Κάνε εικόνα. Δροσερή βραδιά, περασμένη ώρα, μέσα στο αυτοκίνητο με τον άνθρωπο που θέλεις να κάθεται δίπλα σου. Το βραδινό αεράκι να μπαίνει από τα κατεβασμένα τζάμια και να χαϊδεύει τα πρόσωπά σας, όσο το αυτοκίνητο κυλάει χαλαρά στον δρόμο. Εξάλλου δε βιάζεστε. Γιατί να βιαστείτε άλλωστε; Η ζωή δε θέλει βιασύνη. Αυτές οι μικρές στιγμές είναι που της δίνουν νόημα. Απολαμβάνετε τη βόλτα, το γεγονός ότι είστε κι οι δυο μαζί, μόνοι χωρίς παρεμβολές. Γι’ αυτή τη βόλτα κάτω από τ’ αστέρια ζεις, περιμένεις. Ανάβεις ένα τσιγάρο, βάζεις τη μουσική δυνατά και πιάνεσαι από έναν στίχο για ν’ αρχίσεις να μιλάς για τη ζωή.
Δεν είναι ότι δεν ξέρεις τον άλλο, η δεν τον έχεις ερωτευτεί γι’ αυτό που είναι. Είναι που θέλουμε πάντα να ξετυλίγουμε το κουβάρι και σαν άλλη Αριάδνη να οδηγήσουμε τον Θησέα μας έξω από τον λαβύρινθο, ή να χαθούμε μαζί μέσα σ’ αυτόν. Είναι που θέλουμε να ξεφυλλίσουμε όλες τις σελίδες της ζωής του έρωτά μας και να γράψουμε μαζί καινούριες. Ακόμα κι αν δεν είμαστε μαζί, ακόμα κι αν μόνο ο ένας νιώθει (ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουμε) ακούμε αυτά που λέει με ευλαβική προσοχή.
Κανείς δεν ανοίγεται αν δε νιώθει οικεία με τον άλλον. Δίνουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας απλόχερα, χωρίς αναστολές και δεν περιμένουμε αντάλλαγμα. Το μόνο που παίρνεις πίσω, είναι σκέψεις κι όνειρα, να τα πλάσεις και να τα κάνεις δικά σου. Ξαλαφρώνεις από το βάρος, το μοιράζεσαι και κάπως λιγοστεύει.
Είναι τόσο μεθυστικό να μιλάς για τη ζωή. Για όλα αυτά που θέλουμε να κάνουμε μαζί ή χώρια. Όλ’ αυτά που έχουμε περάσει και μας έκαναν τους ανθρώπους που είμαστε εκείνη τη στιγμή. Ποσό έχουμε πονέσει, κλάψει ή γελάσει. Μιλάμε για όλα αυτά που θεωρούμε σωστά ή λάθος και φιτιλιαζόμαστε με ιδέες. Γιατί έτσι είναι η ζωή η ίδια. Παίρνεις και δίνεις. Ακόμα κι αν νομίζεις πως μόνο δίνεις, κάνεις λάθος. Κι όσο πιο δυνατά παίζει η μουσική, τόσο πιο δυνατά μιλάμε. Ίσως την έχουμε τέρμα για να μην ακούγονται οι καρδιές μας που κοντεύουν να σπάσουν.
Μ’ ένταση και πάθος, σε μια βόλτα βραδινή, να βγάλουμε από μέσα μας το εσώψυχά μας. Ν’ ακουστούμε μέχρι τον ουρανό. Ρίχνεις κλέφτες ματιές στον άνθρωπο που κάθεται δίπλα σου και μαγεύεσαι από τη φωνή του, από την ηρεμία του. Κι έτσι, ξαφνικά, όλα γίνονται δρόμος κι εύχεσαι να μην τελειώσει η βόλτα, να μη σωπάσει η μουσική. Δε σε νοιάζει πού πας. Το μόνο που σε νοιάζει είναι ότι είστε μαζί και μιλάτε για το υπέροχο μυστήριο της ζωής. Είναι οι νότες και οι μελωδίες, τα λόγια κι οι στίχοι που λειτουργούν σαν συνδετικό, σαν κόλλα που ενώνει τους ανθρώπους. Θα περάσουν χρόνια αλλά ποτέ δε θα ξεχάσεις το τραγούδι που έπαιζε όταν σ’ εκείνη τη βόλτα φιλοσοφήσατε. Θα θυμάσαι κάθε λέξη, κάθε άγγιγμα, κάθε έκφραση του προσώπου.
Εκεί, μέσα στο αυτοκίνητο, θα ειπωθούν οι μεγαλύτερες αλήθειες, τα πιο τρέλα όνειρα. Αυτά που περάσαμε, που ζήσαμε, θα ξεδιπλωθούν σαν πέπλο και κανείς δε θα μας κρίνει. Θα εμπιστευτούμε στον άλλο πράγματα που ούτε οι φίλοι μας δεν ξέρουν καλά-καλά. Θα τον ανεβάσουμε ένα σκαλοπάτι παραπάνω στη ζωή μας. Εκεί κάπου, θα καταλάβουμε πως τελικά δε θέλουμε πολλά για να είμαστε ευτυχισμένοι.
Θα βάλουμε κι ένα τραγούδι που σημαίνει πολλά για εμάς. Που ίσως να εκφράζει αυτά που δεν μπορούμε να πούμε με λόγια ή δεν έχουμε το θάρρος. Η σιωπή θα είναι εκκωφαντική. Και πάλι θα μιλάμε για τη ζωή, ελπίζοντας πως κάτι θα αλλάξει. Θα έχουμε κάνει ένα βήμα παραπέρα, πιο κοντά στον άλλο. Μπορεί να έχουμε περάσει άπειρα ξενύχτια, εκατομμύρια συζητήσεις, όμως αυτές οι βόλτες που μιλάς για όσα σε τσούζουν με δυνατή μουσική μέσα στο αυτοκίνητο, είναι σπάνιες. Κι όπως καθετί σπάνιο, θα τις κρατάμε ασφαλείς μέσα μας για πάντα.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αμάντα Δουλγεράκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
