Η ανδρική φιλία είναι φιλία πολυγραφότατη, λιγομίλητη, χυδαία ειλικρινής, σχεδόν ακατανόητη με σταθερά και αξίες που δύσκολα ξεπουλιούνται και δυσκολότερα σπάνε. Ας ανάψουμε τη λάμπα σε αυτόν τον σκοτεινό και μυστικό κόσμο της φιλίας μεταξύ ανδρών, που οδηγεί σε ένα ατελείωτο κρεπάλιασμα. Για εκείνα τα βράδια μιλάω, που βγήκε με τους φίλους του και εσύ έμεινες πάλι πίσω. Πάλι.
Αρχικά, μην εκραγείς και μην υστεριάζεις. Μην εξάπτεσαι, όταν εκεί που ζουζουνίζατε και σου περνούσε από το μυαλό η ιδέα της νομιμοποίησης της αποκλειστικότητας του συντρόφου σου κάνοντάς τον ένα με εσένα και μόνο για σένα -ναι σαν τότε που έπαιζες με τις κούκλες σου και τις φρόντιζες-, έρχεται η απειλή.
Η γνωστή απειλή που βιώνει η γυναίκα, όταν ακούει το τρομοκρατικό τηλεφώνημα από τους φίλους του αγοριού της κατά τις απογευματινές ώρες. Η απειλή που συνοδεύεται από τρανταχτά γέλια και φράσεις του τύπου «Ναι ρε μαλάκα, σε μισή ώρα εκεί. Θα γίνουμε σουρωτήρι. Πες του Νίκου ό,τι είπαμε. Ντάξει τα λέμε».
Και τότε σκέφτεσαι εσύ με συνειρμούς πιο γρήγορους και από ποντίκι πριν το κλείσει η φάκα «Τι εννοεί σουρωτήρι;», «Τι είπε με το Νίκο;», «Πού πάει;», «Ποιες κάργιες θα είναι εκεί;» και άλλου είδους φιλοσοφικές συμπαντικές ανησυχίες.
Ηρεμία. Η φιλία των ανδρών είναι ιερή και απέχει από τη δικιά σου κοριτσοπαρέα. Όταν οι άνδρες βγούμε με τα φιλαράκια μας δε βγαίνουμε απλά για την έξοδο, βγαίνουμε για να δημιουργήσουμε ιστορίες. Αυτό που δε θέλουμε από εσάς είναι οι ερωτήσεις «Πότε θα γυρίσεις;», «Ποιοι θα ‘ναι;», «Να έρθω κι εγώ;». Όχι σε όλα!
Γιατί η νύχτα με τους φίλους μας είναι ιερή. Και ταυτόχρονα είναι μία ιεροτελεστία συνεχούς μαλάκυνσης. Βγαίνουμε την ώρα που έχουμε πει, πάντα περιμένοντας με μία ώρα καθυστέρηση το μαλακοκαύλη το φίλο μας, που αναφέραμε παραπάνω, -ναι, αυτόν που θες να μετατρέψεις σε κούκλα Κεν.
Μπαίνουμε σε γεμάτο μαγαζί, με τις περισσότερες αιθέριες υπάρξεις, είτε με στόχο το πήδημα, είτε απλώς το καμάκωμα. Και με το που μπούμε στο μπούγιο αρχίζει το target. Κοιτάμε γκομενάκια και κάνουμε πηγαδάκι για το ποια είναι η πιο ωραία στην Ελλάδα. Και καθώς η καρδιά μας χτυπά σε ρυθμούς τίκα τάκα τίκα τα, δωσ’ του οι μπουκάλες σαν βάρβαροι που είμαστε και τα σφηνάκια για κέρασμα.
Αν είχαμε μήλο, σαν τον Πάρη, θα προσφέραμε και εμείς, μόνο που με μήλο δεν κάνεις κεφάλι και δε σε βλέπουν πιο όμορφο. Αφού μπεκρουλιάσουμε εκεί, πάμε σε άλλο μαγαζάκι πιο παρακμή μόνο και μόνο για να θρέψουμε τα αρχέγονα συναισθήματά μας και να στέψουμε το νικητή της βραδιάς που θα τιμήσει τη παράδοση της φορτωτικής. Πίνουμε μέχρι να μας πρηστεί το συκώτι και γελάμε με μαλακίες, που συνοδεύονται από απεριόριστη υπερβολή.
Ενδιάμεσα ξεπηδούν ιστορίες από το στρατό, από τότε που είχαμε κάνει 10/10 βολές σαν να είμαστε American Snipers, ιστορίες από το χειρότερο πήδημα που ζήσαμε έβερ (πάντα φταίει η τύπισσα και όχι η επίδοση του αθληταρά μας), το λαγό που είδαμε με τον μπάρμπα μας τον Μπάμπη, αλλά φτου γαμώτο, έμεινε από μπαταρία το αμάξι κι έφυγε, τον έρωτα που έκανες με τα χθεσινά σουβλάκια, τη 1000cc μηχανή που ξέρεις ότι δε θα αποκτήσεις ποτέ, αλλά μιλάς γι’ αυτή λες και την έχεις παρκάρει έξω, το φίλο μας τον Κώστα που έχει γίνει υποχείριό σου και πάει λέγοντας.
Γενικά προσπαθούμε να βγούμε οι πιο γαμάτοι και φυσικά μιλάμε για την γκόμενα από το καλοκαίρι που δε μας έκατσε ή τσακωνόμαστε σαν ούγκανοι για τον Διαμαντίδη και το καλάθι του Ντι Τζέι Στρόμπερι από το χθεσινό ματσάκι με το Βάζελο. Συνδυάζουμε πικάντικες αναμνήσεις από την πιο «βυζγιά» της δουλειάς, κοιτώντας με λάγνο βλέμμα εκατομμυριούχου το μελαχρινάκι απέναντι στο μπαρ.
Βρίζουμε, αντί να μιλάμε σαν πολιτισμένοι. Πίνουμε ουίσκι, αντί να πίνουμε jean. Κοιτάμε κώλους, αντί να μιλάμε για τη σχέση μας. Η τρυφερότητα υπάρχει. Γενικώς υπάρχει. Όμως η τρυφερότητα δεν πάει παρέα με την παρέα μας και δε μας νοιάζει. Είμαστε «κτήνη» με τους φίλους μας. Αυτό δε σημαίνει πως αν έχουμε σχέση τα ξεχνάμε όλα. Είμαστε εκεί. Απλά τα αφήνουμε για λίγο στην άκρη για την καλοπέραση. Και μεταξύ μας, η ανδροπαρέα μπουρδελοτσαρκιάζει ακόμα και στο ξερονήσι με τους εκατό λαγούς.
Άλλωστε, το να περπατάς με ένα φίλο στο σκοτάδι είναι καλύτερο από το να περπατάς μόνος στο φως. Και αυτό είναι ένα point system ή ένα point of view, άλλοτε αλλιώτικο, άλλοτε παραλλαγμένο, άλλοτε στα πάνω του και άλλες φορές στα κάτω του. Είναι όμως αληθινό και ειλικρινές. Άτυπο και σχεδόν τυπικό. Ιερό και μονοπάτι απαράβατο.
Οπότε κορίτσια, δείτε το χαλαρά. Δε χάλασε κι ο κόσμος.
Επιμέλεια Κειμένου Μανώλη Βαμβουνάκη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μανώλης Βαμβουνάκης
