Να πώς «κολλάμε» γέλιο λύπη κι έρωτα

Πολλές φορές «κολλάμε» γέλιο, χαρά, λύπη, βαρεμάρα, κούραση, ακόμα κι έρωτα από τους ανθρώπους γύρω μας. Είμαστε όντα της συντροφικότητας κι από την πρώτη αναπνοή του ανθρώπου πάνω στη γη μέχρι τώρα, εκατομμύρια χρόνια μετά, ζούμε και συνυπάρχουμε σε ομάδες οι οποίες ανταλλάσσουν αύρες. Τι πιο λογικό να επηρεαζόμαστε ποικιλοτρόπως από τους συνανθρώπους μας και την ψυχική τους κατάσταση.

Επιστημονικά έχει αποδειχθεί ότι δυνατά συναισθήματα, όπως αυτά της έντονης χαράς ή λύπης, έχουν τη δυνατότητα να συντονίσουν την εγκεφαλική δραστηριότητα διαφορετικών ανθρώπων, ώστε να βλέπουν το περιβάλλον ή την κατάσταση με παρόμοιο τρόπο. Αυτό αποτελεί βασικό εργαλείο της κοινωνικής αλληλεπίδρασης, ενώ ταυτόχρονα είναι ένα εργαλείο που χρησιμοποιείται από το μάρκετινγκ, τους πολιτικούς, την τηλεόραση, τον κινηματογράφο και την τέχνη. Όλοι έχουμε μελαγχολήσει ακούγοντας τη Λίμνη των Κύκνων του Τσαϊκόφσκι, έχουμε εκνευριστεί όταν η Καλίσι έκαψε τα πάντα στο King’s Landing, έχουμε πανηγυρίσει ξέφρενα όταν πήραμε το Euro. Όλ’ αυτά προέρχονται από τη μετάδοση.

Δεν είναι τυχαίο, ότι όταν θέλουμε να περιγράψουμε έναν θετικό και χαρούμενο άνθρωπο, τον χαρακτηρίζουμε σαν να ακτινοβολεί χαρά κι αισιοδοξία (radiant). Δεν είναι σύμπτωση ότι επιλέγουμε τέτοιους ανθρώπους για να γεμίσουμε μπαταρίες και να φτιάξει η διάθεσή μας. Ή το αντίθετο, να πέσουμε ψυχολογικά επειδή ο συνομιλητής μας είναι στεναχωρημένος. Όλ’ αυτά γίνονται μέσω της συναισθηματικής μετάδοσης. Κολλάμε μεταξύ μας σαν μαγνήτες. Συμπεριφερόμαστε σαν καθρέφτες- ασυναίσθητα.  Πόσες φορές έχει τύχει να αισθανόμαστε χαρά και αισιοδοξία όταν συναναστρεφόμαστε με ανθρώπους που γελάνε περισσότερο ή είναι πιο αισιόδοξοι.

Το 2007 σε έρευνα που διεξήχθη στο Imperial College του Λονδίνου, οι ερευνητές προσπαθώντας να καταλάβουν γιατί το γέλιο είναι μεταδοτικό, ανακάλυψαν πως ήχοι όπως αυτός του γέλιου, προκαλούν μια αντίδραση σε περιοχή του εγκεφάλου μας, η οποία ενεργοποιείται μόνο όταν προετοιμάζουμε τους μύες του προσώπου να κυρτώσουν. Άρα το κεφάλι μας θέλει να γελάσουμε όταν ακούμε γέλιο. Το ίδιο αποδείχθηκε και χρόνια μετά σε άλλη έρευνα που διεξήχθη από Φινλανδούς ερευνητές. Στην έρευνα αυτή, προβαλλόταν μικρού μήκους ταινίες ευχάριστες, ουδέτερες και δυσάρεστες. Παρατηρήθηκε ότι σε συγκινησιακά φορτισμένες στιγμές, οι εγκέφαλοι συντονίζονται κι οι άνθρωποι αντιδρούν παρόμοια μεταξύ τους.

Αντιγράφουμε συμπεριφορές, ακόμα και χειρονομίες ή σκέψεις ακούσια. Οι πρώτοι καθρέπτες μας είναι τα παιδιά μας. Αν κοιτάξουμε καλύτερα θα δούμε ότι αυτά αντικατοπτρίζουν τη δική μας ψυχολογία και συμπεριφορά. Οι πιο εκφραστικοί άνθρωποι κι αυτοί που μπορούν να εξωτερικεύσουν τις σκέψεις τους, αυτοί που μπορούν να δίνουν χρώμα σ’ αυτά που αισθάνονται, είναι αυτοί που εν τέλει μας επηρεάζουν πιο πολύ. Κι είναι αρκετοί οι άνθρωποι στην ιστορία που κατάφεραν με τη μεταδοτικότητά τους να συντονίσουν τον τρόπο σκέψης πολλών και να κινούν τα νήματα, είτε για καλό είτε για το χειρότερο, όπως ο Χίτλερ ή ο Ιησούς. Πρακτικές και συμπεριφορές που μελετούνται μέχρι σήμερα κι αποτελούν την επιτομή του ινφλουένσινγκ.

Όλοι έχουμε μεταδώσει και δεχτεί συναισθήματα στα πλαίσια ενσυναίσθησης επίσης και πριν προλάβετε να το αρνηθείτε σκεφτείτε πόσες φορές πατήσατε φρένο ενώ οδηγούσε κάποιος άλλος, πόσες φορές κοιτάξατε τον διπλανό σας για να βεβαιωθείτε ότι δάκρυσε κι εκείνος όταν πέθανε ο αγαπημένος σας ήρωας ή πόσες φορές εκτιναχθήκατε από το κάθισμα στο γκολ της ομάδας σας. Ναι, όλα αυτά προέρχονται από την προσπάθεια του εγκεφάλου να μιμηθεί και να οικειοποιηθεί άλλες συμπεριφορές. Ένας εγκέφαλος με χιλιάδες ακόμα αχαρτογράφητες περιοχές, που ξεκλειδώνονται διαφορετικά για κάθε άνθρωπο σαν πίστες ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού, χωρίς να ξέρουμε πότε και πώς. Με απολήξεις που δέχονται ερεθίσματα χωρίς να το επιδιώξουμε. Ο τρόπος που θα τα χρησιμοποιήσουμε είναι στο χέρι μας, ή μάλλον, στο μυαλό μας.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!