Βγαίνει δε βγαίνει η νύχτα και εσύ μετάνιωσες και λίγο που τελικά δε βγήκες έξω με την παρέα σου, για να ξεχαστείς. Δεν ήταν και η πιο εύκολη εβδομάδα, άλλωστε. Αυτό το βράδυ της Παρασκευής, είχε όλες τις προϋποθέσεις να είναι ρομαντικά δομημένο, αλλά είναι μοναχικό. Ας ευχηθούμε όλοι τώρα να είναι για λίγο. Ας ευχηθούμε να είναι έτσι μόνο προς το παρόν. Ίσως, αν το ευχηθούμε τώρα όλοι μαζί, τότε ίσως ολόκληρο το σύμπαν επηρεαστεί και πριμοδοτήσει τα όνειρά μας. Ίσως τους δώσει προτεραιότητα.
Ήταν το πρόσωπο, που σε κράτησε μέσα. Την κούραση την πάλευες, άλλωστε δεν θα ήταν η πρώτη φορά. Αλλά τι σημασία είχε να ετοιμαστείς, να βγεις έξω απόψε βράδυ και να αναλωθείς στα ίδια με τους ίδιους; Ήθελες να είσαι ο εαυτός σου στην απολύτως ειλικρινέστερη εκδοχή του. Ήθελες, αν σου πει πως έρχεται, να έρθει και να σε βρει για πρώτη φορά στον καναπέ με τις πιτζάμες. Και το μαλλί ατημέλητο να κρύβει τα μάτια σου, που προδίδουν τον έρωτα. Που προδίδουν το γαμημένο κόλλημα που έχεις φάει. Να δει πως περιμένεις εκεί, περνώντας αυτή τη Παρασκευή παρέα με ένα κινητό στο χέρι περιμένοντας ένα μήνυμα.
Περιμένεις τόσο έντονα και ειλικρινά για τον ερχομό αυτό, σαν να τον περίμενες χρόνια. Από τότε που από παιδί δεν γνώριζες εξόδους, έρωτες, μπερδεμένα συναισθήματα και καταστάσεις. Δεν είχες καν κινητό να περιμένεις ένα μήνυμα, να υπομένεις καρτερικά μπας και πάρει την απόφαση να αλλάξει την κοινή σας τύχη. Δεν ήταν τότε εκεί, μα εμφανίζεται τώρα στη ζωή σου και την αναστατώνει. Και νιώθεις πρώτη φορά την επιθυμία να προσκαλέσεις στο σπίτι σου όλα τα όνειρα που το πρόσωπο αυτό θα φέρει μαζί του.
Αυτή η Παρασκευή δεν είναι το ίδιο ευχάριστη, αν δεν επικοινωνήσουμε. Μα αν δεν το κάνουμε τώρα, τότε πότε; Αν δεν στείλουμε αυτό το μήνυμα τώρα, τότε πότε θα το στείλουμε; Τώρα που μπορούμε να επικοινωνήσουμε πιο άμεσα από ποτέ, να πούμε πιο γρήγορα από ποτέ άλλοτε πόσο θέλουμε ο ένας τον άλλο, είναι ξενέρα, είναι βλακεία να μη το κάνουμε. Ας μην δώσουμε άλλο χώρο στον χρόνο μας και ας μην σπαταλήσουμε άδικα άλλα τόσα δευτερόλεπτα και στιγμές. Ας μην ξενερώνουμε τους εαυτούς μας και ας πούμε γρήγορα ότι αυτή την Παρασκευή βράδυ μείναμε μέσα ο ένας για τον άλλο. Ας κάνουν και κάτι καλό αυτά τα κινητά, που μόνο απόσταση λένε πως φέρνουν.
Τα βράδια αυτά, που κρατάς το κινητό σου στο χέρι και το κεφάλι γέρνει στο μαξιλάρι, που χαζεύεις μία προς μία τις εφαρμογές σου και τρέμουν τα ακροδάχτυλα τι θα πεις στην επόμενη απάντηση, αν στείλει τελικά…
Και βλέπεις ξάφνου να πληκτρολογεί, μα σταματάει. Αργεί να έρθει η απάντηση και συνεχίζει να πληκτρολογεί. Και μετά σταματάει ξανά. Και από μέσα σου λες «έλα, πες το γαμώτο! Θα με πάρει ο ύπνος…». Και σκέφτεσαι να στείλεις μία φορά ακόμα.
Κι έπειτα σκέφτεσαι αν πρέπει να ξαναστείλεις εσύ πρώτα. Σκέψεις για το αν έχει καταλάβει ότι γουστάρεις και σε ταλαιπωρεί πάνε κι έρχονται στο μυαλό σου. Κι αν όλα αυτά ισχύουν, τότε… τι θα γίνει μέχρι το τέλος αυτής της βραδιάς;
Αυτό το βράδυ η αϋπνία δε μας συντροφεύει τυχαία. Πιστεύουμε πως αξίζει να ξενυχτίσουμε μαζί. Πιστεύουμε πως αυτό το βράδυ κρύβει στα σκέλια του μία ολόκληρη άλλη ζωή. Και να θέλαμε να κοιμηθούμε δεν μπορούμε. Αδημονώ να έρθει το μήνυμά σου, όπως τότε. Να τα πούμε ξανά, όπως δεν τα είχαμε πει ποτέ πριν. Έχει πάει ήδη αργά. Μην το κουράζουμε.
Γιατί αυτά τα βράδια δεν βγαίνουν, μα βγαίνει η ψυχή μας. Σαν ατελείωτος αγώνας δρόμου μοιάζει. Και δε λέει να κουραστούμε και να το κουράσουμε κι άλλο.
Αν βλέπεις το μήνυμά αυτό, τότε να ξέρεις πως απόψε σε προκαλώ να στείλεις και να τα πούμε. Έλα από το σπίτι. Αυτό το βράδυ έμεινα μέσα για σένα. Έλα.
Επιμέλεια Κειμένου Μανώλη Βαμβουνάκη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Μανώλης Βαμβουνάκης
