Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από ξέφρενους ρυθμούς, καταιγισμό πληροφοριών και τεράστια κατανάλωση ενέργειας, γεγονός που μας ωθεί στα άκρα των αντοχών μας. Ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι με προκλήσεις, που μας δημιουργούν ένα έντονο αίσθημα κόπωσης, και σωματικής αλλά κυρίως ψυχικής.
Ακούμε τους γονείς μας να λένε ότι στην ηλικία μας είχαν παιδιά, έκαναν δυο δουλειές και είχαν και χρόνο για εκείνους και τους αγαπημένους τους. Οι ίδιοι γονείς που μόλις περπατήσαμε, γέμισαν όλες τις ώρες της μέρας μας με δραστηριότητες και υποχρεώσεις. Δε φταίνε και αυτοί αν το καλοσκεφτούμε αφού η σύγχρονη εποχή απαιτεί να εφοδιαστούμε για τη ζωή βάζοντας στην άκρη τις προσωπικές μας ανάγκες. Κάπως έτσι φτάνουμε στο όριο της εξάντλησης. Αλλά μέχρι και τότε δε σταματάμε γιατί έχουμε τύψεις ότι αν σταματήσουμε για λίγο, θα καταρρεύσουν όλα.
Έρχεται όμως η στιγμή, που το σώμα και το μυαλό μας δίνει σήμα ότι πρέπει να το πάμε πιο χαλαρά. Δεν υπάρχει πιο περίπλοκη μηχανή από τον άνθρωπο. Σαν μηχανή, όμως έχει όρια, ώρες εργασίας, κομμάτια που χρειάζονται συντήρηση. Ξεφυλλίζοντας ένα εγχειρίδιο λειτουργίας μια μηχανής θα βρούμε το troubleshooting ή αλλιώς τι μπορεί να προκαλέσει ζημιές, πως θα το καταλάβουμε και πως μπορούμε να το προλάβουμε. Κάπως έτσι λειτουργούν κι οι άνθρωποι.
Μερικά από τα σημάδια που θα μας δείξουν ότι κάτι δεν πάει καλά με το σώμα μας είναι η νύστα, η βαρεμάρα, η αναβολή των προγραμμάτων μας, η άσχημη διάθεση, ο άσχημος ύπνος και ένα σωρό βλαβερές συνήθειες που θεωρούμε ότι θα αναπληρώσουν όλα αυτά που χάνουμε. Εμείς οι ίδιοι πρέπει να αποκωδικοποιήσουμε τα σημάδια και να βάλουμε τον εαυτό μας σε αδράνεια για λίγο. Και δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό. Γιατί να αισθανόμαστε τύψεις επειδή χρειαζόμαστε λίγο χρόνο ή λίγη ησυχία σε έναν πολύβουο κόσμο; Ας κόψουμε λοιπόν λίγη ταχύτητα όσο όλα γύρω μας γυρνούν με ξέφρενους ρυθμούς. Γιατί δεν είναι κακό να μας φροντίσουν ή να ζητήσουμε βοήθεια. Δεν είναι κακό να χρειαζόμαστε χρόνο για ν’ αποφορτίσουμε πλήρως τις μπαταρίες μας.
Αν το ψάξουμε και λίγο πιο επιστημονικά θα δούμε ότι σε ένα δωδεκάμηνο συνεχούς εργασίας ορίζονται διαστήματα, οι γνωστές μας άδειες, αποχής από την εργασία. Όχι, δεν έχουν οριστεί επειδή μας αγαπάνε οι εργοδότες μας, έχουν καθιερωθεί από οργανισμούς που μελετούν την ανθρώπινη υγεία και αποδοτικότητα. Αυτές οι μέρες αποχής, αυξάνουν την αποδοτικότητά μας και βοηθούν την ψυχική μας υγεία. Παρόλα αυτά, σύμφωνα με έρευνα που διεξήχθη για λογαριασμό της ασφαλιστικής εταιρίας ΑΧΑ Healthcare, το 23% των εργαζόμενων θα έκρυβαν ένα πρόβλημα υγείας υπό το φόβο μιας δυσμενούς κριτικής, το 7% φοβάται την αντίδραση των προϊσταμένων του και το 3% ντρέπεται να αποκαλύψει τις πραγματικές αιτίες ενός προβλήματος. Κι όλα αυτά γιατί; Διότι μας έχουν εμφυσήσει από μωρά ότι αν δεν είμαστε αποδοτικοί, αν δεν είμαστε όπως πρέπει, δε θα είμαστε αρκετοί ποτέ και πάντα θα υπάρχουν καλύτεροι από μας.
Και πριν πεις ότι σε εσένα δεν έχει συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο, σκέψου πόσες φορές πιέστηκες να βγεις ακόμα και για διασκέδαση ενώ θα προτιμούσες να κάτσεις απλά ξάπλα στον καναπέ αγκαλιά με τη γάτα σου και να ακούς μουσική. Η λύση στο πρόβλημά είναι μία. Πάτα παύση, απενεργοποίησε το κινητό, το λάπτοπ, μπες σε αδράνεια. Κάνε πράγματα που σου κάνουν καλό. Φάε ό,τι θες, κοιμήσου όσο θες, διασκέδασε όσο αντέχεις και ξανά κοιμήσου. Μείνε για λίγο αδρανής και ανενεργός. Δε θα σταματήσει η γη να γυρίζει αν δεν πας στη δουλειά. Δε θα καταρρεύσει ο κόσμος αν αποφασίσεις μια μέρα να μην κάνεις τίποτα. Βγάλε από το μυαλό σου ότι είσαι υποχρεωμένος να είσαι εκεί πάντα για όλους. Όταν η κούραση σε καταβάλει το μυαλό και το κορμί θα αρχίσουν να καταρρέουν διαδοχικά. Δε χρειάζεται να φτάσεις όμως σε αυτό το σημείο. Όσο πιο νωρίς λάβεις τα μέτρα σου τόσο πιο γρήγορα θα σπάσεις την αλυσίδα που σε κρατάει δέσμιο στις υποτιθέμενες υποχρεώσεις σου.
Σκέψου πως τη μεγαλύτερη υποχρέωση την έχουμε απέναντι στον εαυτό μας. Αν δεν μπορέσουμε να βοηθήσουμε εμείς τους εαυτούς μας τότε δε θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε τους άλλους. Και δεν είναι κακό να ζητήσουμε βοήθεια είτε επιστημονική (ψυχίατρος, ψυχολόγος) είτε από τους ανθρώπους που μας αγαπάνε. Καλό θα ήταν να μην ενοχοποιούμε τις ανάγκη μας για ξεκούραση και χαλάρωση. Δε γεννηθήκαμε για να τρέχουμε. Εξάλλου πρώτα μάθαμε να περπατάμε, να πέφτουμε και να ξανά σηκωνόμαστε, να ζητάμε βοήθεια, να δείχνουμε την κούρασή μας ακόμα και να κοιμόμαστε στην αγκαλιά της μαμάς μας όταν γύρω μας γινόταν γλέντι. Δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό σε αυτό.
Είμαστε άνθρωποι εξάλλου, αν ωθήσουμε τις μηχανές μας στα άκρα θα τις καταστρέψουμε, και σε αντίθεση με τις άλλες δεν μπορούμε εύκολα ανταλλακτικά και δεν επισκευαζόμαστε το ίδιο εύκολα. Η ζωή μας είναι δώρο που πρέπει να απολαύσουμε και να χαρούμε, ώστε στο τέλος να θυμόμαστε πως κάναμε αυτά που θέλαμε, πως ζήσαμε και αγαπήσαμε και γελάσαμε και ερωτευτήκαμε αλλά και δουλέψαμε και φτιάξαμε πράγματα που διευκόλυναν τη ζωή μας.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αμάντα Δουλγεράκη
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
