαστε ή θεωρούμε τους εαυτούς μας μεγάλους ή μικρούς για σχέση, χωρισμένοι με παιδιά ή όχι που είχαν ήδη αρκετές ευκαιρίες στη ζωή τους, άσχημους για ν’ ασχοληθείς, όμορφους υπερβολικά για να είναι ειλικρινείς οι προθέσεις, και τόσες άλλες παρωχημένες και στενόμυαλες πεποιθήσεις που μας ποτίζουν μαζί με το γάλα στο μπιμπερό. Και πριν προλάβετε να διαφωνήσετε, κάντε μια βόλτα σε οποιοδήποτε χωριό ή επαρχία. Όχι ότι δε συμβαίνουν στις μεγάλες πόλεις.
Μεγαλώνουμε και συνεχίζουμε να δίνουμε βάση σε τέτοιους κανόνες μόνο και μόνο για να μείνουμε στο τέλος μόνοι. Ποιος μπορεί να ορίσει την καρδιά ενός άλλου ανθρώπου. Αυτό που για κάποιον είναι περιττό, για κάποιον άλλο είναι η ζωή του. Σκάβουμε και τρύπα στο έδαφος και πέφτουμε με δική μας θέληση μέσα.
Τέλος, ας μην αφήσουμε έξω την κοινωνικοπολιτική κατάσταση που επικρατεί. Εν μέσω κρίσης, ήρθε και μια επιδημία να μας αποξενώσει ακόμα πιο πολύ κι ύστερα ένας πόλεμος να μας φοβίσει και να μας αγχώσει. Άνθρωποι απολυμένοι από τις δουλειές τους, χαμηλοί μισθοί, αγωνία για το τι θα γίνει αύριο. Άνθρωποι που πάσχισαν να σπουδάσουν, να δουλέψουν και να φτιάξουν μια ζωή, ξαφνικά δίνουν μισό μισθό για ρεύμα. Ποιος έχει όρεξη για έρωτες και ραντεβού και φλερτ;
Σε σκοτεινές όμως, ίσως, εποχές, είναι που ανθίζει κι η ανάγκη μας να έρθουμε κοντά. Κι εκεί πρέπει να ποντάρουμε. Να αγαπήσουμε το ν’ αγαπάμε. Να ερωτευτούμε τον έρωτα. Να ανοίξουν οι καρδιές που έκλεισαν, να μη μείνουμε ποτέ ξανά στην εικόνα. Να ψάξουμε εκείνο το περίμενε μπροστά στη στάση του λεωφορείου.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αμάντα Δουλγεράκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
