Δρόμοι που συναντώνται, πορείες που διασταυρώνονται κι ύστερα αποκλίνουν. Άνθρωποι που μένουν μαζί ή χωρίζονται κι αναμνήσεις που θέλεις να φυλάξεις ή προσπαθείς να σβήσεις. Τι μένει σ’ έναν αποχωρισμό. Τι γεύση σου αφήνει. Αυτό μετράει. Είναι η λύτρωση, η ασχήμια της στιγμής, η ανακούφιση, η απλότητα ή το δράμα. Είναι οι λέξεις κι οι σιωπές, οι αγκαλιές και τα κεφάλια που δε γυρνούν ποτέ ξανά πίσω.
Μοιάζει με θάνατο. Καμιά φορά, είναι κιόλας. Πώς μπορείς να πεις αντίο σε κάποιον που είχες αποφασίσει ν’ αγαπάς κι ήθελες να σ’ αγαπάει πίσω. Συνήθως αυτό το είδος δε σου δίνει την πολυτέλεια της προετοιμασίας ή την ευκαιρία να πεις αντίο. Νιώθεις ότι ο άλλος παίρνει ένα κομμάτι σου μαζί του και θάβεται. Το χάνεις για πάντα. Μένεις να σκέφτεσαι ποια φορά τελευταία άγγιξαν τα σώματά σας.
Όταν φεύγει κάποιος τον εκτιμάς, λένε. Γιατί όμως να μην τον εκτιμήσεις όσο είναι εκεί δίπλα σου; Γιατί να πρέπει να νιώσεις τον κόμπο στο στομάχι σου να σφίγγει μέχρι να μην μπορείς να πάρεις ανάσα; Η σχέση μας με τους ανθρώπους που αγαπάμε θα έπρεπε να καθορίζεται από αυτά που κάνουμε όταν είμαστε μαζί, όχι απ’ αυτό που αισθανόμαστε όταν είμαστε χώρια. Όσο πιο σφιχτός ο κόμπος, τόσο πιο αγαπητός ο άνθρωπος, τόσο πιο μεγάλο το κενό. Δεν ξέρεις αν θα είναι παντοτινός ή προσωρινός κι αυτό είναι πιο δύσκολο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να σκεφτείς. Μένεις παγωμένος να κοιτάς τον άλλο που φεύγει χωρίς να ξέρεις τι να κάνεις.
Αν εκείνη τη στιγμή όμως νιώσεις ότι ίσως μέσα σου να ήθελες να δεις να φεύγει, μάλλον ο αποχωρισμός έρχεται σαν λύτρωση. Δεν είσαι αναγκασμένος να πεις πως δε θέλεις οι ζωές σας άλλο να συναντιούνται. Απλώς αποχαιρετάς χωρίς αναστολές και σκέψεις να σε βασανίζουν. Βλέπεις να φεύγει κι εν τέλει αισθάνεσαι ελεύθερος, ήρεμος. Κάτι που σημαίνει ότι μάλλον δεν εκτίμησες σωστά την κατάσταση όσο ήσασταν μαζί και κατέληξες σε μια σύνδεση που η άλλη άκρη του νήματος είναι ελεύθερη.
Υπάρχει κι η περίπτωση να θες απλώς ένα διάλειμμα κι αυτός ο αποχωρισμός να είναι το έναυσμα για να βρεις το κέντρο σου. Να σας κάνει να νιώσετε ανάγκη για να είστε ξανά μαζί, ν’ αναθεωρήσετε όλα αυτά που μπορεί να οδήγησαν τον ένα από τους δύο να φύγει. Να εκμεταλλευτείτε στο έπακρο τη δεύτερη ευκαιρία που σας δίνεται. Να την κάνετε να έχει αξία κι ίσως στο τέλος ο αποχωρισμός να μην είναι πια επιλογή.
Όλοι οι αποχωρισμοί, όσο προσωρινοί και να είναι, πάντα κρύβουν μια θλίψη, μια πικρία.Πονάνε περισσότερο όταν γίνονται μ’ αγκαλιά. Ακόμα κι αν γίνεται για καλό, για μια καινούρια αρχή. Είτε πας να σπουδάσεις σε άλλη πόλη, είτε πας να μείνεις μονός σου στο διπλανό διαμέρισμα, το κενό που μένει θα σε περιμένει να το γεμίσεις ξανά με κάποιο τρόπο. Οι άνθρωποι που σ’ αγαπάνε κι εσύ μαζί τους, περιστρέφεστε σ’ έναν κύκλο χαράς και λύπης, για το κεφάλαιο που κλείνει και για το καινούριο που ξεκινάει. Γιατί τελικά, ο χωρισμός των ανθρώπων δημιουργεί κενά, που όσο είμαστε χώρια μεγαλώνουν μέχρι τη στιγμή που ίσως πέσουμε μέσα και χαθούμε, ή μέχρι τη στιγμή που θα κλείσουν και θα περάσουμε από πάνω τους σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Ίσως και να μην έπρεπε ν’ αποχωρίζονται οι άνθρωποι που αγαπιούνται κι έτσι θα έπρεπε να είναι, όμως είμαστε σταγόνες σ’ έναν ωκεανό που αλλάζει συνέχεια. Όσο κι αν προσπαθούμε να έχουμε τον έλεγχο, τελικά παρασερνόμαστε από δυνάμεις που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Στο τέλος δεν υπάρχει πιο όμορφη περιγραφή για τον αποχωρισμό από του Τάσου Λειβαδίτη:
«Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.
Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν από τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων.
Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι γίνονται οι πιό καλοί επαναστάτες.»
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αμάντα Δουλγεράκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
