Αν ταξιδεύαμε την Ευρώπη με τρένο θα ήμασταν λιγάκι περισσότερο ρομαντικοί. Καθόλου συνηθισμένοι κι επαναλαμβανόμενοι, καθόλου εγκλωβισμένοι στο βαρετό πρόγραμμα Δευτέρας -Παρασκευής, καθόλου ίδιοι, ίσως καθόλου εμείς. Θα ήμασταν ίσως κατά κάποιον τρόπο, κάποιοι άλλοι. Και καθισμένοι απέναντι εμείς οι δύο, μέσα στο τρένο, κλεισμένοι μόνοι μας σε μία καμπίνα και περιτριγυρισμένοι απ’ τον έρωτα, που εκδηλώνεται στις συζητήσεις τις τόσο απλές και τόσο δικές μας, θα βρίσκαμε να πούμε τα λόγια που δε λέμε.
Αν ταξιδεύαμε την Ευρώπη με τρένο δε θα ήταν απλώς εμπειρικά ηδονικό το ταξίδι. Θα ήταν κάτι από εμάς, όπως είμαστε τώρα, κάτι σχεδόν ερωτευμένο. Εσύ να κρατάς ένα βιβλίο και να σηκώνεις το βλέμμα και μαζί να κάνουμε όνειρα, πως τάχα το δικό μας έρωτα θα τον γράψουν οι ιστορίες. Κι ύστερα να γελάμε και να λέμε ξανά πώς γνωριστήκαμε, πως δεν αρέσαμε ο ένας στον άλλο απ’ την πρώτη φορά και πως τέλος τα ετερώνυμα ηλεκτρόνια της καρδιάς μας δέθηκαν για να δεθούν. Δέθηκαν για να ενώσουν δυο κόσμους.
Γι’ αυτό σε ταξιδεύω τώρα στην Ευρώπη με το τρένο και γι’ αυτό με ταξιδεύεις. Ταξιδεύουμε παράλληλα και μαζί, λες κι είμαστε τώρα βγαλμένοι από άλλη εποχή. Ο έρωτάς μας περνά απ’ τους χρόνους κι επαναλαμβάνει στον κόσμο ό,τι αξίζει να επαναληφθεί.
Μονάχα οι ράγες του τρένου μένουν στάσιμες στο ταξίδι αυτό κι όλα τα άλλα εξελίσσονται. Θες τώρα να κάνουμε στάση στο γραφικό Παρίσι και να σκαρφαλώσουμε τον πύργο του Άιφελ, να ζωγραφίσει τα πορτραίτα μας ένας ζωγράφος της ρομαντικής εποχής, θέλεις να αγαπηθούμε ξανά. Ερωτεύεσαι στα ταξίδια, όπως και να έχει. Άλλωστε τις στιγμές ερωτεύεσαι, έτσι δεν είναι;
Οι σιδηροδρομικές γραμμές διατρέχουν όλη την Ευρώπη και περνούν από τοποθεσίες ειδυλλιακές. Φωτίζουν ό,τι έμεινε αφώτιστο σε αυτή τη σχέση, διώχνουν το σκοτάδι και μας φέρνουν πιο κοντά. Στη Σκανδιναβία δοκιμάζεται η υπομονή μας, καθώς τρέχουμε παράλληλα και δίπλα προς τους παγωμένους ποταμούς και τα φιόρδ. Ό,τι είχε παγώσει μεταξύ μας, βρήκε τον ήλιο του. Ό,τι δεν κάναμε, λέμε τώρα πως θα κάνουμε.
Τα δέντρα και τα δάση έχουν υποστεί βαρύ χειμώνα και τα κοιτάζουμε μέσα από την καμπίνα μας και συμφωνούμε, πως όλος ο παγετώνας κάποτε θα παύσει τόσο απότομα για να αναγεννηθεί ό,τι είχε μείνει παγωμένο και στάσιμο, να ανθίσει πάλι. Για αυτό ταξιδεύουμε την Ευρώπη με τρένο. Για να ανανεωθούμε, γιατί το έχουμε ανάγκη. Αμφότεροι το αποζητούμε.
Αν ταξιδεύαμε την Ευρώπη με τρένο δε θα ήταν οι στάσεις, μα οι στιγμές. Και θα κάναμε μόνο πέντε στάσεις σε πέντε πόλεις. Αρκούν τα σημεία αυτά για να αφήσουμε τα σημάδια μας σε αυτόν τον κόσμο, ότι υπήρξαμε μαζί κι ερωτευμένοι. Θα υπάρχουν στα λουκέτα πάνω στις γέφυρες, ασήκωτες πλέον κι όμως θα μας σηκώνουν, για να θυμίζουν τα πέντε αυτά σημεία του χάρτη πως κάποτε ενώθηκαν οι πέντε μας αισθήσεις κι ερωτεύτηκαν. Κι ερωτευτήκαμε και εμείς και μπερδεύτηκαν τα παράλληλα σύμπαντά μας κι ό,τι έμεινε να θυμίζει κάτι από εμάς.
Αν ταξιδεύαμε την Ευρώπη με τρένο, θα κάναμε μία στάση στο Cinque Terre μεταξύ Levanto και La Spezia της Ιταλίας. Θα τρέχαμε να προλάβουμε να δούμε και τα πέντε πολύχρωμα παραδοσιακά χωριά που απλώνονται σε δεκαοκτώ μόλις χιλιόμετρα κι ύστερα θα φεύγαμε για Γερμανία. Προς Central Rhine Railway μεταξύ Bingen και Koblenz θα πάμε, στην κοιλάδα του Ρήνου θα νιώθουμε βγαλμένοι από μεσαιωνικά παραμύθια κι εποχές. Πρίγκιπες και πριγκίπισσες της περασμένης ιστορίας θα μας κοιτούν περίεργα. Θα έχουν μπερδευτεί οι εποχές μα αν το σκεφτείς, πόσες γενιές πίσω ερωτεύτηκαν μόνο και μόνο για να ερωτευτούμε εμείς;
Αν ταξιδεύαμε την Ευρώπη με τρένο, θα ήθελες να γνωρίσουμε το εξτρίμ και περιπετειώδες. Να δοκιμάσουμε και να δοκιμαστούμε. Στο Glacier Express μεταξύ Zermatt και St Moritz της Ελβετίας θα ήθελες να κατέβουμε και να χαθούμε κάτω απ’ τις χιονισμένες παρυφές των βουνών ή να χαθούμε στο δασώδες βουνό του Semmering της Αυστρίας για να πούμε όσα ποτέ δεν είπαμε.
Αν ταξιδεύαμε την Ευρώπη με τρένο δε θα ήταν οι στάσεις, μα οι στιγμές. Οι στιγμές περισσότερο μέσα στη καμπίνα μας. Που θα ξυπνάμε μαζί και θα κοιμόμαστε αγκαλιά, που θα είναι ασυνήθιστο για τη μέχρι τώρα πορεία της σχέσης μας όλο το ταξιδιάρικο φευγιό που τώρα βιώνουμε παρέα.
Είναι όμορφα τα ταξίδια και είναι ακόμα ομορφότερα όταν γίνονται με τους δυο μας, σε μία ρομαντική καμπίνα, χωρίς πολλά-πολλά και χωρίς πολλούς. Περνώντας δίπλα απ’ την ιστορία και τους ανθρώπους, χωρίς να γνωρίζουμε τα πάντα μα συναισθανόμενοι ό,τι βλέπουμε τώρα. Μαζί. Σε ένα τρένο. Κι αυτό αρκεί.
Αν μόνο πεις το «ναι» σε ένα ταξιδιάρικο ταξίδι μας στην Ευρώπη με τρένο, μονάχα τότε, ίσως ολοκληρωθούν τα ανολοκλήρωτα, ίσως αναγεννηθούν παράλληλοι κόσμοι για να χωρέσουμε ό,τι δε θα χωρέσουμε σε αυτή τη ζωή.
Επιμέλεια Κειμένου Μανώλη Βαμβουνάκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μανώλης Βαμβουνάκης
