Τώρα που έκανες τον κόπο να φύγεις, λείπεις ένα παραπάνω. Από το κοινό μας μονοπάτι, άνοιξες νέο δρόμο και την έκανες. Έδωσες ό,τι ήταν να δώσεις και έφυγες αθόρυβα μην σε ακούσει άνθρωπος. Αποζημίωσες ό,τι ζημίωσες και την έκανες για νέους προορισμούς. Δεν ταιριάζουν όλοι με όλους, είπες και έκλεισες πίσω την πόρτα.
Παρεμπιπτόντως, εσύ έδωσες εξηγήσεις – καθόλου συνηθισμένο στις μέρες μας – αλλά έφυγες. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από εκείνους που δίνουν εξηγήσεις. Καμία ελπίδα δεν αφήνουν στον ορίζοντα, κλείνουν τα ενδεχόμενα. Ούτε κι εσύ θα επέστρεφες. Και ας έφυγες απάνω στα σχέδια που κάναμε, απάνω στις εποχές που λέγαμε πως είναι πραγματικά πρωτόγνωρο αυτό που βιώνουμε, πως πράγμα όμοιο δεν είχαμε νιώσει ποτέ. Έδωσες εξηγήσεις και ήσουν εντάξει. Καμία αταξία δεν προκάλεσες σε εσένα. Στο σύμπαν προκλήθηκε αταξία. Όλοι ξαφνιάστηκαν που δυο ενωμένοι κόσμοι χάνονταν τώρα και γίνονταν δύο.
Πώς θα περνάνε οι εποχές; Πώς θα του τη δώσει του αύριο να μας αναστατώσει πάλι; Περίεργα παιχνίδια παίζει η ζωή. Ποια ασχολία να βρούμε για να ξεχαστούμε; Για να περάσουν οι μήνες, να περάσουν οι μέρες που δεν περνάνε, που κάνουν κύκλους ξανά μανά και φτου από την αρχή… Σαν από σίριαλ σε επανάληψη κατάντησαν οι μέρες μακριά σου. Λόγια και γράμματα εξομολογητικά, μηνύματα στο κινητό που παρακαλούν να σε δουν, αν και όποτε επιστρέψεις από εδώ. Δε θα επιστρέψεις. Είναι γνωστό αυτό.
Ερχόμαστε αντιμέτωποι με το μέλλον, αλλά δεν ερχόμαστε από το μέλλον. Ούτε προβλέψεις, ούτε μαντεψιές, ούτε προφητείες. Ποιος θα πιθανολογήσει το χωρισμό σε μία σχέση που βαίνει καλώς; Ποιος θα πιθανολογήσει δηλαδή τέτοια έκβαση με πιθανότητες που αγγίζουν τη βεβαιότητα;
Χειρότερες δε, είναι εκείνες οι στιγμές που απογοητεύονται όλοι. Όχι μόνο εσύ. Το βιώνεις παρεϊστικα, γιατί σε νιώθουν όλοι. Γιατί έβλεπαν όλοι ότι πήγαιναν καλά τα πράγματα. Και αυτό που σου λένε ύστερα, πως τάχα δεν ήταν γραφτό; Πόσο ενοχλητικό; Όποιος κοιτάζει από ψηλά, αν κοιτάζει, να μας αφήσει λίγο να γράψουμε κάτι και μόνοι μας στο βιβλίο της ζωής μας. Κι ας είναι γεμάτο ορθογραφικά λάθη. Θα μάθουμε από αυτά. Κυρίως να υπομένουμε και να αντέχουμε, όταν συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχει πια το όνειρο που θέλαμε να έρθει ντυμένο σε πραγματικά γεγονότα. Που θα ήσουν εσύ ή θα ήταν τέλος πάντων κάτι από σένα.
Μα θα το ρωτήσω απλά και ξεκάθαρα, σαν να απολογούμαι ενώπιον του πιο αυστηρού κριτή, του Θεού, ή του πιο αυστηρού δικαστή στον κόσμο: Πώς να αγαπήσω έναν κόσμο που δεν είσαι μέσα; Όταν χωρίζεις δε χωρίζεις απλώς με τον άλλο, αλλά και με ένα κομμάτι σου που είχε πλήρως ταυτιστεί μαζί του. Αναγκάζεσαι να αποχωριστείς όχι απλώς τον άνθρωπο αυτόν και το φευγιό του, αλλά και όσα πλέον στη δική σου ζωή δε θα κάνεις γιατί κατά μόνας δεν υπάρχει λόγος να τα κάνεις πια. Μάταιος κόπος που λένε. Και όσα αγαπούσες μένουν πίσω, γιατί αγαπούσες παράλληλα σε ένα παράλληλο κόσμο. Τον κόσμο σας.
Οι εκδρομές, τα ταξίδια, οι παρέες που μοιραζόσασταν, οι μέρες που κόβατε στη μέση όλα τα περιττά για να βρείτε χρόνο, τα σχέδια που ακύρωσες για να ικανοποιήσεις τον κοινό σας δρόμο, η άλλη μεριά του κρεβατιού που μένει άδειαι. Σχεδόν όλα εκφράζουν τώρα ένα μεγάλο τίποτα, τόσο μοιραία δομημένο, έτοιμο να διαλύσει γη και πλανήτες.
Είτε από επιλογή, είτε από χάζι, θα περιμένεις λίγο ακόμα να κάνεις φίλη την υπομονή και φίλο τον πόνο της μοναξιάς. Θα σε κοιτούν κατάματα και θα σε κρατούν να προχωράς με αργό το βήμα, μα σταθερή καρδιά. Για να οικοδομήσεις και πάλι από το μηδέν όσα ο εμφύλιος έρωτάς σας διέλυσε από τον κοινό σας κόσμο.
Και όλα αυτά, όχι για να γλυτώσεις από τη μνήμη. Για να μπορέσεις απλώς να συμβιώνεις μαζί της γλυκά, σε έναν κόσμο που δεν είναι μέσα εκείνο το άλλο μισό. Σε έναν έρωτα που αποφάσισε να έχει σκόρπιο και ανοιχτό τέλος. Γεμάτο ελπίδα, σαν τις ταινίες με ανοιχτό τέλος. Που το αφήνουν πάνω σου να το διαλέξεις εσύ και να διαλέξεις την έκβαση που περισσότερο θέλεις και αγαπάς, να κάνεις μία ακόμα ιστορία, που σου ταιριάζει για να ζεις και να ελπίζεις.
Fin.
Επιμέλεια Κειμένου Μανώλη Βαμβουνάκη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Μανώλης Βαμβουνάκης
