Από την πρώτη ανάσα μας μέχρι και την τελευταία, περιβαλλόμαστε από ανθρώπους. Μεγαλώνουμε, συνυπάρχουμε και δημιουργούμε δεσμούς με κάποιους που δεν μπορούμε να επιλέξουμε και με κάποιους που μπορούμε συνειδητά να έχουμε στη ζωή μας. Στους πρώτους, συγκαταλέγεται η οικογένειά μας, όλοι αυτοί που είτε μάθαμε ν’ αγαπάμε γιατί έτσι πρέπει, ασχέτως αν ταιριάζουμε ή όχι, είτε αγαπάμε γιατί είμαστε μέρος της ζωής τους. Στους δεύτερους οι φίλοι μας.
Οι φίλοι αποτελούν ένα είδος οικογένειας, που ενώ δε μας δένουν δεσμοί αίματος, μας ενώνουν πολλά περισσότερα. Είναι οι άνθρωποι που θα πάρεις όταν στις δυο τα ξημερώματα θέλεις να κλαφτείς που τελείωσε ένας έρωτας, αυτοί που θα κοκορευτείς για τα ακατόρθωτα κατορθώματά σου, αυτοί που θα γίνετε ρεζίλι παρέα και θα έχετε άπειρες ιστορίες γέλιου να θυμάστε και να διηγείστε (κι όχι μόνο εσείς, αλλά και αυτοί που ενεπλάκησαν άθελά τους). Οι άνθρωποι που θα είστε μαζί στα καλά και στα κακά, στα όμορφα και στ’ άσχημα. Θα μαλώνετε άπειρες φορές κι άλλες τόσες θα τα ξαναβρείτε και θα υπερασπιστείτε ο ένας τον άλλο με σθένος κι αυταπάρνηση.
Εάν σ’ όλα τα παραπάνω προστεθεί η νύχτα, τότε το κοκτέιλ γίνεται μεθυστικό. Γιατί η νύχτα από μόνη της έχει κάτι το μαγικό. Είναι λες και το πέπλο της κάνει τους ανθρώπους ν’ ανοίγονται, ν’ αποδεσμεύονται, να γίνονται πιο θαρραλέοι. Γινόμαστε τολμηροί, ίσως γιατί νιώθουμε πως το σκοτάδι μπορεί να κρύψει τις αδυναμίες μας και τους φόβους μας. Οι άνθρωποι που είναι γύρω μας εκείνες τις ώρες, είναι αυτοί που θα μας κάνουν να νιώσουμε ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Θα θεραπεύσουν τις φοβίες μας, θα γαληνέψουν την ψυχή μας, πολλές φορές και το σώμα μας. Θα μας δώσουν μια αχτίδα φωτός μέσα στο σκοτάδι του μυαλού μας.
Άλλωστε ίσως τελικά είμαστε, εκτός όλων των άλλων, νυχτόβια όντα και λειτουργούμε καλύτερα στο σκοτάδι.Ίσως επειδή από εκεί προερχόμαστε ή επειδή όλοι κρύβουμε κάτι σκοτεινό μέσα μας που θέλουμε να μοιραστούμε. Μια τρέλα που κολλάει σαν κομμάτι από παζλ με τις τρελές άλλων ομοίων μας. Ένα παζλ, που θα μας εκπλήξει η εικόνα που θα σχηματιστεί.
Δε γεννιόμαστε για να είμαστε μόνοι. Δε θέλουμε να είμαστε μόνοι. Βασικά, δεν πρέπει να μένουμε μόνοι. Από παιδιά μαθαίνουμε, ακόμα κι αν στο δρόμο το ξεχνάμε ή ξεστρατίζουμε, να δενόμαστε μ’ αυτούς που νιώθουμε ότι μαζί γινόμαστε υπεράνθρωποι, ότι υπάρχει κάτι μικρό στον άλλο που κολλάει σαν μαγνήτης στη δίκη μας ψυχοσύνθεση. Στο τέλος της μέρας, μαζί θα καταστρώσουμε τα σχέδια για την επόμενη. Μαζί θα εξαφανιστούμε από τον κόσμο που μας πιέζει.
Τα βράδια με φίλους μας αλλάζουν. Είναι μνήμες που θα μας συντροφεύουν για πάντα, ακόμα κι αν αλλάξουν οι άνθρωποι, ακόμα κι αν χωριστούν. Η θεραπεία της ψυχής μας που μάς παρέχεται δωρεάν. Φάρμακο, γιατρικό, για το οποίο έχουν γίνει άπειρες μελέτες κι όλες καταλήγουν σ’ ένα και μόνο αποτέλεσμα: είμαστε προγραμματισμένοι να ζήσουμε τα βράδια με τους φίλους μας.
Τα γέλια και οι άκυρες συζητήσεις της νύχτας, οι μουσικές, τα ποτά και τα δάκρυα, οι αγκαλιές κι όλα αυτά που μας γεμίζουν. Κι είναι τόσο μικρά τα πράγματα, που μπορεί στο φως της μέρας να χάνουν το νόημα ή τη δύναμή τους, αλλά εμείς ξέρουμε τι σημαίνουν για εμάς, και πώς αυτά τα τόσο μικρά κι ασήμαντα κομμάτια μάς κρατάνε ακέραιους. Οι φίλοι είναι οι συνδετικοί κρίκοι με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας. Κρίκοι σε μια αλυσίδα τεράστια, χωρίς αρχή και τέλος. Όσο περισσότεροι αγαπημένοι άνθρωποι, τόσο μεγαλύτερη η αλυσίδα που θα περικλείει τα θέλω και τα μπορώ μας. Αυτά τα ξενύχτια, τα τόσο υποτιμημένα είναι που κρατάνε τον κόσμο μας σε κίνηση και το μυαλό μας σ’ εγρήγορση. Έχουμε κάτι να περιμένουμε.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αμάντα Δουλγεράκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
