«Little by little, one travels far». Λίγο-λίγο, κάποιος ταξιδεύει μακριά. Κάποιος ξεκινά για το μεγαλύτερο ταξίδι της ζωής του. Κάπου, κάπως, σήμερα, κάποιος πήρε την απόφαση πως θέλει να γυρίσει όλο τον κόσμο. Στο τέλος της ημέρας, όμως, το μετάνιωσε, γιατί, λέει, δεν είχε λεφτά.
Όλοι αγαπάμε τα ταξίδια. Ίσως εκεί οφείλονται οι εκατομμύρια αεροπορικές πτήσεις που γίνονται κάθε χρόνο. Σήμερα θα ταξίδευες άνετα για να συναντήσεις τον έρωτα της ζωής σου ή κάποιον φίλο από μακριά, έτσι δεν είναι;
Ίσως νομίζεις, πως τα ταξίδια είναι ακριβά. Πως το να ταξιδέψεις απαιτεί πολλά λεφτά. Κι ίσως δεν ταξιδεύεις, γιατί βρίσκεσαι σε οικονομική στενότητα ή γιατί περιμένεις τον έρωτα της ζωής σου να σκαρφαλώσετε μαζί στον πύργο του Άιφελ να δείτε τη θέα, μα εκείνος δεν έχει έρθει ακόμα. Ή μπορεί πράγματι οι φίλοι σου να μην μπορούν αυτή την εποχή ή τα ξενοδοχεία να είναι πράγματι πολύ ακριβά. Ή μπορεί να είσαι σπιτόγατος και πράγματι, δε διαφωνώ, το σπίτι σου είναι κομμάτι σου και νιώθεις την ασφάλεια και τη ζεστασιά του σε αυτό.
Κοίτα να ταξιδεύεις, όμως. Να ταξιδεύεις, ακόμη κι αν οι φίλοι σου βαριούνται ή δουλεύουν ή δεν μπορούν ή ακόμη αν σου λένε πως αυτά δεν είναι για αυτούς. Να ταξιδεύεις μόνος και να ταξιδεύεις χωρίς πολλά-πολλά. Με λιγοστά ρούχα κι ακόμη πιο λίγα λεφτά. Να ταξιδεύεις μένοντας σε φτηνιάρικα χόστελ με δέκα αγνώστους. Όλο και κάτι θα έχουν να σου πουν, όλο και κάπου θα έχουν να σε πάνε.
Κάνε γνωριμίες. Με ανθρώπους που θα σε πάνε από εδώ και από ‘κει, που θα σε ταρακουνήσουν συναισθηματικά, πνευματικά, σωματικά, που θα ξυπνήσουν ό,τι πιο προοδευτικό ίσως κοιμάται σήμερα στο μυαλό και την καρδιά σου και θα σου χαλάσουν το τουριστικό πρόγραμμα, που τόσο καλά είχες οργανώσει.
Να ταξιδεύεις ακόμη οικονομικότερα με προγράμματα, με μη κυβερνητικές οργανώσεις, με εθελοντές ανά τον κόσμο, με summer schools, με υποτροφίες. Μα να ταξιδεύεις για τους ανθρώπους, όχι για τα μέρη. Όσο και αν επιμένουν να λένε μερικοί, πως στο τέλος πρέπει να δένεσαι με τα μέρη κι όχι με τους ανθρώπους, εσύ φρόντισε να δεθείς με εκείνους που μιλούν.
Να κρατάς μία πετσέτα, ένα βιβλίο, να ξυπνάς αργά και να μην επισκεφθείς όλα τα μουσεία ή όλα τα αξιοθέατα. Αντί για αυτό, βγες με αγνώστους και ξένους έξω την ημέρα και τα βράδια. Μάθε απ’ αυτούς που θα σου μιλήσουν για τη ζωή τους και δέξου ευγενικά, ακόμη κι αν βαριέσαι, τις προσκλήσεις για προκλήσεις. Και ας μην καταλαβαίνεις τίποτα από όσα ακούς.
Στη φράση του Doug Lansky, κατά την οποία ο ταξιδιώτης βλέπει ό,τι βλέπει και ο τουρίστας βλέπει ό,τι έχει έρθει να δει, πρέπει να σημειωθεί πως ο ταξιδιώτης ξοδεύει ελάχιστα χρήματα και συλλέγει εκατομμύρια εμπειρίες, σε αντίθεση με τον τουρίστα, που ξοδεύει πολλά χρήματα και στο τέλος αποχωρεί μονάχα με μερικές φωτογραφίες απ’ τα αξιοθέατα, όπως τότε που τα έβλεπε διαδικτυακά.
Τα κτίρια δε μιλάνε, οι χώρες και τα τοπία δε λαλούν. Οι άνθρωποί τους αξίζουν όλα τα λεφτά. Και το οφείλεις στις αισθήσεις σου να δοκιμάσεις νέα πράγματα. Γιατί είναι μοναδικά μοναδικό να περπατάς εκεί που ποτέ δε φανταζόσουν πως θα περπατούσες, εκεί που τώρα αντικρίζεις το ηλιοβασίλεμα και τα τοπία που περιγράφουν τα βιβλία που διαβάζεις και τις ταινίες που βλέπεις.
Να θυμάσαι πως οι ιστορίες των ανθρώπων είναι η κουλτούρα του λαού τους. Και να θυμάσαι, πως όποιος ταξιδεύει πολύ, ξέρει πολλά. Το ζήτημα όμως είναι να μετακινείσαι, να αλλάζεις, να μην ταξιδεύεις για να πας κάπου, αλλά για να πας. Να ταξιδεύεις όχι για να αλλάξεις μέρος, μα για να αλλάξεις ιδέες. Για να ανανεωθείς και να ανανεώνεις τον κόσμο σου.
Και μην ξεχνάς, πως όλα κι όλοι σε περιμένουν. Γι’ αυτό μην περιμένεις κάποιον ιδιαίτερο λόγο για να την κάνεις. Θα βρεις το λόγο εκεί. Ποιος ξέρει, άλλωστε, τι θα συναντήσεις στον επόμενο προορισμό; Ποιος ξέρει ποιοι και πόσα σε περιμένουν στον ολοστρόγγυλο πλανήτη Γη;
Επιμέλεια Κειμένου Μανώλη Βαμβουνάκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μανώλης Βαμβουνάκης
