Κάποτε ο Σωκράτης είπε πως «φιλία είναι μια ψυχή που κατοικεί σε δυο σώματα». Ένας δεσμός, που πολλές φορές είναι ισχυρότερος ακόμα κι από αυτόν του αίματος. Γιατί, ενώ δεν προερχόμαστε από κοινή οικογένεια, δεν έχουμε βιώσει τις ίδιες καταστάσεις, φαινομενικά είμαστε αταίριαστοι, πάντα θα υπάρξει αυτός ο άνθρωπος που μόλις τον γνωρίσεις θα νιώσεις πως κοιτάς σε καθρέφτη.
Ένα από τα ελαττώματά μας, είναι πως εύκολα θεωρούμε δεδομένους κάποιους δεσμούς, που μπορεί από τη μια να έχουμε παλέψει για να χτίσουμε αλλά από την άλλη δεν καταλαβαίνουμε πως πρέπει μα συνεχίσουμε να παλεύουμε. Πολλές φορές αναλωνόμαστε σε πρόσκαιρες καταστάσεις, δίνοντας, λανθασμένα, βαρύτητα εκεί, παραμερίζοντας αυτά που πραγματικά μετράνε. Από τη ζωή μας θα περάσουν πολλοί άνθρωποι, άλλοι για να μείνουν κι άλλοι για να πάρουν ή να δώσουν κάτι και να φύγουν. Δεν είναι δύσκολο να μας πλανέψει και να μας ξεμυαλίσει κάτι παροδικό, γιατί ίσως κατά τη διάρκεια αυτής της στιγμής περνάμε καλά και θεωρούμε ότι θα είναι πάντα έτσι. Ίσως έχουμε δεδομένη την αποδοχή και την αγάπη του φίλου μας και πιστεύουμε πως θα είναι εκεί ό,τι και να γίνει. Αντί να επενδύσουμε στον άνθρωπο που θα είναι εκεί μαζί μας, ψάχνουμε να επιβεβαιώσουμε πως είμαστε όντως αγαπητοί σε πολλούς, παραμελώντας τα άτομα που πραγματικά μας αγαπούν και μας αποδέχονται χωρίς να χρειάζεται να μοστραριστούμε για να τους κερδίσουμε.
Ο τρόπος να κρατήσουμε μια φιλία ουσιαστική είναι ένας και πάντα ένας ήταν. Να νοιαζόμαστε. Να επενδύουμε στον άνθρωπό μας χρόνο και συναισθήματα. Να νιώθουμε τις ανάγκες του, όπως αυτός νιώθει τις δικές μας. Στη φιλία παύεις να λειτουργείς σαν να δίνεις προσοχή στο πιο δικό σου, εσωτερικό κομμάτι. Επενδύεις βαθιά, πιο βαθιά από τον έρωτα πολλές φορές. Χτίζεις μια σχέση έχοντας την αίσθηση της θαλπωρής, την αίσθηση ότι είσαι «σπίτι» σου, ότι είσαι ο εαυτός σου, γυμνός, μπροστά στον άλλο κι είσαι εντάξει μ’ αυτό. Τίποτα παροδικό δεν μπορεί να αναπληρώσει αυτά τα συναισθήματα.
Ίσως αναρωτηθείς πώς ξέρεις πού πρέπει να δώσεις έμφαση και πώς να ξεχωρίσεις τους ανθρώπους που ήρθαν για να μείνουν στη ζωή σου. Η λύση είναι απλή. Στην πρώτη σου αναποδιά, στην πρώτη σου μαυρίλα, ανησυχία ή δυσκολία θα δεις ποιος θα είναι εκεί για σένα. Συνήθως η παρέα είναι εκεί στα εύκολα και τα ευχάριστα, όταν όμως αλλάξει η διάθεση, λίγοι θα μείνουν πίσω. Ίσως σκεφτείς πως εσύ ποτέ δεν αδίκησες τον φίλο σου, όμως σκέψου αν υπήρξε κάποια στιγμή στη ζωή σου που θα ήθελες να είσαι εκεί για εκείνον και δεν ήσουν. Αν υπήρξε ένας άνθρωπος που νιώθεις πως άδικα έφυγε από κοντά σου γιατί απλώς τον παραμέλησες.
Όλοι θα ενθουσιαστούμε από μια καινούρια γνωριμία κι ίσως ανακαλύψουμε στην πορεία ότι μας δένουν κοινά. Όμως πάντα κάτι μέσα μας θα υπάρχει που θα μας κάνει να επιστρέφουμε στους ανθρώπους-καθρέφτες μας. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, τελικά δε μιλάμε γι’ αποκλειστικότητα, εξάλλου οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά όντα. Μιλάμε για εκείνον τον έναν άνθρωπο που είχες το θάρρος να πάρεις τηλέφωνο στις 4 τα ξημερώματα να του πεις ότι δεν είσαι καλά και θα έρθει σπίτι σου μόνο και μόνο για να σου κάνει μια αγκαλιά. Χωρίς περιορισμούς κι εκπτώσεις, ενώ στο τέλος δε θα ζητήσει τίποτα γι’ αντάλλαγμα. Αυτούς τους ανθρώπους θέλουμε στη ζωή μας. Αυτοί οι άνθρωποι αξίζει να γίνουμε κι εμείς για τους άλλους.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αμάντα Δουλγεράκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
