Ο Τζον Λένον είχε πει πως η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν είμαστε απασχολημένοι με κάτι άλλο. Ποσό αλήθεια είναι; Μας δίνεται μια και μοναδική ευκαιρία, από όσο ξέρουμε τουλάχιστον, να ζήσουμε πάνω σ’ αυτόν τον υπέροχο μπλε πλανήτη, να βιώσουμε τα θαύματά του, να αγαπήσουμε, να γελάσουμε, να γευτούμε στο έπακρο κάθε στιγμή -γιατί άλλη ζωή δεν έχει. Όμως οι άνθρωποι σπαταλάμε τις στιγμές μας σε ανούσια πράγματα και σε δραστηριότητες που απλά μας βοηθούν να επιβιώσουμε, αποκλείοντας πολλές φορές αυτά που μας κάνουν πραγματικά χαρούμενους. Πριν ακούσω ότι η ζωή είναι δύσκολη πλέον, ότι όλα είναι ακριβά, ότι δε μας μένει χρόνος κι άλλες χίλιες δικαιολογίες, να πω ότι δε χρειάζονται πολλά για να είμαστε ευτυχισμένοι.
Ας αναλογιστούμε πόσες φορές γυρίσαμε από τη δουλειά και αισθανθήκαμε την ανάγκη να θαυμάσουμε ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα, πόσες φορές ενώ ήμασταν κατάκοποι μετά από μια κουραστική μέρα στο γραφείο, λίγο πριν φύγουμε για τα σπίτια μας, γελάσαμε με την ψυχή μας παρέα με τους συναδέλφους μας, ενώ μοιραζόμασταν μια σοκολάτα που την είχαμε κρυμμένη. Καθένας έχει τον δικό του τρόπο και λόγο για να περνάει καλά και ναι, αυτές οι στιγμές είναι λίγες και πολύτιμες και δεν αναπληρώνονται με τίποτα. Γιατί λοιπόν αναβάλουμε τόσο συχνά και χωρίς δεύτερη σκέψη όσα μας κάνουν να νιώθουμε πλήρεις και χαρούμενους; Γιατί θεωρούμε πως είτε δεν έχουμε το δικαίωμα να νιώθουμε έτσι αφού οι υποχρεώσεις τρέχουν είτε γιατί θα μας δοθεί αργότερα η ευκαιρία.
Ίσως, τελικά, να μη φταίμε απόλυτα εμείς, αλλά ο τρόπος που μεγαλώσαμε και μάθαμε να λειτουργούμε, ο κόσμος που ζούμε, η κοινωνία που απαιτεί θυσίες και το γεγονός ότι πρέπει να τους κρατάμε όλους ευχαριστημένους σε βάρος της δίκης μας ευτυχίας. Ίσως ν’ ευθύνεται και λίγο ο τρόπος που μάθαμε ν’ αναβάλουμε ξανά και ξανά τη ζωή, χάνοντας στιγμές ανεπανάληπτες, με την πεποίθηση πως πάντα θα έχουμε χρόνο πιο μετά. Όμως ο χρόνος ποτέ δεν ήταν φίλος του ανθρώπου. Ποτέ δεν ήταν φίλος κανενός. Αυτά που μας κάνουν να αισθανόμαστε καλά, δεν είναι απαραίτητα υλικά -βασικά, σχεδόν ποτέ δεν είναι υλικά-, δεν έχουν τρελό κόστος και δεν απαιτούν σπατάλη χρόνου. Συνήθως είναι πράγματα που πλέον έχουμε μάθει να κάνουμε μηχανικά, χωρίς να απολαμβάνουμε πλέον τη διαδικασία. Γιατί μάθαμε από παιδιά να παίρνουμε κάτι όμορφο και ν’ αφαιρούμε από μέσα του τη μαγεία -κι όλο αυτό γιατί οι ενήλικες είχαν χάσει τη δική τους. Για παράδειγμα, ξέρουμε ότι μια εκδρομή θα μας κάνει να χαλαρώσουμε, αλλά θα καταλήξουμε να πηγαίνουμε γιατί «πρέπει να πάμε επειδή είναι Σαββατοκύριακο, αλλιώς ποτέ θα πάμε;», αφαιρώντας τον αυθορμητισμό και κάνοντας τη δραστηριότητα κάτι τετριμμένο.
Παρατηρώντας τα παιδιά μόνο μπορείς να καταλάβεις, ποσό λάθος κάνουμε εμείς οι σοφοί ενήλικες, κάθε φορά που προσπαθούμε να βάλουμε τη χαρά και τον αυθορμητισμό τους σε καλούπια -επειδή κάποιος έκανε το ίδιο σ’ εμάς. Κι όχι, δεν εννοώ ότι πρέπει να τρέχουμε σε λιβάδια με ξέπλεκα μαλλιά σαν να είναι όλα τα προβλήματά μας λυμένα, όμως οι υποχρεώσεις και τα προβλήματα ποτέ δε σταματούν. Ας αφιερώσουμε λίγο χρόνο σε ‘μας, ας απολαύσουμε με την αγαπημένη μας μουσική το τελευταίο τσιγάρο πριν τον ύπνο, ας βάλουμε στην άκρη τον υπολογιστή κι ας βουτήξουμε τα χέρια μας στις τέμπερες να ζωγραφίσουμε, ας βγούμε για ένα ποτό μετά τη δουλειά έστω και για λίγο, ας κάτσουμε στο μπαλκόνι μια καλοκαιρινή βραδιά να κοιτάμε τα αστέρια. Για κάθε άνθρωπο ευτυχία είναι κάτι διαφορετικό, όμως όλους ο χρόνος μας πολεμάει το ίδιο. Δε χρειάζεται πολύ προσπάθεια τελικά, λίγη θέληση, κάμποση πίστη και αρκετή μαγεία για να κάνουμε μια ανιαρή στιγμή μοναδική χρειάζεται. Εν τελεί ο μεγάλος μας εχθρός, ο χρόνος, μπορεί να γίνει δάσκαλος και να μας δείξει τι πραγματικά αξίζει στη ζωή.
Συντάκτης: Αμάντα Δουλγεράκη
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
